IV SA/Gl 310/13

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.), art. 5 pkt 4a ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, nie stwierdził u H.P. choroby zawodowej – obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wymienionej w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych określonego w przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy.

Podstawę wydania decyzji stanowiły orzeczenia Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. (nr. [...]) oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (nr [...]) o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej oraz ocena narażenia zawodowego. Organ wskazał, że H.P. podczas zatrudnienia w A SA w K. w okresie od [...] do [...] oraz od [...] do nadal na stanowiskach: uczeń – elektromonter, elektromonter utrzymania ruchu, elektryk dyżurny, elektromonter urządzeń rozdzielczych i stacyjnych oraz elektryk był narażony na czynnik szkodliwy w postaci hałasu w granicach 62-102 dB. Przyjął, że ww. pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej słuchu.

Wyjaśnił następnie, że warunkiem niezbędnym dla stwierdzenia choroby zawodowej jest rozpoznanie przez właściwą jednostkę orzeczniczą choroby ustalonej w wykazie chorób zawodowych oraz stwierdzenie w wyniku oceny warunków pracy bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba zawodowa spowodowana została działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy. W sprawie kryteria te nie zostały spełnione, bowiem lekarze upoważnionych placówek orzeczniczych nie rozpoznały u H.P. choroby z poz. 21 wykazu chorób zawodowych.

Wykonana w placówce medycznej I stopnia diagnostyka audiologiczna wykazała obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu o płaskim przebiegu krzywych progowych i okresową komponentą przewodzeniową. Przesunięcie progu słuchu określone jako średnia arytmetyczna wynosi w UP 83 dB, 76 dB, 78 dB, a w UL 85 dB, 81 dB i 70 dB. W audiometrii impedacyjnej tympanogram obustronnie typu C, odruchy strzemiączkowe w większości zachowane. W próbie nadprogowej typu SISI brak potwierdzenia lokalizacji ślimakowej. Analiza dokumentacji badanego wykazała, że brak jest jakichkolwiek badań z okresu narażenia zawodowego poza audiogramem z [...]r. wykonanym w trakcie hospitalizacji szpitalnej związanej z nasilonymi szumami usznymi i stanem zapalnym ucha prawego. Kolejne badania słuchu pochodzą dopiero z [...] r., w tym dwa audiogramy z okresu hospitalizacji na Oddziale Laryngologicznym z [...] i [...] , gdzie stwierdzono obustronny niedosłuch odbiorczy i szumy uszne oraz podciśnienie w jamie bębenkowej potwierdzone audiometria impedacyjną (tympanogramy typu C/C). Średnie ubytki słuchu nie spełniały w żadnym z tych badań kryterium 45dB ubytku słuchu dla częstotliwości 1,2,3 kHz w uchu lepiej słyszącym. W wykonanym w trakcie hospitalizacji badaniu MR głowy stwierdzono cechy stanu zapalnego komórek pneumatycznych wyrostków sutkowatych z nasileniem dolegliwości po stronie prawej ([...]). Ze względu na kliniczny obraz patologii narządu słuchu ze znaczną progresją niedosłuchu obustronnie w ciągu 3 miesięcy, co jest nietypowe dla zawodowego urazu akustycznego, lekarze jednostki orzeczniczej I stopnia nie rozpoznali choroby zawodowej.

W oparciu o przeprowadzone badania w placówce II stopnia stwierdzono w audiometrii tonalnej przebieg krzywych progowych typowy dla niedosłuchu mieszanego obustronnie, rezerwa ślimakowa obecna obustronnie. Podwyższenie progu słuchu wynosi w UP 72-75 dB, w UL 68-72 dB. W audiometrii impedancyjnej wykazano tympanogramy obustronnie przesunięte w kierunku ciśnień ujemnych typu C oraz odruchy strzemiączkowe obustronne obecne. Wynik badania wskazuje na obecność patologii w obrębie ucha środkowego obustronnie. Stwierdzono również, że dane z dokumentacji medycznej wskazują na występowanie u H.P. stanów zapalnych uszu oraz na przebytą hospitalizacją w [...] r. z powodu stanu zapalnego ucha środkowego i szumów usznych. Wskazano, że w [...] i [...] ww. był dwukrotnie hospitalizowany z powodu niedosłuchu odbiorczego z szumami usznymi, gdzie stwierdzono wówczas patologiczne zapisy tympanometryczne typu C, a średnie ubytki słuchu wynosiły UP-32,28dB, Ul-35,43dB. W badaniach radiologicznych kości skroniowych w [...] i MR – kości skroniowych – [...] cechy stanu zapalnego komórek pneumatycznych wyrostków sutkowatych – zmiany o zdecydowanie większym nasileniu po stronie prawej. Stwierdzona progresja niedosłuchu znacznego stopnia od [...] do daty obecnego badania przemawia za pozazawodową przyczyną, która nie jest związana z hałasem. Stwierdzony na podstawie przeprowadzonej diagnostyki audiologicznej stan narządu słuchu u H.P. nie spełnia kryteriów diagnostycznych określonych w wykazie chorób zawodowych ze względu na jego charakter – mieszany obustronnie.

