I SA/Wa 1472/13

Uzasadnienie

Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] kwietnia 2013 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania E. P., utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] września 2011 r. nr [...] stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto [...] własności nieruchomości położonej w O., oznaczonej jako działka ew. nr [...] z obrębu [...] o pow. [...] m2, uregulowanej w księdze wieczystej nr [...], zajętej pod drogę publiczną, tj. drogę gminną

– ul. [...].

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że Wojewoda [...], działając na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) decyzją z [...] września 2011 r. orzekł o nabyciu z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto [...] prawa własności wyżej wymienionej działki, zajętej pod drogę publiczną, a stanowiącej w dniu 31 grudnia 1998 r. własność E.P.

Przedmiotowa nieruchomość w dniu 31 grudnia 1998 r. zajęta była ul. [...], będącą drogą publiczną – drogą lokalną miejską. Do tej kategorii zaliczona ona została uchwałą Rady Narodowej [...] nr [...] z dnia [...] maja 1988 r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych na terenie [...] i województwa [...] do kategorii dróg lokalnych miejskich oraz dróg gminnych (Dz.Urz. [...] Nr [...] poz. [...]). Z dniem 1 stycznia 1999 r. powyższa droga, z mocy art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r., uzyskała status drogi gminnej. Z ustaleń organu pierwszej instancji wynikało przy tym, że nieruchomość ta, aczkolwiek stanowiła własność osoby fizycznej, to jako wchodząca w pas drogi publicznej pozostawała we władaniu jednostki samorządowej. Powyższe wskazuje zaś na spełnienie przesłanek z art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r., skutkujące przejściem z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. własności ww. nieruchomości na rzecz Gminy Miasta O.

Od decyzji tej E. P. wniosła odwołanie, kwestionując publicznoprawne władanie nieruchomością, gdyż jej zdaniem przeczy temu treść księgi wieczystej, wypis z rejestru ewidencji gruntów, a także wydawane decyzje w sprawie podatku od nieruchomości. Ponadto, odwołując się do treści art. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 185 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 19 poz. 115 ze zm.) podnosiła, że droga jest jedynie elementem pasa drogowego, co oznacza, że ta część nieruchomości, która wprawdzie leży w obrębie pasa drogowego, ale nie jest zajęta drogą, nie podlega działaniu art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. W uzupełnieniu odwołania podniosła ponadto zarzut naruszenia przez organ wojewódzki art. 10 § 1 k.p.a.

W następstwie rozpoznania tego odwołania Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] kwietnia 2012 r. utrzymał rozstrzygnięcie Wojewody [...] w mocy.

Przywołując treść art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. organ odwoławczy wywodził, że przy rozstrzyganiu o stwierdzeniu nabycia z mocy prawa nieruchomości w trybie tego przepisu organ bada jedynie czy spełnione zostały określone w nim przesłanki, tj. czy nieruchomość nie stanowiła w dacie 31 grudnia 1998 r. własności Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, czy była wówczas zajęta droga publiczną oraz czy pozostawała we władaniu Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Wskazywał jednocześnie, że przestrzenny zasięg działania powyższego przepisu w odniesieniu do zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną determinowany jest możliwością zakwalifikowania danego stanu faktycznego z 31 grudnia 1998 r. do definicji pasa drogowego, jako urządzenia technicznego stanowiącego zorganizowana całość funkcjonalną, podporządkowaną utrzymaniu i eksploatacji ciągów ruchu pojazdów i pieszych. W przypadku dróg od dawna istniejących, granice te odpowiadają więc granicom jej urządzenia, a więc jezdni wraz poboczami, zatokami, ciągami dla pieszych, rowami odwadniającymi i pasem izolacyjnym.

