IP-PB3-423-50/07-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2007 r. (data wpływu 6 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów wypłaconych odpraw pracowniczych wraz z odsetkami oraz kosztami zastępstwa procesowego - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 6 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów wypłaconych odpraw pracowniczych wraz z odsetkami oraz kosztami zastępstwa procesowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie art. 231 Kodeksu pracy z dniem 01.01.2001 r. Spółka przejęła od innego zakładu pracy 427 pracowników.

Spółka była zobowiązana do realizowania Pakietu Praw Socjalnych i Gwarancji Pracowniczych Załogi (dalej: „Pakiet”) poprzedniego zakładu pracy, zgodnie z którym Spółka była zobowiązana do utrzymania zatrudnienia przez okres trwania Pakietu, tj. do dnia 18.09.2002 r.

W dniu 31.08.2002 r. Spółka rozwiązała umowy o pracę z częścią załogi wypłacając należne świadczenia pieniężne wynikające ze stosunku pracy oraz za 18 dni września.

Grupa byłych pracowników wystąpiła do Sądu Pracy z roszczeniami powołując się na Pakiet.

Wyrokami sądu okręgowego z kwietnia, maja i czerwca 2007 r. (sąd II instancji) zasądzono 28 powodom (byłym pracownikom) odprawy w zwiększonej wysokości wraz z należnymi odsetkami od 19.09.2002 r., tj. kwotę odpraw 452.690,84 zł, kwotę odsetek 272.622,19 zł (3-miesięczne odprawy już wcześniej wypłacono powodom) z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Wynikają one z Działu II „Gwarancja zatrudnienia” pkt 8.1 Pakietu, który wyraźnie odnosi się do ustawy z dnia 28.12.1989 r. o tzw. zwolnieniach grupowych, która z kolei stanowi o wypłacie odprawy określonej w ww. ustawie.

Powyższe stanowi, że odprawa z ww. wyroków nie jest wliczana do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne pracowników w rozumieniu rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106), natomiast nie jest zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Nadto zasądzono koszty zastępstwa procesowego stosunkowo od pracodawcy na rzecz powodów, których roszczenia finansowe sąd uznał tylko w części.

Zasądzone roszczenia miały wyjątkowo sporny charakter, bowiem sąd I instancji oraz Sąd Apelacyjny oddalił roszczenia powodów w całości. Dopiero w wyniku kasacji wniesionych przez powodów Sąd Najwyższy uchylił wyroki sądu II instancji odwołując się m. in. do prawa wspólnotowego Unii Europejskiej, przyjmując nowe nieznane kryterium dyskryminowania pracowników – „datę rozwiązania stosunku pracy”.

Po uchyleniu wyroków w drodze kasacji przez Sąd Najwyższy na rozstrzygnięcie oczekuje jeszcze 16 powodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może potraktować wypłacone odprawy wraz z odsetkami oraz koszty zastępstwa procesowego za koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem wnioskodawcy może on uznać wypłacone kwoty odpraw, odsetek, zastępstwa procesowego, jako koszty uzyskania przychodów, albowiem koszty powyższe zgodnie z art. 15 ust. 1 zostały poniesione w celu zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Wśród świadczeń wymienionych w powołanym przepisie znajdują się świadczenia wynikające ze stosunku pracy, przez które uważa się zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem wynikające ze stosunku pracy świadczenia wypłacane przez pracodawców na rzecz swoich pracowników (z wyjątkiem świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych) mogą być generalnie zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z postanowieniami art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (t. j. Dz. U. Nr 112, poz. 980) - w brzmieniu obowiązującym w dacie rozwiązania przez Spółkę umów o pracę z częścią załogi - pracownikom, z którymi został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn, o których mowa w art. 1 ust. 1 i 2 przysługuje odprawa pieniężna. Wydatki z tego tytułu są pokrywane ze środków zakładu pracy.

Mając na uwadze charakter omawianych odpraw (rodzaj świadczeń na rzecz pracowników, którego źródło stanowi stosunek pracy) i tytuł prawny do wypłaty tych odpraw (wyrok sądu wynikający z przepisów ww. ustawy o tzw. zwolnieniach grupowych oraz Pakietu) należy uznać, że wypłacone pracownikom ze środków zakładu pracy przez pracodawcę omawiane odprawy stanowić będą, stosownie do ww. art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów w dacie ich wypłaty.

Natomiast zasądzone odsetki od tych odpraw stanowić mogą koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy podatkowej.

Do kosztów uzyskania przychodów spółka będzie mogła zaliczyć w momencie zapłaty również zasądzone koszty zastępstwa procesowego. Skoro sprawa miała wyjątkowo sporny charakter, na co wskazuje przebieg postępowania procesowego, poniesione przez Spółkę wydatki z nią związane były uzasadnione i racjonalne. Spółka ponosiła je w celu obrony przed roszczeniami finansowymi byłych pracowników – tym samym w celu zachowania osiągniętych przychodów. Dodać należy, że cel ten został osiągnięty, skoro jak wynika z wniosku, roszczenia pracowników zostały zasądzone w części.

W związku z powyższym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.