II SA/Kr 814/14

Uzasadnienie

J. M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Gorlice nr 448/XLVIH/2006 z 25 maja 2006 r. w sprawie zmiany uchwały nr 229/XXIV/2004 Rady Miasta Gorlice z 23 września 2004 r. w sprawie zmiany uchwały nr 214/XXVI/2000 Rady Miasta Gorlice o przystąpieniu do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Gorlice, domagając się stwierdzenia jej nieważności i zasądzenia kosztów postępowania.

W tym samym piśmie skarżący wniósł również skargę na uchwałę Rady Miasta Gorlice nr 520/LA//2006 z 26 października 2006 w sprawie Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Gorlice - Plan nr 3 i bezczynność Rady Miasta Gorlice i Burmistrza Gorlice po wydanym wyroku z 19 grudnia 2005 r, sygn. akt II SA/Kr 1375/04, które zostały wyłączone do odrębnego postępowania.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że jest właścicielem działek nr [...] i [...] położnych w G. Działki te położne w centrum miasta G. bezpodstawnie, w ocenie skarżącego, objęto ochroną konserwatora zabytków. Jeszcze w 1998 r. co wynika z wypisu rejestru gruntów działki te zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone były pod zabudowę. Zdaniem skarżącego obecne ograniczenie w zagospodarowaniu działek stanowią zemstę ze strony urzędników.

Skarżący nadmienił, że wezwał Radę Miasta Gorlice do usunięcia naruszenia prawa, jednak uchwałą nr 514/XLIII/2014 z 27 marca 2014 r. odmówiono uwzględnienia wezwania. Z ww. uchwały wynika, że wystarczyło "uzgodnienie" z Konserwatorem Zabytków (pismo z 7 kwietnia 2003 r.), aby pozbawić go prawa zagospodarowania tych działek na cele budownictwa miejskiego. Skarżący wskazał, że jest to działanie bezprawne i odwołał się do orzecznictwa Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.

Skarżący podniósł, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 19 grudnia 2005 r, sygn. akt. II SA/Kr 1375/04 stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta w Gorlicach z 28 czerwca 2000 r. o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zgodnie z planem nr. 3 -II etap, ponieważ nie uwzględniono złożonych do tego planu zarzutów. Pomimo zdecydowanego i jasnego stanowiska WSA w Krakowie uchwała ta na wniosek Burmistrza została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego. Pod wydaniu wyroku przez WSA w Krakowie Rada Miasta Gorlice nie wykonała zaleceń Sądu wskazanych w uzasadnieniu, zamiast tego w dniu 25 maja 2006 r. podjęto uchwałę, że część działek skarżącego będzie zajęta pod przystanek autobusowy, pomimo, że w odległości 50 m, po tej samej stronie jest trwale urządzony przystanek wraz z szeroką zatoką autobusową. Argumentacja organu, że budowa przystanku nie jest planowana nie przekonuje skarżącego, skoro planu nie zmieniono, zapis obowiązuje.

Skarżący wskazał, że nie jest prawdą, że w dniu 25 maja 2006 r. Rada Miasta Gorlice podjęła uchwałę nr 448/XLVIII/2006/, na mocy której wyłączyła z uchwały opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działek [...] i [...], ponieważ plan wobec tych działek bez udziału skarżącego i zaleceń Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Krakowie został uchwalony, a następnie zatwierdzony kolejną zaskarżoną uchwałą nr 520/LV/2006.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Gorlic wniósł o odrzucenie skargi, gdyż skarga nie zawiera określenia naruszenia prawa lub interesu prawnego skarżącego, przez co naruszony został przepis art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Skarżący nie wskazał konkretnego przepisu prawa, który został naruszony.