Zdaniem Ministra, przestrzenne granice zajętości ww. drogą na koniec roku 1998 nieruchomości stanowiącej działkę nr [...] potwierdzają: mapa sytuacyjna z projektem podziału nieruchomości uregulowanej w KW "[...]", przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] lipca 1998 r. pod nr [...] (pozyskana w toku uzupełniającego postępowania dowodowego prowadzonego w trybie art. 136 k.p.a.), która obrazuje zajęcie działki nr [...] pasem drogowym. Odnosząc się natomiast do kwestii władztwa publicznego wskazał, iż zgodnie z orzecznictwem sądowo-administracyjnym władanie polega na wykonywaniu prac związanych m.in. z utrzymaniem drogi, jej konserwacją, modernizacją, odśnieżaniem. Z materiału dowodowego wynika zaś, że Gmina [...] takich prac w obszarze zajętym drogą publiczną przed 1 stycznia 1999 r. dokonywała, czego dowodem jest: pismo Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich z [...] października 1997 r. zawierające informację, iż m.in. ulicę [...] modernizowano w latach 1985-1986 na podstawie decyzji nr [...], faktura VAT nr [...] z [...] czerwca 1995 r. potwierdzająca zapłatę za remont chodników m.in. przy ul [...], kosztorys budowlany z [...] czerwca 1995 r. oraz z tej samej daty protokół odbioru remontu chodników.

Na powyższą decyzję E. P. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając jej, że wydana została z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. odwołuje się do pojęcia drogi publicznej, podczas gdy działka nr [...] znajduje się w obrębie pasa drogowego. Skarżąca powtórzyła przy tym argumentację podnoszoną w odwołaniu, że ustawa o drogach publicznych rozróżnia pojęcie drogi od pojęcia pasa drogowego, którego droga jest jedynie jednym z elementów. Odwołała się ona w tym zakresie do bliżej nieokreślonej opinii prawnej sporządzonej w Kancelarii [...] z L. Podniosła także zarzut naruszenia przez Wojewodę [...] art. 10 § 1 k.p.a., co miało jej zdaniem bezpośredni wpływ na wynik sprawy, gdyż decyzja tego organ została wydana mimo nieuzupełnienia materiału dowodowego o zaświadczenie z księgi hipotecznej "[...]", którego to zaświadczenia Wojewoda żądał, a strona nie zdążyła go dostarczyć przed wydaniem decyzji. Skarżąca zarzuciła ponadto Ministrowi, że rozpoznając jej odwołanie przez 19 miesięcy dopuścił się rażącego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Zakwestionowała również stanowisko organów, w zakresie dotyczącym istnienia publicznego władztwa nieruchomością wskazując, że przeczy temu treść księgi wieczystej i dane z ewidencji gruntów, jak też fakt regularnego płacenia przez nią podatku od nieruchomości. Wskazywała przy tym, że we wrześniu 2008 r. inwestor wykonujący kanalizację w ulicach [...] i [...] zwracał się do niej z prośbą na wycinkę drzew znajdujących się w pasie drogowym, które utrudniały ustawienie maszyn i urządzeń budowlanych, za co wykonał nieodpłatnie dwa przyłącza. Zwracała także uwagę na fakt zwarcia na stronie 2 zaskarżonej decyzji zdania o treści: "Powyższy dokument potwierdza, że nieruchomość oznaczona jako działka nr [...] (część dawnej działki nr [...]) zgodnie ze stanem na dzień 31.12.1998 r. znajdowała się w pasie drogowym drogi publicznej – ul. [...] w O". Zdanie to zaś może świadczyć, że kwestionowana decyzja wydana została dla innej działki niż będąca przedmiotem zaskarżenia. Ustanowiony z urzędu pełnomocnik skarżącej podniósł ponadto zarzut niewłaściwego ustalenia stanu faktycznego sprawy, a przez to naruszenia art. 7 i 77 k.p.a.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniosła ona o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wojewody [...].

W odpowiedzi na skargę Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego. Oznacza to, że kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy organ administracji wydając zaskarżony akt nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając sprawę w ramach wskazanych kryteriów uznać należy, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Decyzją tą Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] września 2011 r. nr [...] stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Gminę Miasto O. własności nieruchomości położonej w O., oznaczonej jako działka ew. nr [...] o pow. [...] m2, uregulowanej w księdze wieczystej nr [...], zajętej pod drogę publiczną, tj. drogę gminną – ul. [...].

