III SA/Kr 106/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 10 października 2013 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z dnia [...] 2013 r. znak [...] w sprawie odmowy przyznania G. K. (dalej: skarżąca) świadczenia w postaci zasiłku celowego pieniężnego na zakup lekarstw zgodnie z receptą lekarską z miesiąca sierpnia 2013 r.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Decyzją z dnia [...] 2013 r. znak [...] organ pierwszej instancji odmówił przyznania skarżącej zasiłku celowego pieniężnego na zakup lekarstw zgodnie z receptą lekarską wystawioną w sierpniu 2013 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że skarżąca w dniu 1sierpnia 2013 r zwróciła się o przyznanie między innymi pomocy w formie wykupienia recepty lekarskiej na lek P i jałowe gaziki, uzasadniając wniosek sytuacją materialną i rodzinną. Z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego, analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że skarżąca nadal prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem oraz synem D. Źródłem utrzymania rodziny w miesiącu poprzedzającym datę złożenia wniosku, a więc w lipcu 2013 r były świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego i zasiłku okresowego, a także dochód z umowy o dzieło syna D. Łączny dochód netto w rodzinie wyniósł 759 zł (zasiłek stały: 374,80 zł, zasiłek okresowy: 334,20 zł i dochód syna: 50,00 zł). Oprócz wykazanego dochodu w lipcu 2013 r rodzina otrzymała dodatkową pomoc z MOPS w formie wykupienia niezbędnych lekarstw na łączną kwotę: 190,65 zł, a ponadto skarżąca otrzymała drugą transzę stypendium szkoleniowego w kwocie: 621,18 zł za okres od maja do czerwca 2013 r. Nadto organ wskazał, że skarżąca posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności, który jest podstawą do wypłaty zasiłku stałego z tut. MOPS, jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy jako poszukująca pracy, była również uczestniczką Projektu "Cel: praca", w ramach którego odbyła szkolenie "Pracownik biurowy z egzaminem ECDL" w okresie od 15 maja do 29 czerwca 2013 r. Syn D z dniem 29 lipca 2013 r zarejestrował się ponownie w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotny bez prawa do zasiłku, zamierza ubiegać się o stypendium z tytułu kontynuowania nauki, a także czynić starania o uzyskanie świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego. Syn skarżącej oświadczył także, że od dnia 1 sierpnia 2013 r prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe, co jednak zdaniem organu jest niewiarygodne, gdyż brak jest jakichkolwiek oznak prowadzenia osobnego gospodarstwa domowego. Mąż skarżącej, S jest zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotny bez prawa do zasiłku, uczestniczył również w spotkaniu kwalifikacyjnym do kursu "Cel - praca 50+", obecnie oczekuje na informację od Organizatora Kursu. Zgodnie z oświadczeniem twierdzi, że nadal uczestniczy w terapii odwykowej w Klubie "V" w W.

Dodatkowo organ wskazał, że wprawdzie rodzina wnioskodawczyni spełniała kryterium dochodowe, które uzasadniałoby przyznanie takiego zasiłku, a także wystąpiły inne przyczyny warunkujące przyznanie pomocy społecznej tj. niepełnosprawność, bezrobocie, długotrwała choroba i alkoholizm, jednak w uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wyjaśnił, że w miesiącu lipcu 2013 r. rodzina skarżącej dysponowała dodatkową kwotą 621,18 zł, którą mogła przeznaczyć na wykupienie niezbędnych lekarstw.

W odwołaniu G. K. nie zgodziła się z rozstrzygnięciem organu I instancji i wniosła o przyznanie jej wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu odwołania podniosła, że w decyzji organ nie uwzględnił wysokości ponoszonych przez nią wydatków i opłat za media. Ponadto skarżąca wyjaśniła, że jej stan zdrowia wymaga systematycznego przyjmowania lekarstw. Wskazała na bardzo trudną sytuację życiową i materialną jej rodziny, w tym na niskie dochody, które nie wystarczają na zapewnienie podstawowych potrzeb życiowych.

