II FSK 2556/10

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1950/09, mocą którego oddalono skargę W. P. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 14 sierpnia 2009 r. w przedmiocie skargi na czynności egzekucyjne.

W motywach orzeczenia Sąd podał, że wobec skarżącego prowadzone było postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego Ministra Finansów nr (...), a także z dnia 18 kwietnia 2007 r., obejmującego należność cywilnoprawną za grudzień 2005 r.

W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego zawiadomieniem z dnia 24 listopada 2008 r., organ egzekucyjny dokonał zajęcia świadczenia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego zostało doręczono Stronie za zwrotnym potwierdzeniem odbioru ze skutkiem w dniu 12 grudnia 2008 r.

Pismem z dnia 22 grudnia 2008 r. Skarżący działając osobiście zaskarżył powyższą czynność egzekucyjną zarzucając organowi egzekucyjnemu m.in. brak skutecznego doręczenia tytułu wykonawczego. Skarżący podniósł także szereg zarzutów dotyczących podstawy prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Dyrektor Izby Skarbowej w K., po rozpatrzeniu skargi na czynność egzekucyjną, oddalił ją postanowieniem z dnia 31 marca 2009 r.

W zażaleniu strona nie podniosła naruszenia przez organ egzekucyjny przepisów dotyczących dokonanej czynności, ponowiła natomiast zarzuty co do zasadności wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Minister Finansów postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2009 r. na podstawie przepisów art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, ze zm. – dalej jako "Kpa") oraz art. 17, art. 18 i art. 54 § 5 u.p.e.a. utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż skarga na czynności egzekucyjne będąca przedmiotem postępowania przed organami, dotyczyć może jedynie toczącego się postępowania egzekucyjnego. W ocenie Ministra Finansów, zastrzeżenia podnoszone przez Skarżącego mogły się stać wyłącznie przedmiotem zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, opartego na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. Z akt sprawy wynikało, że z przysługującego prawa wniesienia zarzutów Skarżący nie skorzystał. Organ wyższego stopnia wyjaśnił nadto, że w postępowaniu w sprawie ze skargi na czynności egzekucyjne organu prowadzącego czynności wykonawcze kontrolą objęta jest jedynie prawidłowość zaskarżonej czynności, a nie działania będące podstawą egzekucji. Postępowanie egzekucyjne pozwala na badanie istnienia czy też wymagalności egzekwowanego obowiązku jedynie w ograniczonym zakresie. Okoliczności te podlegają badaniu wyłącznie w postępowaniu poprzedzającym postępowanie egzekucyjne. Zdaniem Ministra Finansów, organ nadzoru słusznie uznał, że brak było podstaw do uwzględnienia skargi.