Materialnoprawną podstawą decyzji był art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.), zgodnie z którym nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub własnością jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.

Jak trafnie zauważył organ odwoławczy w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji, powołany przepis określa trzy przesłanki, od spełnienia których uzależnione jest nabycie przez Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności gruntów. Są to: zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998 r., władanie nią w tej dacie przez Skarb Państwa lub właściwą jednostkę samorządu terytorialnego oraz nie przysługiwanie Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego prawa własności do nieruchomości.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostaje to, że ul. [...] w O. stanowi drogę publiczną (pierwotnie drogę lokalną miejską, a od 1 stycznia 1999 r. drogę gminną), oraz że taki status miała ona na długo przed dniem 31 grudnia 1998 r. Nie jest również sporne, że działka nr [...] w ww. dacie stanowiła własność osoby fizycznej. Okoliczności te nie budzą również wątpliwości Sądu i znajdują potwierdzenie w zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach.

Istotą sporu jest natomiast to, czy w dniu 31 grudnia 1998 r. droga publiczna posadowiona była na całości tej działki i czy znajdowała się ona w faktycznym władaniu jednostki samorządu terytorialnego.

W tym stanie rzeczy wyjaśnić należy, że przestrzenne granice zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną, do których odnosi się art. 73 ust. 1 powołanej ustawy determinuje stan faktyczny istniejący na gruncie, a więc sposób jego zagospodarowania pozwalający na zakwalifikowanie go do definicji pasa drogowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. - o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 13 października 1998 r. Pasem drogi jest zaś zgodnie z tym przepisem wydzielony pas terenu, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów oraz do ruchu pieszych, wraz z leżącymi w jego ciągu obiektami inżynierskimi, placami, zatokami postojowymi oraz znajdującymi się w wydzielonym pasie terenu chodnikami, ścieżkami rowerowymi, drogami zbiorczymi, drzewami i krzewami oraz urządzeniami technicznymi związanymi z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu. Zważyć przy tym należy, że w świetle ww. przepisu analogicznie jak "pas drogi" zdefiniowane zostało pojęcie "droga". Zatem stan faktyczny istniejący na gruncie w dniu 31 grudnia 1998 r. winien być oceniany przez pryzmat tej definicji, a nie jak chciałaby skarżąca, w świetle definicji "drogi" ujętej w aktualnym brzmieniu art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych - a więc jako "budowli wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym". Ta definicja wszak wprowadzona została do systemu prawnego dopiero nowelizacją ustawy o drogach publicznych dokonaną ustawą z 14 listopada 2003 r. - o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 200, poz. 1593). Nie może zatem być miarodajna dla dekodowania pojęć używanych w akcie normatywnym pochodzącym z roku 1998.

W rozpoznawanej sprawie dokumentami obrazującym stan zajęcia nieruchomości drogą publiczną na dzień 31 grudnia 1998 r. są przyjęta do państwowego zbioru geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] lipca 1998 r. za nr [...] mapa sytuacyjna nieruchomości uregulowanej w KW [...] z projektowanym podziałem m.in. wchodzącej w jej skład działki nr [...] (w ramach którego wyodrębniona został działka ew. nr [...] w całości objęta pasem drogowym ul. [...]), oraz wyrys z mapy ewidencyjnej w skali 1:500 sporządzony [...] stycznia