W razie uznania, że nie zachodzą podstawy do odrzucenia skargi, organ wniósł o oddalenie skargi. Wskazał, że przedmiotowe działki znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie budowli o nazwie "[...]" w G., a konkretnie jest to część skarpy, na której usytuowany jest ten zabytek. "[...]" to siedziba założycieli i pierwszych właścicieli Gorlic, powstał w XV w. jako budowla obronna wzorowana architektonicznie na dworze szymbarskim. Teren skarpy staromiejskiej jest chroniony przed zabudową ze względu na ekspozycję historycznej sylwety miasta oraz ze względu na możliwość naruszenia stateczności zbocza przy ewentualnych pracach budowlanych. W latach 80-tych ubiegłego w zabezpieczono np w/w budynek "[...]" poprzez wykonanie dodatkowych żelbetowych studni od strony skarpy, która już wtedy zaczęła się osuwać. Na okoliczność usytuowania działek skarżącego względem ww. zabytku organ przedłożył dokumentację zdjęciową.

Odnosząc się do żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały organ wskazał, że uchwała Rady Miasta Gorlice nr 448/XL/VI11/2006 z 25 maja 2006 roku w sprawie zmiany uchwały nr 229/XXIV/2004 Rady Miasta Gorlice z 23 września 2004 roku w sprawie zmiany uchwały nr 214/XXVI/2000 Rady Miasta Gorlice z 28 czerwca 2000 roku o przystąpieniu do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Gorlice - nie naruszyła indywidualnego interesu prawnego (uprawnienia) skarżącego. Dla poparcia swojego stanowiska organ przytoczył rozważania zawarte w wyroku WSA w Warszawie z 6 lipca 2012 r., IVSA/Wa575/12.

Odnosząc się do zarzutu bezprawnego wyłączenia uchwałą Nr448/XLVIII/2006 z. 25 maja 2006r. części działek [...], [...] i [...] położonych przy ul. L. na skarpie pod [...] z opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Miasto Gorlice - Plan Nr 3" organ wyjaśnił, że Rada Miasta Gorlice dokonała przedmiotowego wyłączenia celem wyeliminowania z opracowań planistycznych spornych terenów, które powodowały duże opóźnienia w zatwierdzeniu już przygotowanego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu oraz ze względu na to, iż z dniem 31 grudnia 2003 r. wszystkie plany straciły ważność. Dla części wyżej opisanych działek nr [...], [...] i [...] wyłączonych uchwałą Nr 448/XVIII/2006 położonych przy ul. L. obowiązuje zatem nadal Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego - Plan Nr l - cele publiczne" zatwierdzony uchwałą Nr 276/XXVI1/2004 z 9 grudnia 2004 r. Pozostała niewielka część w/w działek, znalazła się w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego - Plan Nr 3 w symbolu 1 KUg (tereny komunikacji).

Odpowiadając na zarzut dotyczący sprawy zatwierdzenia planu zagospodarowania przestrzennego dla Miasta Gorlice - Plan nr 3 uchwałą Nr 520/LN//2006 z 26 października 2006r. bez wiedzy i udziału skarżącego i innych właścicieli działek organ wskazał, iż nieprawdą jest, że skarżący nie posiadał wiedzy na temat toczącej się procedury uchwalania planu. Zdaniem organu, J. M. był bowiem informowany zgodnie z przepisami prawa obecnie obowiązującej ustawy, a o indywidualnym dostarczeniu zawiadomień świadczą między innymi zwrotne potwierdzenia odbioru kierowanych do skarżącego pism na różnych etapach procedury planistycznej. Ponadto Miasto Gorlice nie planuje urządzenia kolejnego przystanku (jak sugerował to skarżący w przesłanym piśmie). Wprawdzie symbol z planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Gorlice - Plan Nr 3 "1KUg" - tereny komunikacji, w którym znajduje się niewielka część działek [...], [...] i [...] (pozostała część opisanych nieruchomości znajduje się w Planie Zagospodarowania Przestrzennego - Miasto Gorlice - cele publiczne) dopuszcza możliwość usytuowania zatok autobusowych, jednak zważywszy na fakt, że takie zatoki są już usytuowane na innych działkach, nie zachodzi taka potrzeba.