Organ wskazał, że katalog środków egzekucyjnych stosowanych w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym należności pieniężnych został wymieniony w art. 1a pkt. 12 lit. a u.p.e.a. Jednym z takich środków jest egzekucja z innych wierzytelności. Z akt sprawy wynikało też, że wszystkie wymogi formalnoprawne wymienione w art. 89 u.p.e.a. zostały przez organ egzekucyjny spełnione. Zawiadomienie o zajęciu wierzytelności doręczono dłużnikowi zajętej wierzytelności tj. Naczelnikowi Pierwszego Urzędu Skarbowego w C. w dniu 3 lipca 2008 r., natomiast Skarżącemu w dniu 21 lipca 2008 r. Tytuł wykonawczy doręczony został przy pierwszej czynności egzekucyjnej w dniu 7 sierpnia 2007 r., w trybie art. 44 Kpa. Przedmiotowe zawiadomienie o zajęciu zostało podpisane przez uprawnionego pracownika, a jego forma odpowiadała formie przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 z późn. zm.) Zastosowanie środka egzekucyjnego było więc zgodne z przepisami prawa regulującymi tę kwestię. Minister Finansów, odnosząc się do zażalenia w części dotyczącej wniosku o umorzenie postępowanie egzekucyjnego, zauważył, iż w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego toczy się postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach ze skargi Strony z dnia 15 grudnia 2008 r. Odnosząc się natomiast do kwestii doręczenia tytułu wykonawczego, Minister Finansów podzielił stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w K., oraz wyjaśnił dodatkowo, iż samo zwolnienie od pracy nie może być wyłącznie potwierdzeniem braku winy zainteresowanego w odbiorze korespondencji. Tak samo nie może wyłączać zawinienia fakt czasowego przebywania zainteresowanego poza miejscem stałego zamieszkania, jeżeli doszło w tym czasie do skutecznego doręczenia tytułu wykonawczego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżący postawił zarzut rażącego "złamania" prawa. Zdaniem Skarżącego, zaskarżone postanowienie "nie uwzględnia przepisów i rozminęło się ze stanem faktycznym". Pismem z dnia 30 sierpnia 2010 r. pełnomocnik profesjonalny reprezentujący Skarżącego wniósł o uwzględnienie skargi. W uzasadnieniu pisma procesowego Strona skarżąca wskazała, że skarga zasługuje na uwzględnienie z przyczyny: błędnego ustalenia stanu faktycznego i uznania, że Skarżącemu został prawidłowo doręczony tytułu wykonawczy w dniu 7 sierpnia 2007 r. w sytuacji, w której Skarżący powiadomił organ podatkowy o swojej chorobie. Ponadto organy nie uwzględniły tego, że S. S był pełnomocnikiem Skarżącego. W ocenie pełnomocnika, treść powyższego pełnomocnictwa była znana organowi podatkowemu. Strona skarżąca podniosła, że działania organów administracji naruszały dyspozycję przepisów art. 6 – art. 10, art. 32, art. 40, art. 65 oraz art. 157 Kpa w związku z art. 18 u.p.e.a. Jej zdaniem nie doręczono jej w sposób prawidłowy tytułu wykonawczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd omówił istotę skargi na czynności egzekucyjne z art. 54 § 1 u.p.e.a. Podkreślił, że w jej ramach nie można wnosić zarzutów materialnoprawnych, lecz wyłącznie zarzuty formalnoprawne, odnoszące się do prawidłowości postępowania organu egzekucyjnego bądź egzekutora, przez pryzmat przepisów regulujących sposób i formę dokonywania czynności egzekucyjnych. Sąd stwierdził, że organy administracji w przedmiotowej sprawie miały za zadanie rozpatrując skargę Strony zbadać prawidłowość podjętych czynności egzekucyjnych. Z akt sprawy wynikało, iż stosownie do art. 7 u.p.e.a. zastosowano środek egzekucyjny przewidziany w art. 1a pkt 12 ppkt a, tj. egzekucję ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego oraz ubezpieczenia społecznego, a także z renty socjalnej. Czynność egzekucyjna została dokonana stosownie do art. 79 powołanej wyżej ustawy, zgodnie z którym organ egzekucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności pieniężnej zobowiązanego i jednocześnie wzywa dłużnika zajętej wierzytelności, aby należnej od niego kwoty do wysokości egzekwowanej należności wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia należności w terminie i kosztami egzekucyjnymi bez zgody organu egzekucyjnego nie uiszczał zobowiązanemu, lecz należną kwotę przekazał organowi egzekucyjnemu na pokrycie należności. Zajęcie wierzytelności jest dokonane z chwilą doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu. Jednocześnie z przesłaniem zawiadomienia organ egzekucyjny zawiadamia zobowiązanego, że nie wolno mu zajętej kwoty odebrać ani też rozporządzać nią, a nadto doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego, a, ile nie został wcześniej doręczony. Sąd stwierdził, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazała, że zawiadomienie o zajęciu zostało podpisane przez uprawnionego pracownika, a jego forma odpowiadała formie przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.). Zajęcie to zostało doręczone Skarżącemu w dniu 12 grudnia 2008r. w trybie art. 44 Kpa. W ocenie Sądu, powyższe doręczenie w świetle zasad określonych w przepisach postępowania należało uznać za skuteczne, tym samym Sąd nie uwzględnił zarzutów Skarżącego, co do braku doręczenia tytułu egzekucyjnego wszczynającego postępowanie egzekucyjne.