2009 r., który obrazuje stan zajęcie pasem drogowym przedmiotowej nieruchomości analogicznie jak na mapie z lipca 1998 r. Dokumenty te oceniane we wzajemnej łączności potwierdzają, zdaniem Sądu, zajętość na koniec 1998 r. nieruchomości w ramach normatywnie zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, pasa drogowego drogi publicznej, obejmującego poza urządzonym asfaltowym pasem przeznaczonym stricte do ruchu pojazdów, także chodniki oraz zabezpieczający prawidłowe funkcjonowanie tej części drogi położony w jej ciągu pas zieleni.. Warto przy tym zauważyć, że sama skarżąca nie kwestionuje faktu pozostawania nieruchomości w obszarze pasa drogowego, błędnie jedynie uznając, że zakres działania art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. nie obejmuje tego pasa jako całości, ale wyłącznie jego cześć - "drogę", pod którą zdaje się ona rozumieć jedynie tę część, która przeznaczona jest bezpośrednio do ruchu pojazdów (a więc de facto jezdnię w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicznych w brzmieniu obowiązującym w roku 1998).

W tym stanie rzeczy nie budzi wątpliwości Sądu, że została spełniona przesłanka zajęcia przedmiotowych nieruchomości drogą publiczną, a podnoszone w tym względzie zarzuty skargi są całkowicie chybione.

Trafne jest również stanowisko organów, że w niniejszej sprawie została spełniona ostatnia z przesłanek z art. 73 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r., dotycząca władania gruntem przez jednostkę samorządu terytorialnego w dniu 31 grudnia 1981 r. Dla jej spełnienia istotne jest bowiem jedynie to by jednostka ta wykonywał faktyczne czynności w doniesieniu do nieruchomości zajętej pod drogę publiczną związane z utrzymaniem jej nawierzchni, zapewnieniem przejezdności, naprawami, remontami i.t.p., a nie posiadanie nieruchomości w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Taką wykładnie użytego w ww. przepisie zwrot normatywnego "pozostające we władaniu" konsekwentnie akceptuje orzecznictwo sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z 21.08.2002 r. sygn. akt I SA 1441/00 Lex nr 137831; wyrok WSA w Warszawie z 22.05.2006 r. sygn. akt I SA/Wa 375/09, Lex nr 563402). Przy czym w przypadku urządzenia drogi na gruncie prywatnym, który to grunt nie został jednocześnie zagospodarowany przez właściciela w sposób uniemożliwiający realizacji czynności związanych z zarządem drogi (np. poprzez jego wygrodzenie – co w rozpoznawanej sprawie w świetle treści ww. mapy sytuacyjnej nie miało miejsca), istnieje domniemanie, że zarządca drogi wykonywał nad nią władztwo w formach określonych w ustawie o drogach publicznych. Nie może obalić tego domniemania sam fakt wykonywania sporadycznie na nieruchomości zajętej pasem drogowym (w jej części obejmującej pas zieleni) przez właściciela gruntu prac pielęgnacyjnych polegających na koszeniu trawy, wycinaniu krzewów czy drzew. Podejmowanie przez właściciela nieruchomości tego rodzaju prac w obrębie pasa drogowego drogi publicznej, nie stanowi wszak samo w sobie przeszkody dla realizacji czynności zarządu drogi przez podmioty publicznoprawne. Z kolei wykonywanie przez zarządcę drogi czynności potwierdzających publicznoprawne władanie nieruchomością w realiach niniejszej sprawy potwierdzają dodatkowo przywołane przez organ odwoławczy, a znajdujące się w aktach dokumenty w postaci: pisma Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich Rejon O. z [...] października 1997 r. informujące modernizacji m.in. przedmiotowej drogi w latach 1985-1986, dokumentacja remontów chodników przy ul. [...] w roku 1995. Powyższe dokumenty jednoznacznie wskazują, że to podmiot publiczny, a nie była właścicielka nieruchomości, był odpowiedzialny i zobowiązany - w myśl ustawy o drogach publicznych - za prawidłowe utrzymywanie drogi, w tym również remonty chodników czy utrzymanie zieleni umiejscowionej w pasie drogi, jak też koordynowanie wszelkich robót w tym pasie oraz ich finansowanie (por. art. 23 ust. 4 i 6 ustawy o drogach w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 1998 r.).