Organ podkreślił, że Plan Zagospodarowania Przestrzennego - Miasto Gorlice Plan Nr 3 posiada pozytywne uzgodnienie Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w Krakowie - Delegatura w Nowym Sączu (pismo z 7 kwietnia 2003 r. –znak [...]).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 19 grudnia 2005 r., sygn. akt II SA/Kr 1375/04 stwierdził nieważność uchwały Nr 243/XXIV/2004 Rady Miasta Gorlice z 23 września 2004 roku w sprawie rozpatrzenia zarzutów nieuwzględnionych w projekcie miejscowego planu gospodarowania przestrzennego "Miasto Gorlice - Plan Nr 3", nie dlatego, że nie uwzględniono złożonych do tego planu zarzutów, a dlatego, że zaskarżona uchwała zawierała (mało wyczerpujące) nieprawidłowe uzasadnienie. W ocenie organu, wyrok ten nie wskazywał w swoim uzasadnieniu zaleceń dla Rady Miasta Gorlice i Burmistrza Miasta Gorlice. Wniesiony do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Gorlice - Plan nr 3 - III etap zarzut J. M. i T. G. z 9 marca 2003 r. dla działek Nr [...] i [...] dotyczący zmiany przeznaczenia z terenów zieleni na tereny usług i handlu był bezzasadny. Od kiedy bowiem obowiązują miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki zawsze były przeznaczone na tereny zieleni ( plany miejscowe z 1968r, 1983 r, 1991 r., 2004 r.). W związku z powyższym zarzut J. M. i T. G. został odrzucony uchwałą Rady Miasta Gorlice Nr 243/XXIV/2004 z dnia 23 września 2004 roku w sprawie rozpatrzenia zarzutów nieuwzględnionych w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Miasto Gorlice -Plan Nr 3." Wyrokiem z 19 grudnia 2005r. sygn. akt IISA/Kr 1375/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność wyżej powołanej uchwały Nr 243/XXIV/2004 z 23 września 2004r. Z kolei uchwałą nr 448/XLVI11/2006 Rady Miasta Gorlice z 25 maja 2006 r. (w sprawie zmiany uchwały Nr 229/XXIV/2004 Rady Miasta w Gorlicach z 23 września 2004r w sprawie zmiany uchwały Nr 214/XXVI/2000 Rady Miasta Gorlice z 28 czerwca 2000r. o przystąpieniu do opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla miasta Gorlice), wyłączono z opracowania planu działki Nr [...], [...] i [...]. Działki te nie były więc przedmiotem postępowania przy dalszych pracach planistycznych nad planem zagospodarowania przestrzennego Miasto Gorlice - Plan Nr 3 .

W dniu 26.10.2006r Uchwałą Rady Miasta Gorlice Nr 520/LV/2006 uchwalony został Miejscowy Plan Zagospodarowani Przestrzennego Miasto Gorlice - Plan Nr 3.

Organ konkludował, że działki nr [...] i [...] objęte są w przeważającej części miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasto Gorlice -cele publiczne zatwierdzonym uchwałą Nr 276/XXVI1/2004 Rady Miasta Gorlice z dnia 9 grudnia 2004r. i przeznaczone są tereny gminnej zieleni publicznej o charakterze zieleni izolacyjnej - co nie jest przedmiotem skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, póz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ww. artykułu). Zakres tej kontroli obejmuje również orzekanie, w myśl art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. póz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (pkt 6).

Zgodnie zaś z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przedmiotem kontroli legalności w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Miasta Gorlice nr 448/XLVIH/2006 z 25 maja 2006 r. w sprawie zmiany uchwały nr 229/XXIV/2004 Rady Miasta Gorlice z 23 września 2004 r. w sprawie zmiany uchwały nr 214/XXVI/2000 Rady Miasta Gorlice o przystąpieniu do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Gorlice. Na mocy powyższej uchwały ograniczono teren objęty pracami nad miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z postanowieniami § 1 ust. 2 a) wyłączono spod opracowania części działek nr [...], [...], [...] położone przy ul. L. na skarpie pod [...]. Powyższe znalazło odzwierciedlenie w załączniku graficznym do uchwały, który przedstawia obszar zmiany planu.