Odnośnie drugiego zasadniczego zarzutu, tj. niedoręczenia dokumentów egzekucyjnych pełnomocnikowi Strony p. S. S., Sąd uznał, iż nie zasługiwał on na uwzględnienie. Analiza akt z postępowania egzekucyjnego potwierdziła, iż na żadnym etapie tego postępowania nie zostało złożone pełnomocnictwo do reprezentowania w nim Skarżącego. Co więcej - pisma i wnioski (w tym wniosek inicjujący niniejsze postępowanie) zostały złożone przez Stronę działającą osobiście. W związku z tym, że postępowanie egzekucyjne jest postępowaniem odrębnym, ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu podatkowym, karnoskarbowym nie jest tożsame ze złożeniem stosownego pełnomocnictwa w postępowaniu egzekucyjnym.

Następnie Sąd przytoczył treść spornego pełnomocnictwa i uznał, że udzielone przez Stronę pełnomocnictwo p S. S. dotyczyło postępowania w sprawach podatkowych. Skarżący ustanowił bowiem S. S. jako pełnomocnika do sprawowania zarządu zwykłego firmy C. w jego imieniu, w zakresie podatków i danin publicznych. S. S. nie był natomiast umocowany do występowania w imieniu Strony w postępowaniu egzekucyjnym. Należało zatem - w ocenie Sądu uznać - że w niniejszej sprawie wymagane prawem pełnomocnictwo nie zostało złożone do akt sprawy. Powyższe wskazuje, że okoliczność nieusankcjonowania przez organ ww. pełnomocnictwa nie może stanowić przesłanki w rozumieniu art. 156 § 1 Kpa. Dodatkowo Sąd podkreślił, że egzekwowana od zobowiązanego należność ma charakter cywilnoprawny, niemieszczący się w ramach udzielonego pełnomocnictwa, udzielonego w zakresie podatków i danin publicznych.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku strona zarzuciła błędną interpretację art. 44 ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2003 r., Nr 174, poz. 1689 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1a u.p.e.a. i przyjęcie, że w niniejszej sprawie mogła być prowadzona egzekucja administracyjna.

Następnie skarżący zarzucił naruszenie art. 29 § 1 i 2 u.p.e.a. przez organ prowadzący egzekucję przez brak weryfikacji, czy w sprawie egzekucja może być prowadzona i pominięcie tej okoliczności przez Sąd, co naruszało art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - zwanej dalej P.p.s.a.

Skarżący zarzucił też naruszenie przez organy art. 32 Kpa w zw. z art. 18 u.p.e.a. i pozbawienie skarżącego możliwości działania przez pełnomocnika oraz pominięcie tej okoliczności przez Sąd, co stanowiło naruszenie art. 134 § 1 P.p.s.a.

Ponadto strona zarzuciła błędne zastosowanie art. 44 § 2 - § 4 Kpa przez organy jako sposobu doręczenia skarżącemu tytułu wykonawczego w sytuacji, gdy w sprawie ustanowiony był pełnomocnik.