Reasumując organ stwierdził, że H.P. pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej słuchu, jednak lekarze upoważnionych placówek orzeczniczych nie rozpoznali choroby zawodowej. Jednocześnie skarżący nie przedstawił żadnych nowych dowodów, które należałoby wyjaśnić przed wydaniem decyzji.

Od powyższej decyzji H.P. wniósł odwołanie domagając się jej zmiany poprzez stwierdzenie choroby zawodowej bądź jej uchylenia, celem przeprowadzenia wnikliwego postępowania dowodowego. Zarzucił naruszenie prawa polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009r. w sprawie chorób zawodowych poprzez uznanie, iż obecny stan narządu słuchu spowodowany narażeniem na czynniki szkodliwe w związku ze świadczoną pracą nie pozwala na stwierdzenie choroby zawodowej oraz naruszenie art. 7, art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez błędne rozpatrzenie zebranego materiału dowodowego. Jednocześnie odwołujący się zarzucił naruszenie art. 75 § 1 w zw. z art. 78 i art. 84 k.p.a. poprzez brak ustosunkowania się do jego pisma z [...] w przedmiocie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy stwierdzone schorzenie słuchu jest spowodowane oddziaływaniem szkodliwych warunków pracy oraz naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak wskazania dlaczego niedosłuch o charakterze mieszanym wyklucza możliwość stwierdzenia choroby zawodowej.

Decyzją z dnia [...] nr [...] [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 235¹ Kodeksu pracy oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w całości.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że za podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie podejrzenia choroby zawodowej przyjął warunki, jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określoną w art. 235¹ Kodeksu pracy, która stanowi, iż: za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Inspektor wskazał, że przeprowadzone w sprawie postępowanie wyjaśniające wykazało, że H.P. będąc zatrudniony w A SA w K. jako elektromonter pracował w warunkach narażenia na hałas. Następnie organ przytoczył ustalenia poczynione przez lekarzy orzeczników w Poradni Chorób Zawodowych w S. Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. (orzeczenie z dnia [...] nr [...]) oraz w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (orzeczenie z dnia [...] nr [...]), gdzie lekarze orzekli o braku podstaw do rozpoznania u strony choroby zawodowej narządu słuchu. Zdaniem organu, pomimo wyników oceny narażenia zawodowego, ustalenia kliniczne zawarte w tych orzeczeniach (okresowa komponenta przewodowa, przebieg krzywych progowych, cechy stanu zapalnego komórek pneumatycznych wyrostków sutkowych, występowanie stanów zapalnych uszu, obecność patologii ucha środkowego obustronnie) uniemożliwiają uwzględnienie odwołania, bowiem rozpoznany przez lekarzy niedosłuch mieszany obustronnie nie jest jednostką chorobową, wymienioną w wykazie chorób zawodowych. Ponadto zdaniem organu odwoławczego zakres rozpoznania sprawy o stwierdzenie choroby zawodowej uregulowany w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych w rozpoznawanym przypadku został zachowany.

H.P. wniósł skargę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach od powyższej decyzji, którą oparł na powtórzeniu zarzutów zawartych w odwołaniu.