Odwołanie od decyzji wniósł także D. K., który zakwestionował ustalenia organu I instancji i podniósł, że nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego wraz z rodzicami, natomiast pracownik pomocy społecznej błędnie obliczył koszty utrzymania, zaliczając odwołującego się do wspólnego gospodarstwa domowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 10 października 2013 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że skarżąca wraz z mężem i synem wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe. Skarżąca posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności, nie pracuje zawodowo i jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Również S. K. i D. K. nie posiadali stałego zatrudnienia i posiadali status osób bezrobotnych, bez prawa do zasiłku. Na dochód rodziny w miesiącu lipcu 2013 r. złożyły się: zasiłek stały w kwocie 374,80 zł, zasiłek okresowy w kwocie 334,20 zł i jednorazowy dochód D. K. uzyskany z pracy dorywczej w kwocie 50,00 zł. Ponadto w lipcu 2013 r. G. K. otrzymała stypendium szkoleniowe w wysokości 621,18 zł za okres maj-czerwiec 2013 r., wypłacone z tytułu uczestnictwa w kursie na kierunku "Pracownik biurowy z egzaminem ECDL". Stałe miesięczne koszty utrzymania mieszkania obejmowały w miesiącu lipcu: opłaty za prąd w wysokości 180,32 zł, opłaty za gaz w wysokości 319,82 zł (rachunek za dwa miesiące), oraz rachunek za wodę 137,00 zł. Rodzina w miesiącu lipcu 2013 r. opłaciła ww. rachunek za gaz i rachunek za prąd za miesiąc czerwiec w kwocie 176,12 zł. Ponadto rodzina zakupiła obuwie dla D. K. za kwotę 100,00 zł, oraz środki higieniczne, czyszczące i słuchawkę prysznicową.

Kolegium uznało, iż organ I instancji w sposób prawidłowy ustalił wysokość miesięcznych dochodów na łączną kwotę 759,00 zł. Dochód Strony nie przekroczył zatem kryterium dochodowego z art. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej wynoszącego w niniejszym przypadku kwotę 1.368,00 zł. Jednocześnie konieczne było wskazanie, że skarżąca uzyskała w lipcu 2013 r. dodatkowy dochód w kwocie 621,18 zł, a zatem skarżąca posiadała środki pieniężne, które mogła przeznaczyć na zakup niezbędnych lekarstw.

W świetle opisanego stanu faktycznego sprawy Kolegium uznało, iż w rozpoznawanym przypadku organ I instancji odmawiając przyznania zasiłku celowego nie naruszył przepisów ustawy o pomocy społecznej. Kolegium wskazało również, że udzielenie pomocy w postaci zasiłku celowego odbywa się na zasadzie uznania administracyjnego. W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Kolegium, decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, miał fakt, że skarżąca otrzymała stypendium szkoleniowe w wysokości 621,18 zł. W ocenie Kolegium organ I instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego przyjmując, że zakup lekarstw powinien nastąpić w pierwszej kolejności ze środków własnych skarżącej.

Odnosząc się do treści odwołania D. K. Kolegium wyjaśniło, iż wbrew twierdzeniom odwołującego, okoliczności faktyczne sprawy nie wskazywały, aby D. K. prowadził samodzielne jednoosobowe gospodarstwo domowe. Co prawda D. K. deklarował, iż prowadzi odrębne od rodziców gospodarstwo domowe, jednak nadal zamieszkiwał wspólnie z rodzicami i bez ograniczeń korzystał z mieszkania, podczas gdy, wszelkie koszty utrzymania mieszkania były ponoszone głównie przez skarżącą, która jako jedyna w rodzinie pobierała stałe świadczenia socjalne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie G. K. zarzuciła, że Kolegium nie dało jej możliwości wypowiedzenia się na temat materiału dowodowego, a także wysłało swoją decyzję 11 dni po jej sporządzeniu. Ponadto podkreśliła, iż organ nie wziął pod uwagę rozdzielności majątkowej między nią, a jej mężem. Dodała również, że przyznanie zasiłku celowego, w jej ocenie, w dużym stopniu zależy od stosunku osobistego pracowników MOPS do samej skarżącej. Wskazała na błędy pisarskie w decyzji SKO. Ponadto stwierdziła, iż brak jest dowodów na to, że syn D. K. prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z rodzicami.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w całości podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) - sądy administracyjne powołane są do badania zgodności z prawem decyzji, postanowień, czynności i innych aktów administracyjnych. Sądy te kontrolują czy organy administracyjne wydające zaskarżone akty nie dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, które miały bądź mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bądź też stanowią podstawę wznowienia postępowania. Jedynie wówczas jest możliwe uchylenie kwestionowanej decyzji bądź stwierdzenie jej nieważności (art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Jednocześnie zgodnie z art.134 tej ustawy, sądy te nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przeprowadzona przez Sąd według wskazanych wyżej kryteriów kontrola legalności zaskarżonych decyzji wykazała, że nie naruszają one przepisów prawa.