Końcowo strona zarzuciła naruszenie art. 7, art. 8 i art. 9 Kpa w zw. z art. 18 u.p.e.a. przez organy i uznanie, że czynności podejmowane przez skarżącego były wyłącznie skargą na czynności egzekucyjne, podczas gdy w każdym piśmie kierowanym do organu strona przede wszystkim kwestionowała treść swojego obowiązku. Organy powinny w ocenie strony rozważyć, czy z uwagi na fakt jej długotrwałej choroby jej działania nie powinny być traktowane jako zarzut w postępowaniu egzekucyjnym z jednoczesnym wnioskiem o przywrócenie terminu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, iż w przedmiotowej sprawie wszczęte przez Ministra Finansów postępowanie i wystawienie tytułu egzekucyjnego na podstawie art. 44 ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne dotyczyło zobowiązania, które powstało przed wejściem w życie przywołanej ustawy, na którą to okoliczność Skarżący wielokrotnie zwracał uwagę. Tymczasem przepisy przejściowe przywołanej ustawy nie dawały uprawnienia do stosowania art. 44 ustawy do zobowiązań powstałych przed jej wejściem w życie. W tym stanie rzeczy okoliczność przystąpienia do egzekucji na mocy art. 3 ust 1 lit a u.o.p.e.a. stanowiła rażące naruszenie prawa zaś organ prowadzący egzekucję naruszył dyspozycję art. 29 § 1 i 2 u.o.p.e.a., zgodnie z którym organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej.

Skarżący zwrócił uwagę, iż organy prowadzące postępowanie pominęły fakt udzielenia w dniu 18 listopada 2004 r. pełnomocnictwa przez Skarżącego S. S., pomimo, iż zostały o tym prawidłowo zawiadomione (prezentata Urzędu Skarbowego z dnia 29 listopada 2004 r.). W związku z tym, organy prowadzące postępowanie dokonały nieuprawnionej interpretacji zdarzeń, wyciągając z nich skutki prawne: po pierwsze przyjmując doręczenie zastępcze jako właściwe w sytuacji ustanowienia pełnomocnika, po drugie traktując środki zaskarżenia składane przez Skarżącego jako środki składane wyłącznie na czynności egzekucyjne pomimo, ż ich treść jednoznacznie wskazywała, iż Skarżący kwestionuje po pierwsze istnienie zobowiązania jako takiego, po drugie możliwość dochodzenia należności w trybie egzekucji administracyjnej. Powyższa ocena została podtrzymana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, co zaskutkowało oddaleniem skargi.

Powyższe, według skarżącego stanowiło naruszenie dyspozycji art. 32 k.p.a. w związku z art. 18 u.o.p.e.a., która zezwala na działanie strony przez pełnomocnika. Skarżący nie podzielił przy tym rozważań organów egzekucyjnych ani Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, dotyczących zakresu umocowania pełnomocnika ponieważ przywołane przez nie orzeczenia zostały opublikowane znacznie później niż miało miejsce udzielenie opisanego pełnomocnictwa, rozważania w nich zawarte dotyczyły pełnomocnictw udzielonych, zaś z treści udzielonego pełnomocnictwa wyraźnie wynikało, iż Skarżący jego dyspozycją objął wszelkie działania zwykłego zarządu, w tym w zakresie podatków i danin publicznych będących we właściwości Ministra Finansów, co w sposób oczywisty potwierdza, że pełnomocnik mógłby działać jako prawidłowo umocowany przedstawiciel Skarżącego.

W konkluzji skarżący stwierdził, że organy w sposób nieuprawniony przyjęły, że doręczenie tytułu egzekucyjnego mogło nastąpić na podstawie art. 44 ust. 2-4 k.p.a. skoro zostało udzielone pełnomocnictwo. Jak podkreślił skarżący, organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli. Zgodnie z treścią art. 7-9 k.p.a. organ prowadzący postępowanie ma pewne obowiązki w stosunku do nieprofesjonalnego podmiotu.

Na tej podstawie Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Mając na względzie treść skargi kasacyjnej przypomnieć należy na wstępie, że w świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Nr 270., dalej zwanej p.p.s.a.) - skargę kasacyjną można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Analiza podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów prowadzi do wniosku, iż autor skargi kasacyjnej zdaje się nie zauważać faktu, iż przedmiotem kontroli Sądu I instancji była zgodność z prawem postanowienia wydanego po rozpatrzeniu skargi zobowiązanego na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego, wniesionej w trybie art. 54 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym.