Skarżący zakwestionował stanowisko organu inspekcji podnosząc, że pracował i nadal pracuje w narażeniu na hałas. Jego zdaniem w trakcie przeprowadzonych badań nie stwierdzono żadnych innych okoliczności mogących stanowić o narażeniu na hałas ani zmian chorobowych samoistnych, dlatego praca w ekspozycji na czynnik szkodliwy stanowi jedyną przyczynę rozpoznanego u niego urazu narządu słuchu. W ocenie skarżącego pojęcie "choroby zawodowej" oznacza kwalifikację prawną choroby biologicznej i można o niej mówić w odniesieniu do chorób wymienionych w wykazie chorób zawodowych w przypadku stwierdzenia, że zachorowanie na swoją przyczynę w warunkach pracy. Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii niezależnego biegłego celem ustalenia związku zdiagnozowanego schorzenia z chorobą zawodową, bowiem w wydanych w sprawie orzeczeniach lekarskich występują rozbieżności. Jednocześnie podniósł, że w orzeczeniach oraz decyzjach nie wskazano poziomu niedosłuchu oraz przyczyn, dla których odmówiono rozpoznania choroby zawodowej ograniczając się jedynie do wskazania, że "z uwagi na charakter niedosłuchu nie znaleziono podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej." Nie rozumie dlaczego przyjęte założenia (niewątpliwy progres schorzenia) mają dyskwalifikować uznanie za chorobę zawodową jego schorzenia, które powstało w trakcie świadczenia przez niego pracy. Podkreślił, że badania stanowiące podstawę utrzymania w mocy decyzji zostały przeprowadzone w [...]r, a więc nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia. W ocenie skarżącego organ odwoławczy nie dokonał ustaleń jaki jest obecnie stan narządu słuchu (ubytek słuchu) i czy stan ten pozwala na zakwalifikowanie jako choroba zawodowa, uznając za prawidłowe w tym zakresie ustalenia co do stanu faktycznego poczynione przez organ I instancji. Równocześnie w zaskarżonej decyzji powtórzono stwierdzenia organu I instancji, nie odnosząc się do wskazanych w odwołaniu okoliczności i sformułowanych zarzutów. Tymczasem obowiązkiem organów administracji było podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do rozpatrzenia w sposób wyczerpujący zebranego materiału dowodowego, a także do uzasadnienia decyzji w sposób umożliwiający ocenę jej przesłanek. Skarżący wskazał, iż obowiązkiem organu II instancji jest ocena prawidłowości decyzji nie tylko w granicach zarzutów przedstawionych w odwołaniu, ale także pod kątem przepisów prawa procesowego i materialnego, które mają zastosowanie w sprawie.

W odpowiedzi na skargę [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska. Organ odwoławczy powtórzył, iż niedosłuch mieszany (przedrdzeniowo – odbiorczy) nie jest jednostką chorobową wymieniona w wykazie chorób.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2012, poz. 270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla w całości lub w części, albo stwierdza jej nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja może ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W rozpoznawanej sprawie przeprowadzona kontrola sądowoadministracyjna nie wykazała bowiem naruszeń prawa uzasadniających uchylenie zaskarżonej decyzji.

Materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej wyznacza definicja sformułowana w art. 235¹ Kodeksu pracy, zgodnie z którą, za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Zatem o stwierdzeniu choroby zawodowej decyduje zachowanie dwóch przesłanek. Pierwsza to rozpoznanie danego schorzenia zamieszczonego w wykazie chorób zawodowych druga to ustalenie, że bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem zostało ono spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 § 1 Kodeksu pracy Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105. poz. 869), zwane dalej "rozporządzeniem". Załącznik do tego rozporządzenia zawiera wykaz chorób zawodowych. Wykaz ten ma więc charakter normatywny i nie jest możliwe stwierdzenie chorób zawodowych w zakresie wykraczającym poza zakres przedmiotowy tego wykazu. Ustalenie listy chorób zawodowych ma ten skutek prawny, że wyklucza możliwość uznania za chorobę zawodową schorzenia, które nie jest wymienione w wykazie, bez względu na jego powiązanie z wykonywaną pracą.

Postępowanie w niniejszej sprawie dotyczyło choroby zawodowej wymienionej w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia. Pozycja ta obejmuje chorobę - obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz. Zatem nie każda choroba narządu słuchu może być uznana za chorobę zawodową nawet jeżeli cierpi na nią osoba, która była narażona na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy, ale tylko taka, która odpowiada opisowi choroby ujętej w poz. 21 wykazu.

Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

W rozpoznanej sprawie organy sanitarne obu instancji, w oparciu o wyniki oceny narażenia zawodowego, zgodnie przyjęły, że skarżący w okresie zatrudnienia w A S.A. w K. pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej narządu słuchu.

W tej sytuacji dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędne było rozpoznanie u skarżącego choroby wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych przez lekarzy uprawnionych do tego placówek określonych w § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia, które są wyłącznie właściwe do orzekania o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania. Skarżący był badany w dwóch takich jednostkach medycznych, tj. w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S. oraz Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. Obie placówki medyczne na podstawie specjalistycznych badań audiologicznych oraz dokumentacji medycznej z [...] i [...] r. zgodnie nie rozpoznały u skarżącego choroby zawodowej narządu słuchu wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych.

