ITPP2/443-112/10/EB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1lutego 2010 r. (data wpływu 10 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 27 kwietnia 2010 r., (data wpływu 4 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 10 lutego 2010 r. wpłynął wniosek, uzupełniony w dniu 4 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miejska zamierza sprzedać nieruchomość położoną na terenie miasta, gdzie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Działka jest terenem niezabudowanym, w części wykorzystywana rolniczo (na podstawie umowy dzierżawy), a w części porośnięta lasem. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jest to teren przeznaczony pod zabudowę administracyjną i usługową. W ewidencji gruntów prowadzonej przez Starostwo Powiatowe, grunty te są sklasyfikowane jako rolne klasy IV b, V, VI, pastwisko klasy V oraz w części jako las. Nieruchomości sąsiednie stanowią tereny rolne i leśne. Teren ten został wyceniony przez rzeczoznawcę majątkowego, zgodnie z art. 144 ust 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), jako teren przeznaczony pod zabudowę, ze względu na zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z przepisami ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie nieruchomości która będzie przedmiotem sprzedaży ustala się na podstawie zapisów w ww. studium. Dla przedmiotowego terenu nie ma obowiązku sporządzania miejskiego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem sposób zagospodarowania zależeć będzie od jego właściciela i wydanych decyzji o warunkach zabudowy. Warunki zabudowy ustalane są indywidualnie w drodze postępowania administracyjnego na wniosek inwestora. Powstaje zatem wątpliwość czy teren ten, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług pozostaje terenem rolnym i leśnym (zgodnie z zapisami w ewidencji gruntów), czy też terenem przeznaczonym pod zabudowę usługowo-administracyjną (zgodnie z zapisami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż opisanej nieruchomości, należy potraktować jako sprzedaż niezabudowanej nieruchomości rolno-leśnej i zastosować zwolnienie od podatku od towarów i usług, czy jako sprzedaż nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę i zastosować stawkę podatku 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, wprawdzie przedmiotowa nieruchomość zgodnie z wpisem w ewidencji gruntów jest gruntem rolnym, to jednak z uwagi na to, że zgodnie z gminnym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przedmiotowy grunt przeznaczony jest pod zabudowę (usługi, handel), jego sprzedaż powinna być opodatkowana 22% stawką podatku od towarów i usług.

Podnosi, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), ustalanie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów zagospodarowania następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku w decyzji o warunkach zabudowy lub lokalizacji inwestycji celu publicznego. Dla nieruchomości będącej przedmiotem wniosku brak przywołanych aktów prawnych. Dla tego terenu nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, ani lokalizacji inwestycji celu publicznego. W obowiązującym studium, które nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, a jedynie określa politykę przestrzenną gminy, teren ten jest przeznaczony pod zabudowę z zakresu administracji i usług. Jednak w ewidencji gruntów i budynków, teren ten jest zapisany w części jako rolny, a w części leśny, z określoną klasyfikacją. Ponownie podnosi, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Biorąc pod uwagę, że informacje zapisane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz ewidencji gruntów i budynków są rozbieżne, do ustalenia istnienia obowiązku opodatkowania transakcji sprzedaży należy oprzeć się na przeznaczeniu terenu w ww. studium. Ewidencja gruntów w opisanym przypadku może być stosowana wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawiera danych o przeznaczeniu gruntu, a jedynie informacje dotyczące aktualnego sposobu wykorzystywania danego gruntu, nie spełnia tym samym dyspozycji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie używane jest określenie „przeznaczenie gruntów”, a nie ich obecne wykorzystanie, co potwierdza zapis w ewidencji gruntów i budynków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy – wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. I tak stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zaznaczyć należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowej, dla której nie istnieje plan zagospodarowania przestrzennego. W ewidencji gruntów i budynków teren ten jest zapisany jako grunty rolne, natomiast ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, iż przedmiotowa nieruchomość przeznaczona jest pod zabudowę. Rzeczoznawca majątkowy wyceni opisywaną nieruchomość jako teren przeznaczony pod zabudowę, gdyż takie przeznaczenie zapisane jest w studium i istnieje możliwość jej zagospodarowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że o ile przedmiotem sprzedaży będą grunty przeznaczone pod zabudowę, na co wskazują zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, sprzedaż przedmiotowych gruntów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.