Skarga na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego lub egzekutora oraz skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego przysługuje zobowiązanemu (art. 54 § 1 u.p.e.a.). Przy czym przez czynność egzekucyjną należy rozumieć wszelkie podejmowane przez organ egzekucyjny działania zmierzające do zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjnego (art. 1a pkt 2 u.p.e.a.). Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, regulując poszczególne etapy postępowania egzekucyjnego, umożliwia zobowiązanemu kwestionowanie podejmowanych w jego toku rozstrzygnięć poprzez wskazane środki prawne.

W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, uwzględniając zasadę niekonkurencyjności środków zaskarżenia, że skarga na czynności egzekucyjne służy wyłącznie na czynności o charakterze faktycznym i to tylko takie, które nie mogą być zaskarżone poprzez inny środek prawny przewidziany w ustawie (zarzuty, zażalenia na postanowienia, żądanie wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego spod egzekucji) albo w sytuacjach, gdy przewiduje się wniesienie pozwu do sądu (por. R. Hauser i Z. Leoński - Komentarz do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji -W. 1992 r. s. 84.,. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2000 r., sygn. akt III SA 827/99,. LEX nr 43032,. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1999 r. sygn. akt III SA 4503/97,. ONSA 2000/1/20,. wyrok WSA z dnia 22 stycznia 2004 r., sygn. akt III SA 1503/03 - LEX nr 113578). Oznacza to, że skarga ta nie może stanowić konkurencyjnego środka zaskarżania w stosunku do zarzutów, o których mowa

w art. 33 u.p.e.a. Tymczasem wskazywane przez Skarżącego zarzuty dotyczące naruszenia art. 44 ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2003 r. Nr 174, poz. 1689, z późn. zm.), w związku z art. 3 § 1a u.p.e.a. i naruszenie art. 29 § 1 i 2 u.p.e.a. stanowią podstawę wniesienia zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej (art. 33 pkt 6 u.p.e.a.- niedopuszczalność egzekucji administracyjnej). Tego rodzaju kwestie nie mogą być przedmiotem badania

w ramach skargi na czynności egzekucyjne, gdyż poprzez wniesienie skargi na czynności egzekucyjne można kwestionować skutecznie jedynie działania wykonawcze organów egzekucyjnych podnosząc okoliczności niebędące podstawą innych środków zaskarżenia.

W kontekście powyższego bezzasadnym okazał się także zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a w zw. z. art. 29 § 1 u.p.e.a.

Z treści art. 134 § 1 p.p.s.a., wynika obowiązek sądu administracyjnego pierwszej instancji do pełnego zbadania zgodności z prawem zaskarżonego aktu

w granicach danej sprawy, niezależnie od treści i zarzutów skargi.

Użyte w art. 134 § 1 p.p.s.a. określenie "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Sąd nie może swoimi ocenami prawnymi wkraczać

w sprawę nową w stosunku do tej, w której wydano zaskarżony akt prawny. Tym samym gdyby Sąd I instancji zajął się kwestią dopuszczalności egzekucji rozpoznając skargę na postanowienie wydane w trybie art. 54 u.p.e.a. naruszyłby

art. 134 p.p.s.a. albowiem wyszedłby poza granice sprawy.

Ze względu na treść podniesionych zarzutów zauważyć trzeba, iż przedmiotem zaskarżenia w postępowaniu przed Sądem kasacyjnym jest wyrok sądu administracyjnego pierwszej instancji (por. art. 173 § 1 p.p.s.a.), a nie akt lub czynność organu administracji publicznej. Postępowanie ze skargi kasacyjnej nie daje podstawy do dokonywania po raz kolejny bezpośredniego badania legalności działania organów (por. wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2005 r., sygn. akt I FSK 226/05, Lex nr 173349). Stąd też tylko zarzut procesowy, skierowany przeciwko wyrokowi wojewódzkiego sądu administracyjnego, a nie przeciwko orzeczeniu organu, podlega merytorycznej kontroli Sądu kasacyjnego (por. wyrok NSA z dnia 19 maja 2004 r., sygn. akt FSK 80/04, ONSAiWSA 2004, nr 1, poz. 12).