W orzeczeniu lekarzy placówki I stopnia jako podstawę nierozpoznania choroby zawodowej wskazano na kliniczny obraz patologii narządu słuchu oraz znaczną progresję niedosłuchu obustronnie w ciągu 3 miesięcy co jest nietypowe i niecharakterystyczne dla zawodowego urazu akustycznego. Z kolei w orzeczeniu wydanym przez jednostkę orzeczniczą II stopnia, rozpoznano u badanego obustronny niedosłuch o charakterze mieszanym, który nie ma cech klinicznych schorzenia słuchu spowodowanego działaniem hałasu i nie jest jednostką chorobową wymienioną w wykazie chorób zawodowych. Przytaczając wyniki przeprowadzonych badań oraz odwołując się do dokumentacji medycznej skarżącego wskazano na obecność patologii w obrębie ucha środkowego obustronnie oraz występowanie stanów zapalnych uszu. Jednocześnie podano, że podczas hospitalizacji skarżącego w [...] i [...] średnie ubytki słuchu wynosiły UP- 32, 28dB, UL-35,43dB. Natomiast w badaniu słuchu przeprowadzonym podczas hospitalizacji na Oddziale Chorób Zawodowych Instytutu w okresie od [...] do [...] średnie ubytki słuchu w kolejno przeprowadzonych badaniach wynosiły dla UP- 72,75 dB, UL- 68,72dB. Zdaniem lekarzy stwierdzona znacznego stopnia progresja niedosłuchu od [...] r. do obecnie przeprowadzonych badań również przemawia za jego pozazawodową nie związaną z narażeniem na hałas przyczyną schorzenia. Należy zaznaczyć, że bez pozytywnych opinii lekarskich bądź sprzecznie z tymi opiniami organ administracji nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby i ustalenia, czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych. Oczywiście nie oznacza to zwolnienia organu orzekającego od obowiązku dokonania oceny opinii biegłego w granicach wskazanych w art. 80 k.p.a. W ocenie Sądu prawidłowo uznał organ odwoławczy, iż nie ma podstaw by orzeczenia te kwestionować. Skoro orzeczenia lekarskie wydane przez dwie niezależne od siebie jednostki diagnostyczne w sposób jednoznaczny wykluczyły etiologię zawodową ze względu na stwierdzony u skarżącego stan narządu słuchu, to nie ma podstaw, by odmówić im wiarygodności i orzec w sposób sprzeczny z tymi orzeczeniami. Nie ulega więc wątpliwości, że nie było podstaw do zakwestionowania wydanych w sprawie orzeczeń i do rozstrzygania wbrew wnioskom w nich zawartym. Orzeczenia lekarskie są spójne, wystarczająco umotywowane i nie budzą zastrzeżeń. Zatem z uwagi na fakt, iż warunkiem koniecznym stwierdzenia przez organy administracji choroby zawodowej jest jej uprzednie, lekarskie rozpoznanie przez właściwe medyczne jednostki orzecznicze, orzeczenie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej jest wiążące dla organów administracji orzekających w przedmiocie choroby zawodowej, co prowadzić musiało do odmowy stwierdzenia u strony skarżącej choroby zawodowej. .

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że wobec nie budzących wątpliwości treści orzeczeń lekarskich placówek diagnostycznych pierwszego i drugiego stopnia, a co za tym idzie wyczerpania dwuinstancyjnego trybu diagnostyczno-orzeczniczego przewidzianego w postępowaniu administracyjnym dotyczącym chorób zawodowych, brak jest podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego.

Natomiast, co wymaga podkreślenia, nie każde stwierdzone u badanego schorzenie narządu słuchu jest chorobą zawodową w rozumieniu przepisów dotyczących chorób zawodowych. Zachorowanie na chorobę, nawet w wyniku wykonywania pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia, która nie została ujęta w obowiązującym wykazie, nie daje podstaw do wydania przez właściwego inspektora sanitarnego decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej. Wskazać należy, że organy inspekcji sanitarnej opierając się na orzeczeniach upoważnionych jednostek medycznych nie kwestionowały występowania u skarżącego schorzenia słuchu, jednak wykazywały jego odmienny charakter w odniesieniu do rodzaju ujętego w wykazie chorób zawodowych.

Całokształt rozważań prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Decyzja ta zapadła na skutek dostatecznego wyjaśnienia sprawy, tj. zgromadzenia potrzebnych do jej rozstrzygnięcia dowodów, właściwej ich oceny, prawidłowych rozważań faktycznych i prawnych.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.