Przedmiotem oceny w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, którą utrzymano w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza o odmowie przyznania skarżącej zasiłku celowego na pokrycie kosztów zakupu lekarstw zgodnie z receptą lekarką z miesiąca sierpnia 2013 r.

Skarga nie mogła zostać uwzględnione albowiem sądowa kontrola legalności zaskarżonych decyzji, przeprowadzona stosownie do wskazań zawartych w art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych wykazała, że decyzje zapadły na skutek przeprowadzenia potrzebnych do rozstrzygnięcia sprawy dowodów, właściwej ich oceny oraz poprawnych rozważań faktycznych, które znalazły dostateczny wyraz w jej motywach.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Dla oceny prawidłowości podjętych przez organy rozstrzygnięć niezbędne jest w pierwszej kolejności odwołanie się do zasad ogólnych zawartych we wskazanej na wstępie ustawie o pomocy społecznej. Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby, możliwości. Pomoc ta ma na celu wspieranie osób i rodzin w ich wysiłkach do zaspokojenia niezbędnych potrzeb, do życiowego usamodzielnienia i integracji społecznej, udzielane zaś świadczenia mają być adekwatne do sytuacji osób o nie się ubiegających, od których z kolei wymaga się współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Pomoc społeczna spełnia jedynie subsydiarną funkcję wymagając współdziałania adresata i beneficjenta pomocy. Rodzaj, forma i rozmiar świadczeń z pomocy społecznej powinny być jednak odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy należy uwzględnić w przypadku, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 3 i 4 ustawy).

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 7 omawianej ustawy, pomocy udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bezrobocia, niepełnosprawności, długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy w rodzinie, potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielodzietności, bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, braku umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze, trudności w integracji osób, które otrzymały status uchodźcy, trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizmu lub narkomanii, zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej, klęski żywiołowej lub ekologicznej.

Pomoc ta może przybrać postać świadczenia pieniężnego i niepieniężnego (art. 36 ustawy o pomocy społecznej), a jednym z nich jest określony w art. 39 ustawy zasiłek celowy, o który ubiegał się skarżący, podając cele na które ma on być przeznaczony.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy, w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy, przeznaczony w szczególności na pokrycie części lub całości zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Dla jego uzyskania potrzebne jest zatem wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 7 ustawy, jak i nie przekroczenie kryterium dochodowego, określonego w art. 8 ust. 1 ustawy. Ponadto cel żądania musi być zgodny z tym, na który może być przyznana pomoc z art. 39 ustawy.

Natomiast stosownie do treści powołanego wyżej art. 8 ustawy w odniesieniu do osoby gospodarującej w rodzinie, kwota dochodu uprawniająca do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, zgodnie z przepisami obowiązującymi w dniu wydania skarżonych decyzji wynosiła 456 zł. Za dochód stosownie do art. 8 ust 3 ustawy uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania.