Uchwała będąca przedmiotem zaskarżenia została podjęta na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, póz. 717 ze zm.). Przepis ten stanowi, że w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym". Uchwała taka nie kształtuje sytuacji prawnej osób posiadających nieruchomości na terenie, którego dotyczy. Rozpoczyna ona tylko prace planistyczne przy tworzeniu planu miejscowego i dopiero uchwalony plan, jako przepis prawa miejscowego, może ukształtować sposób wykonywania własności. W kontekście zarzutów skargi należy podkreślić, że rada gminy posiada w tym zakresie, w granicach prawa, swobodę decydowania o losach wszczętej procedury planistycznej. Może ona w toku prac planistycznych w miarę potrzeby dokonywać zmian co do obszaru objętego przyszłym planem, a nawet przerwać procedurę sporządzenia planu. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się intencyjny charakter uchwały. Celem jej podjęcia jest jedynie uruchomienie procedury planistycznej.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne jest, że skarga złożona została na podstawie art. 101 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. póz. 594 ze zm.), zgodnie z którym uchwałę do sądu administracyjnego może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej. Oznacza to, że obowiązkiem Sądu jest zbadanie czy wniesiona skarga spełnia ww. wymogi formalne i czy podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny.

Zaskarżoną uchwałę w przedmiocie przystąpienia do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy zaliczyć do uchwał podjętych w sprawie z zakresu administracji publicznej. Warunek uprzedniego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego został w przedmiotowej sprawie spełniony.

Legitymacja do wniesienia skargi na uchwały z zakresu administracji publicznej do sądu administracyjnego przysługuje nie temu kto ma w tym interes prawny, ale temu czyj interes prawny został naruszony skarżonym rozstrzygnięciem (wyrok NSA z 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04). Naruszenie interesu prawnego składającego taką skargę musi mieć przy tym charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, musi więc naruszać rzeczywiście istniejący - w dacie podejmowania uchwały - interes prawny skarżącego. Wskazać należy, iż w wyroku z 4 listopada 2003 r, sygn. akt SK 30/02 (OTK-A 2003 nr 8, póz. 4) Trybunał Konstytucyjny zauważył, że skarga na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem. Podstawą zaskarżenia jest bowiem równocześnie naruszenie konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy, ewentualnie innego podmiotu, który jest mieszkańcem danej gminy lub jest z tą gminą w inny sposób związany. W związku z powyższym obywatel skarżąc uchwałę organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a jego konkretną, indywidualną sytuacją prawną. Musi udowodnić, że zaskarżona uchwała poprzez naruszenia prawa jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną (wynikającą z konkretnie wskazanego przepisu prawa materialnego), pozbawia go pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. O powodzeniu takiej skargi przesądza wykazanie przez skarżącego naruszenia przez organ konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na jego sytuację prawną. Obowiązek uwzględnienia takiej skargi powstaje bowiem wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma wówczas, gdy wprawdzie zostaje naruszony interes prawny lub uprawnienie skarżącego, lecz dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, na przykład w granicach przysługującego gminie władztwa planistycznego, jak również w sytuacji, gdy zostaje wprawdzie naruszony porządek prawny, lecz jednocześnie nie został naruszony interes prawny lub uprawnienie skarżącego (tak NSA w wyroku z 14 listopada 2013 r., sygn. akt II OSK 81/13). Przy czym interes ten winien być bezpośredni i realny, aktualny, a nie przyszły, hipoteczny lub ewentualny.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że procesowy, a nie materialnoprawny charakter uchwały w sprawie przystąpienia do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powoduje, że ze swej istoty nie może ona naruszać interesu prawnego bądź uprawnienia skarżącego. Uchwała taka nie kształtuje bowiem sytuacji prawnej osób posiadających nieruchomości na terenie, którego dotyczy. Rozpoczyna ona prace planistyczne przy tworzeniu planu miejscowego i dopiero ten plan w przyszłości, jako przepis prawa miejscowego, może ukształtować sposób wykonywania własności. Nadto - jak już wskazano powyżej - to rada gminy decyduje jaki obszar zostanie objęty planem miejscowym i teren ten może swobodnie modyfikować. Poza bowiem przypadkami wynikającymi z przepisów odrębnych gmina nie ma obowiązku sporządzenia planu miejscowego (art. 14 ust. 7 ustawy). Samodzielnie więc podejmuje decyzje odnośnie inicjatywy planistycznej. Tym samym skarżący generalnie nie ma roszczenia o objęcie nieruchomości, do których posiada tytuł prawny ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Warto również w tym miejscu zwrócić uwagę, że dokonanie wymienionych w art. 14 ust. 5 u.p.z.p. czynności przygotowawczych poprzedzających podjęcie uchwały o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz ich zakres pozostają poza kontrolą legalności postępowania w sprawie uchwalenia planu, gdyż nie sporządza się dokumentacji z ich przeprowadzenia i nie przedstawia się jej wojewodzie na podstawie art. 20 ust. 2 u.p.z.p. Przepis § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, póz. 1587) wymienia enumeratywnie składniki dokumentacji prac planistycznych. Nie ma w tym wykazie dokumentów obrazujących wykonanie czynności, o których mowa w art. 14 ust. 5 u.p.z.p. Stąd uznać należy, że sporządzenie analiz dotyczących zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowanie materiałów geodezyjne do opracowania planu oraz ustalenie niezbędnego zakresu prac planistycznych to czynności materialnotechniczne, nieformalne, dla których brak obowiązku utrwalania na piśmie w ramach dokumentacji planistycznej (por. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 listopada 2013 r., sygn. akt II OSK 81/13). Świadczy to o woli ustawodawcy o odformalizowaniu tego etapu procedury planistycznej.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że skarżący nie wykazał, by zakwestionowana przez niego uchwała Rady Miasta Gorlice nr 448/XLVIII/2006 25 maja 2006 r. naruszała jego interes prawny lub uprawnienie. Objęcie procedurą planistyczną określonego terenu, a następnie wyłączenie jego fragmentu z tego opracowania mieści się w granicach władztwa planistycznego gminy. Jak wskazano w odpowiedzi na skargę konsekwencją takiego stanu rzeczy jest obowiązywanie na tym terenie - w dalszym ciągu - postanowień Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego - Plan Nr 1 - cele publiczne" zatwierdzonego uchwałą Nr 276/XXVI1/2004 z 9 grudnia 2004 r. Oceny takiej nie zmienia fakt wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyroku z 19 grudnia 2005 r, sygn. akt II SA/Kr 1375/04, w którym stwierdził nieważność uchwały Nr 243/XXIV/2004 Rady Miasta Gorlice z 23 września 2004 r. w sprawie rozpatrzenia zarzutów nieuwzględnionych w projekcie miejscowego planu gospodarowania przestrzennego "Miasto Gorlice - Plan Nr 3". Uznanie przez Sąd naruszenia przez Radę Miasta art.24 ust.3 ustawy z 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., nr 15, póz. 139 ze zm.) poprzez nieprawidłowe rozpoznanie zarzutów do planu nie wyłączało uprawnienia gminy do decydowania o obszarze objętym procedurą uchwalania miejscowego planu i dokonywania zmian.

Natomiast objęcie pozostałej części działki procedurą planistyczną oznacza jedynie, że organ przystąpił do opracowywania planu miejscowego w tym zakresie. W żadnym wypadku nie przesądza to jeszcze jakie przeznaczenie zostanie przewidziane dla tej nieruchomości. W związku z tym pozostałe zarzuty odnoszące się do objęcia części działek nr [...] i [...], stanowiących własność skarżącego opracowaniem i określenie w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego - Plan Nr 3, że leżą w terenach komunikacji (symbol 1 KUg) może stanowić co najwyżej podstawę zarzutu pod, adresem uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który również został zaskarżony przez skarżącego. Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest jedynie uchwała Rady Miasta Gorlice nr 448/XLVIII/2006 z 25 maja 2006 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę oddalił.