1.
Krajowy Komitet składa się z co najmniej 15 członków, będących przedstawicielami:
1)
organów administracji rządowej i jednostek im podległych lub przez nie nadzorowanych;
2)
Przewodniczącego Komitetu do spraw Pożytku Publicznego;
3)
jednostek samorządu terytorialnego;
4)
podmiotów ekonomii społecznej;
5)
związków spółdzielczych;
6)
Krajowej Rady Spółdzielczej;
7)
związków zawodowych;
8)
organizacji pracodawców;
9)
Banku Gospodarstwa Krajowego;
10)
instytutów badawczych;
11)
uczelni.
2.
Członków Krajowego Komitetu powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, z tym że powołanie członków Krajowego Komitetu będących przedstawicielami:
1)
podmiotów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 5–11, następuje spośród osób zgłoszonych przez te podmioty;
2)
jednostek samorządu terytorialnego następuje spośród osób zgłoszonych przez organizacje jednostek samorządu terytorialnego tworzące stronę samorządową w Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego;
3)
podmiotów ekonomii społecznej następuje spośród osób, z których każda ma poparcie co najmniej 10 podmiotów ekonomii społecznej.
3.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego odwołuje członka Krajowego Komitetu:
1)
na jego wniosek;
2)
na wniosek podmiotu, o którym mowa w ust. 1, reprezentowanego przez odwoływanego członka;
3)
w przypadku skazania członka Krajowego Komitetu prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo;
4)
w przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności na trzech kolejnych posiedzeniach Krajowego Komitetu;
5)
w innych uzasadnionych przypadkach.