Sąd podkreśla przy tym, że z treści cyt. wyż art. 39 ustawy wynika, że rozstrzygnięcie w zakresie przyznania zasiłku celowego zapada w ramach uznania administracyjnego. Orzekanie przez organy administracji w ramach tego uznania nie oznacza dowolności w rozstrzyganiu sprawy, ale musi wynikać z okoliczności tej sprawy, ustalonych w trakcie postępowania administracyjnego. Kontrola przez sąd administracyjny legalności działań organów w ramach uznania sprowadza się zatem do tego, czy postępowanie zostało przeprowadzone zgodnie z zasadami postępowania administracyjnego, czy zgodnie z nimi ustalono stan faktyczny sprawy, a rozstrzygnięcie wynika z tych ustaleń i nie ma znamion rozstrzygnięcia dowolnego (por. wyrok NSA z dnia z dnia 9 stycznia 2013 r., I OSK 1192/12, LEX nr 1269623).

Zasada generalna, jaką winny kierować się organy administracji w tego rodzaju postępowaniach wynika z art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego. Według tej zasady organ jest zobowiązany wyważyć w sprawie interes indywidualny skarżącego i interes społeczny (publiczny). Temu celowi służy m.in. analiza sytuacji materialnej zobowiązanego i jego rodziny. W orzecznictwie sądowym zasadnie podkreśla się, że działanie organu w ramach uznania administracyjnego oznacza, jak wynika z art. 7 k.p.a., załatwienie sprawy zgodnie ze słusznym interesem obywatela, o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny i możliwości organu w zakresie posiadanych uprawnień i środków. Uznanie administracyjne nie pozwala zatem organowi na dowolność w załatwianiu sprawy, ale też nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela (zob. wyrok NSA z dnia 2 sierpnia 2012 r., I OSK 407/12, LEX nr 1264795). Właściwe wyważenie obydwu wskazanych wyżej kategorii interesów wymaga sięgnięcia do przepisów prawa materialnego stanowiącego podstawę uznaniowego działania organu. Zawierają one z reguły co najmniej ogólne wskazania kierunkujące ocenę.

W niniejszej sprawie odmowa przyznania wnioskowanego zasiłku celowego była umotywowana faktem, że dochód rodziny skarżącej, co prawda nie przekroczył kryterium dochodowego z art. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, gdyż wyniósł łącznie 759 zł, jednak organy uwzględniły że skarżąca w lipcu 2013 r. uzyskała dodatkowy dochód w kwocie 621, 18 zł z tytułu uczestnictwa w kursie na kierunku "pracownik biurowy z egzaminem ECDL".

Skarżąca zarzuciła natomiast, że organy nie uwzględniły, że nie pozostaje we wspólności ustawowej wspólnie ze swoim mężem oraz od 1 sierpnia 2013 r. nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego wspólnie ze swoim synem D.

W ocenie Sądu organy obu instancji działając w zakresie uznania administracyjnego dokonały właściwych ustaleń faktycznych, a w ich ocenie nie można dopatrzyć się znamion dowolności. Wbrew stanowisku skarżącej, organy w przedmiotowej sprawie prawidłowo przyjęły, że skarżąca w lipcu 2013 r. wspólnie gospodarowała z mężem i synem. Z akt sprawy wynika bowiem, że skarżąca zamieszkuje z rodziną w jednym domu, a sama skarżąca przyznała, że syn D. osobne gospodarstwo prowadzi od 1 sierpnia 2013 r. zaś organ dokonując ustaleń, na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku (...).Fakt wspólnego zamieszkiwania i prowadzenia gospodarstwa przez skarżącą i jej męża i D. K. stanowił podstawę dla organów do wliczenia dochodów uzyskanych przez syna skarżącej do łączonych dochodów uzyskanych przez rodzinę skarżącej w lipcu 2013 r. Dodatkowo podnieść należy, że z akt sprawy jednoznacznie wynika, że D. K. nie pracuje, nie ma żadnych dochodów a więc pozostaje na utrzymaniu rodziców, w szczególności matki, która w lipcu między innymi kupiła mu buty za 100 zł. Zdaniem Sądu nie ma istotnego znaczenie, skąd matka czerpie środki na życie, czy z tytułu zasiłków okresowych czy stałych z pomocy społecznej czy też z tytułu świadczenia pracy.