Skoro zatem przedmiotowa działka, stanowiąca w dniu 31 grudnia 1989 r. własność osoby fizycznej, zajęta była w tej dacie drogą publiczną – lokalną miejską (która z dniem 1 stycznia 1999 r. uzyskała kategorię drogi gminnej) i pozostawała we władaniu publicznoprawnym, to stosownie do art. 73 ust. 1 powołanej ustawy stała się ona z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. własnością gminy, na obszarze której jest położona. Sformułowany zaś w skardze zarzut naruszenia tego przepisu uznać należy za niezasadny.

W toku rozpoznawania i rozstrzygania sprawy nie doszło również w ocenie Sądu do istotnego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, stan faktyczny sprawy został bowiem, wbrew temu co sugeruje pełnomocnik skarżący, wyjaśniony zgodnie z uregulowaną w art. 7 k.p.a. zasadą prawdy obiektywnej w sposób umożliwiający zastosowanie norm prawa materialnego, a sam materiał dowodowy zgromadzony w aktach został poddany właściwej ocenie, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Znajdujące się zaś na stronie 2 tej decyzji zdanie, w którym odwołano się do działki oznaczonej nr [...] (zamiast działki nr [...]), jest efektem oczywistej omyłki pisarskiej powstałej w toku redagowania treści uzasadnienia, która to omyłka nie ma żadnego wpływu na wynik sprawy i może być skorygowana w trybie przewidzianym art. 113 § 1 k.p.a.

Zasadnie natomiast skarżąca zarzuca Wojewodzie naruszenie art. 10 § 1 k.p.a., zgodnie z którym organ zobowiązany jest zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Z akt sprawy wynika bowiem, że organ wojewódzki nie poinformował skarżącej przed wydaniem decyzji o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów. Podnieść jednak należy, że aby z powodu naruszenia dyspozycji normy prawnej zawartej art. 10 § 1 k.p.a. doszło do uchylenia decyzji, niezbędne jest wykazanie przez stronę, której uniemożliwiono w ten sposób realizacje jej uprawnień procesowych, iż z tego względu nie mogła ona dokonać konkretnych czynności dowodowych (vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2010 r. II OSK 881/10, Lex nr 746920, z dnia 12 października 2010 r. II OSK 1279/09, Lex nr 746442). Przy czym te czynności dowodowe musiałyby być na tyle istotne, że gdyby je przeprowadzono mogłoby to rzutować na ustalenia stanu faktycznego. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie jedyny dowód jakiego na skutek naruszenia ww. przepisu nie mogła ona złożyć dotyczył zaświadczenia z dawnej księgi hipotecznej nieruchomości "[...]" (z której to nieruchomości pochodzi m.in. działka nr [...]). Badanie tej księgi, a w konsekwencji także dysponowanie wspomnianym zaświadczeniem, nie było jednak niezbędne do poczynienia prawidłowych ustaleń stanu faktycznego niniejszej sprawy. Dla nieruchomości obejmującej bowiem m.in. działkę nr [...] prowadzona jest obecnie odrębna księga wieczysta [...]i w oparciu o treść tej księgi, jak też przedłożonego przez stronę aktu notarialnego z [...] lipca 1998 r. rep. A nr [...]możliwe było poczynienie w sposób niewątpliwy ustaleń co do stanu prawnego spornej nieruchomości na dzień 31 grudnia 1998 r. To zaś prowadzić musi do wniosku, że niedopełnienie obowiązku z art. 10 § 1 k.p.a., stanowi w okolicznościach rozpoznawanej sprawy jedynie uchybienie formalne, które nie miało i nie mogło mieć istotnego wpływu na jej wynik.

Kwestia ewentualnej zwłoki w rozpoznaniu przez Ministra odwołania strony, wykracza poza przedmiot niniejszego postępowania i mogła być podnoszona w odrębnej skardze na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania , o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 151 powołanej ustawy, orzekł jak w sentencji. W przedmiocie wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu orzeczono na podstawie art. 250 tej ustawy oraz § 2 ust. 3

i § 15 ust. 1 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).