IBPP3/443-788/09/IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zbycia prawa wieczystego użytkowania działek– jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zbycia prawa wieczystego użytkowania działek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka znajduje się w stanie upadłości od dnia 11 września 2002 r. Postępowanie upadłościowe prowadzone jest według przepisów poprzedniego Prawa upadłościowego tj. na podstawie Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn. zm.), co wynika z intertemporalnego przepisu art. 536 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.). Upadła Spółka jest podatnikiem VAT.

Syndyk w ramach likwidacji majątku masy upadłości sprzeda do końca 2009 r. należące do upadłego niezabudowane działki gruntowe.

Upadły jest użytkownikiem wieczystym zbywanych działek, nabywcą będzie inny przedsiębiorca, podatnik VAT, działający w formie spółki z o.o. posiadający status gospodarstwa rolnego ponadto świadczący usługi w zakresie m.in. turystyki.

Z wydanego przez Urząd Gminy (na żądanie syndyka) aktualnego zaświadczenia wynika, że plan zagospodarowania przestrzennego dotyczący działek zbywanych przez syndyka stracił ważność dnia 31 grudnia 2003 r.

Z tego samego zaświadczenia wynika, że w posiadanym przez Gminę studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy, działki gruntowe upadłego „znajdują się w terenach obszary chronionego krajobrazu istniejącego i wskazane do objęcia ochroną oraz zalesień i zadrzewień śródpolowych”.

Dla żadnej ze zbywanych nieruchomościach nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W prowadzonej przez Starostwo ewidencji gruntów, zbywane działki określone są jako pastwiska, łąki i tereny rekreacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonana przez syndyka sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działek będzie opodatkowana podatkiem VAT, czy też korzysta ze zwolnienia od tego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż dokonana przez syndyka w przedstawionym stanie faktycznym korzysta ze zwolnienia z podatku VAT, co wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W omawianym stanie faktycznym syndyk zamierza dokonać dostawy nieruchomości gruntowych niezabudowanych, które „znajdują się w terenach obszary chronionego krajobrazu istniejącego i wskazane do objęcia ochroną oraz zalesień i zadrzewień śródpolowych” określonych w ewidencji gruntów jako łąki, pastwiska i tereny rekreacyjne. Są to zatem tereny inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudową, a więc spełniają drugą przesłankę konieczną do zwolnienia ich sprzedaży z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Spółka podkreśla, że dla obszaru na którym znajdują się zbywane działki brak jest ważnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane (mogące zmienić przeznaczenie działek) ewentualne decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Ponieważ zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa terenów budowlanych i przeznaczonych pod zabudowę, zatem uznać należy, że dostawa przedmiotowych nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast przez dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż ustawodawca w ustawie o VAT nie wskazał na postawie jakich kryteriów należy daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę, czy też nie. Należy zatem uznać, iż ustawodawca dopuszcza w tej materii możliwość korzystania ze wszelkich aktów prawnych czy też aktów administracyjnych regulujących te kwestie.

W tym miejscu należy powołać się na art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, zgodnie z którą, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Należy uznać, iż podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina, a zatem źródłem wywodzenia czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Niewątpliwie takim aktami są:

* miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ww. ustawy),

* lub w przypadku braku ww. planu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ww. ustawy).

Z wniosku wynika, że plan zagospodarowania przestrzennego dotyczący przedmiotowych działek stracił ważność.

Zatem należy odwołać się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W myśl art. 9 ust. 1 i 4 powołanej ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż przedmiotem dostawy będzie prawo użytkowania wieczystego gruntu znajdującego się na terenach obszaru chronionego krajobrazu istniejącego i wskazanego do objęcia ochroną oraz zalesień i zadrzewień śródpolnych zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Natomiast w ewidencji gruntów zbywane działki określone są jako pastwiska, łąki i tereny rekreacyjne. Zatem przedmiotowe działki nie stanowią terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę, a zatem sprzedaż prawa wieczystego użytkowania ww. działek będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.