Dodatkowo zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, wyrażonym w wyroku z dnia 26 marca 2013 r., sygn. akt II Lu 1106/12, które to orzekający w sprawie Sąd w pełni podziela wspólne gospodarowanie to nie tylko ponoszenie wspólnych ciężarów, ale również czerpanie korzyści, przy czym nie musi mieć to wymiaru jedynie ekonomicznego. W razie wspólnego zamieszkiwania o braku wspólnego prowadzenia gospodarstwa domowego mogłyby świadczyć takie okoliczności, jak np. wyraźny konflikt pomiędzy tymi osobami, krótkotrwały, a nie stały charakter wspólnego zamieszkiwania oraz takie urządzenie mieszkania i zorganizowanie życia codziennego, które wskazuje na brak wzajemnego oddziaływania na siebie mieszkających wspólnie osób, a więc ich niezależność, przejawiającą się w samodzielnym podejmowaniu przez nie decyzji co do wspólnie zajmowanego mieszkania oraz urządzeń w nim się znajdujących. Podobne stanowisko w tym zakresie wyraziły także sądy administracyjne w orzeczeniach o sygn. akt I OSK 1947/12, I OSK 1537/12, czy też II SA/Lu 888/12 (orzeczenia dostępne na http;//orzeczenia.nsa.gov.pl).

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skarżącej wskazać należy, że zarzut naruszenia przepisu art. 10 § 1 k.p.a. przez niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego oraz możliwości wypowiedzenia się co do tego i składania wniosków może odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych. Na stronie stawiającej zarzut spoczywa zatem ciężar wykazania istnienia związku przyczynowego między naruszeniem przepisów postępowania a wynikiem sprawy. Warunkiem sine qua non uchylenia decyzji z powodu naruszenia przepisów postępowania jest bowiem wykazanie, że takie naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. (patrz: uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 kwietnia 2005 r. sygn. akt FPS 6/04, wyrok NSA z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt II OSK 1098/10 oraz wyrok NSA z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 831/05 - wszystkie dostępne na http;//orzeczenia.nsa.gov.pl). Tymczasem skarżąca nie wykazała, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych.

Podobnie fakt pozostawania przez skarżącą w rozdzielności majątkowej ze swoim mężem nie ma większego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Podkreślić bowiem należy, że zgodnie z art. 6 pkt 4 ustawy o pomocy społecznej dochód rodziny stanowi sumę miesięcznych dochodów osób w rodzinie, bez względu na panujące pomiędzy małżonkami stosunki majątkowe małżeńskie.

Wobec zaistniałego stanu rzeczy zasadnym było uwzględnienie przez organy administracyjne dochodu rodziny przy ustaleniu spełnienia przesłanki kryterium dochodowego. Sąd nie ma także wątpliwości co do prawidłowości wyliczeń, dokonanych na podstawie bezspornych zaświadczeń o dochodach skarżącej oraz jej syna za miesiące lipiec 2013 r. Organy dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Tak ustalony stan faktyczny stał się podstawą prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego, co szczegółowo wyjaśniono w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie wykazała, by ta decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji, wydane zostały z naruszeniem przepisów, tak prawa materialnego, jak i procesowego. Jak już wcześniej wspomniano, Sąd, nie może w ramach kontroli stosować kryterium słuszności, czy sprawiedliwości społecznej, jak również nie orzeka o istocie sprawy administracyjnej, czyli nie przyznaje określonych świadczeń.

Zarzuty skargi okazały się zatem bezzasadne. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie stwierdził również, by zaskarżone decyzje zostały dotknięte innymi – niż powołane przez skarżącą – wadami, które mogłyby uzasadnić ich eliminację z obrotu prawnego. Wobec powyższego, na zasadzie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalono. O wynagrodzeniu dla pełnomocnika przyznanego skarżącej w ramach prawa pomocy orzeczono z kolei na podstawie art. 250 p.p.s.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. nr 146, poz. 1188 ze zm.), określając ich wysokość na podstawie § 19 pkt 1 i § 18 ust. 1 pkt 1 "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461).