Bezzasadnym okazał się zarzuty naruszenia art. 32 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. Jak wynika z art. 32 k.p.a. strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Przepis ten nie wprowadza znanego procedurze sądowej rozróżnienia pełnomocnictw ogólnego od szczególnego, ale jednocześnie nie ogranicza w swej treści zakresu pełnomocnictwa. Przyjąć zatem należy, że pełnomocnictwo udzielone przez stronę w postępowaniu administracyjnym może obejmować upoważnienie do prowadzenia wszelkich spraw w imieniu strony lub do prowadzenia poszczególnych spraw albo też ich części bądź tylko niektórych czynności procesowych.

Pełnomocnictwo - zgodnie z art. 33 § 2 k.p.a. w zw. z art. 18 k.p.a. - powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone do protokołu. W przypadku pisemnego pełnomocnictwa pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa (§ 3). Kategoryczne brzmienie zacytowanego fragmentu przepisu nie pozostawia wątpliwości, iż pełnomocnik, chcąc występować w postępowaniu w takim charakterze, jest zobligowany do przedłożenia do akt konkretnej sprawy dokumentu potwierdzającego umocowanie do działania

w cudzym imieniu i wyznaczającego jego zakres.

Dla wykazania, że pełnomocnik został dla strony ustanowiony niezbędne jest okazanie dokumentu stwierdzającego ustanowienie takiego pełnomocnictwa.

Z momentem przedstawienia pełnomocnictwa podpisanego przez mocodawcę pełnomocnik wykazuje umocowanie do działania w postępowaniu, a organ uzyskuje możliwość zbadania prawidłowości i zakresu pełnomocnictwa. Należy bowiem odróżnić stosunek pełnomocnictwa istniejący pomiędzy mocodawcą a pełnomocnikiem od ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu. Pełnomocnictwo, aby mogło wywrzeć skutki w postępowaniu, musi zostać uzewnętrznione, czyli informacja o jego istnieniu musi dotrzeć do organu po myśli art. 33 § 2 k.p.a. Informacja ta zgodnie z obowiązującą w postępowaniu administracyjnym zasadą pisemności (art. 14 § 1 k.p.a.) musi znaleźć odzwierciedlenie w aktach sprawy, gdyż stosownie do art. 33 § 3 zd. 1 k.p.a. pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa.

Z przepisów tych wynika zatem, że organ musi zostać zawiadomiony o fakcie ustanowienia pełnomocnika w danej konkretnej sprawie poprzez złożenie dokumentu pełnomocnictwa do akt. Przez akta, o których mowa w art. 33 § 3 k.p.a. należy rozumieć akta konkretnego postępowania administracyjnego. W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że organ administracji nie ma obowiązku poszukiwania pełnomocnictwa w aktach innych niż akta konkretnej sprawy (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2003 r.,. sygn. akt II SA 332/01; wyrok z dnia 24 października 2007 r., sygn. akt II FSK 1217/06; wyrok NSA z dnia 11 września 2007 r., sygn. akt II FSK 990/06; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2007 r.,. sygn. akt I GSK 700/06).

Tymczasem na gruncie niniejszej sprawy na żadnym etapie postępowania egzekucyjnego, nie zostało złożone pełnomocnictwo do reprezentowania w nim Skarżącego, a zatem brak było podstaw do doręczania jakichkolwiek pism w toku postępowania pełnomocnikowi.

W świetle powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznając, iż przedmiotowa skarga kasacyjna nie dostarczyła uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zawartych w niej żądań, działając na podstawie przepisów art. 184 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c i ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163,poz. 1349 ze zm.).

Wynagrodzenie i zwrot kosztów dla działającego z urzędu pełnomocnika skarżącego przyznano na podstawie art.250 p.p.s.a. w zw. z § 15, § 14 ust.2 pkt 2 lit. a i ust. 2 pkt 1 lit. c powołanego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości