ILPB2/415-904/11-4/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym w zakresie prawa do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z remontem lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 2 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym w zakresie prawa do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z remontem lokali mieszkalnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 18 listopada 2011 r. nr ILPB2/415-904/11-2/WS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 18 listopada 2011 r., skutecznie doręczono dnia 24 listopada 2011 r., zaś w dniu 30 listopada 2011 r. (data nadania 28 listopada 2011 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lipcu 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęła budowę domu jednorodzinnego. Na budowę został udzielony kredyt. W dniu 14 stycznia 2009 r. małżonkowie złożyli pierwszy wniosek o zwrot części VAT za materiały budowlane. Zwrot otrzymali w lipcu 2009 r. Budowa domu zakończona została 31 grudnia 2009 r.

W lutym 2010 r. małżonkowie podjęli decyzję o zakupie mieszkania jednopokojowego. Mieszkanie było w okazyjnej cenie, ze względu na metraż i stan techniczny. Aby ktokolwiek mógł w nim zamieszkać należało przeprowadzić remont generalny. W maju 2010 r. remont został zakończony i ze względu na opłaty miesięczne małżonkowie zdecydowali mieszkanie to wynająć. Najem został zgłoszony do urzędu skarbowego. We wrześniu 2010 r. Wnioskodawczyni i jej mąż otrzymali propozycję zakupu małego mieszkania na parterze budynku. Mieszkanie było również w złym stanie technicznym i aby je oddać do użytku należało je wyremontować. W marcu 2011 r. również to mieszkanie zostało wynajęte, a najem został zgłoszony do urzędu skarbowego. W lutym 2011 r. małżonkowie złożyli wniosek o zwrot części kwoty VAT za materiały budowlane. Faktury ujęte we wniosku dotyczyły budowy domu oraz remontu mieszkań.

W odpowiedzi urząd skarbowy stwierdził, iż małżonkowie nie mogą rozliczyć faktur dotyczących remontu mieszkań, gdyż są one wynajmowane i nie służą ich własnym potrzebom mieszkaniowym. W dniu 18 lipca 2011 r. Wnioskodawczyni złożyła korektę wniosku, w którym uwzględniła tylko faktury dotyczące budowy domu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy fakt, iż właściciel mieszkań przeznaczył je na wynajem, zabrania mu odzyskania zwrotu części VAT za materiały budowlane w związku z przeprowadzonym remontem w tychże mieszkaniach...

Zdaniem Wnioskodawczyni, niezrozumiała jest interpretacja, która sugeruje, iż można odliczyć wydatki na remont lokalu, który miał służyć własnym potrzebom mieszkaniowym. Opierając się na tej opinii tylko osoby, które zamieszkują dane mieszkanie lub dom mogą starać się o zwrot części VAT. W ustawie natomiast nie ma słowa „własne” cele mieszkaniowe. Zdaniem Wnioskodawczyni nastąpiła nadinterpretacja zapisów ustawy.

Zgodnie z ustawą, lokal mieszkalny ma być przeznaczony na cele mieszkaniowe. W przypadku rozwodu małżeństwo może sprzedać wspólny dom i przeprowadzić się do dwóch odrębnych mieszkań bez żadnych dodatkowych komplikacji. Czy w takim wypadku posiadanie mieszkań można zinterpretować jako własne cele mieszkaniowe. Ustawa natomiast nie mówi o zamiarach, czy planach przy posiadaniu lokalu mieszkalnego, czy też domu. Mają być one zgodnie z ustawą przeznaczone na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z powyższym urząd skarbowy mógłby odmówić małżonkom wypłaty zwrotu części VAT za materiały budowlane z tytułu budowy ich domu, gdyż został on oddany do użytku dopiero w grudniu 2009 r., a już w lipcu 2009 r. małżonkowie otrzymali pierwszy zwrot. W domu małżonkowie zamieszkują dopiero od 2010 r. Dom nie był wcześniej zamieszkany, małżonkowie mogli go przeznaczyć na wynajem. Urząd skarbowy przy zwrocie oparł się na interpretacji, iż dom będzie służył zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, podobnie jak zakupione mieszkania. Nie ważne jest natomiast kto będzie w nich mieszkał.

Zgodnie z ustawą:

Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem VAT, a mąż mimo prowadzonej działalności nie dokonał czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1, co wykazały czynności sprawdzające urzędu skarbowego,

Wnioskodawczyni posiada faktury uprawniające do odliczeń,

Wnioskodawczyni posiada tytuł prawny do lokalu mieszkalnego,

lokal mieszkalny został wynajęty na cele mieszkaniowe.

Zatem Wnioskodawczyni uważa, że jest uprawniona do zwrotu części kwoty VAT za materiały budowlane użyte do remontu lokalu mieszkalnego, mimo że w nim nie mieszka, jest on wynajmowany, a Wnioskodawczyni jest jego właścicielem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady zwrotu osobom fizycznym części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych przez te osoby w związku z budową i remontem budynku mieszkalnego lub jego części reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 177, poz. 1468 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z:

budową budynku mieszkalnego;

nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstał lokal mieszkalny spełniający wymagania określone w odrębnych przepisach;

remontem budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez remont – rozumie się wykonanie robót określonych w załączniku do ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym.

Stosownie do przepisów art. 3 ust. 2 ww. ustawy, osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych poniesionych i udokumentowanych fakturami wystawionymi od dnia 1 maja 2004r.

Zwrot, o którym mowa powyżej, dotyczy wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 1 maja 2004r. są opodatkowane podatkiem VAT (art. 3 ust. 3 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym, prawo do zwrotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przysługuje, pod warunkiem że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wymienienie tej czynności (wynajmu lokali mieszkalnych) jako zwolnionej z podatku od towarów i usług, nie zmienia faktu, iż co do zasady podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem, a podmioty świadczące usługi najmu stają się z mocy ustawy podatnikami podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż remont zakupionego w lutym 2010 r. mieszkania został zakończony w maju 2010 r., a następnie mieszkanie to zostało wynajęte. Podobnie drugie mieszkanie, najpierw zostało wyremontowane, a później wynajęte.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w momencie remontu pierwszego mieszkania Wnioskodawczyni nie świadczyła usługi najmu tego mieszkania, która to usługa podlegałaby regułom ustawy o podatku od towarów i usług i co czyniłoby Wnioskodawczynię z mocy ustawy podatnikiem podatku od towarów i usług. Taka sama sytuacja zachodziła w przypadku remontu drugiego mieszkania.

Wobec powyższego warunek zawarty w art. 4 ust. 1 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym nie znajduje zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym, a zatem Wnioskodawczyni mogła ubiegać się o zwrot części wydatków poniesionych na zakup niektórych materiałów budowlanych, w związku z remontem przedmiotowych lokali.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.