III-3/4407int-92/VAT/07/LEO

Pytanie podatnika:

Czy usługi wykonywane na rzecz wierzycieli pierwotnych korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie załącznika nr 4 do ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług?

W dniu 05.01.2005r. do Łódzkiego Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Podatnika w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka – jako cesjonariusz – nabywa wierzytelności płacąc zbywcom (cedentom) cenę niższą od wartości wierzytelności, a następnie odzyskuje te wierzytelności od dłużników. Podatnik dokonuje zakupu wierzytelności przeterminowanych (po upływie terminu zapłaty wynikającym z faktury sprzedaży) od wierzyciela pierwotnego płacąc za wierzytelność kwotę równą wartości zakupywanej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto, które stanowi potencjalne wynagrodzenie Spółki.

Zapłata wierzycielowi następuje środkami własnymi Podatnika, z zachowaniem odpowiednio odroczonych terminów płatności. Zakupione wierzytelności ujmowane są przez Spółkę jako własne aktywa, które następnie według opinii Spółki podlegają:

1) restrukturyzacji poprzez zawarcie umowy z dłużnikiem polegającej na ustaleniu harmonogramu płatności przewidującego rozłożenie płatności dokonywanych przez dłużnika w czasie i ich oprocentowanie za zgodą dłużnika (podstawowy sposób spłaty posiadanych wierzytelności);

2) zamianie na inne wierzytelności (ograniczony zakres tego sposobu realizacji wierzytelności – głównie w przypadku braku środków pieniężnych u dłużnika),

3) zlecenie egzekucji sądowej lub pozasądowej zewnętrznej kancelarii (w przypadku rażącego braku realizacji warunków umowy restrukturyzacyjnej lub braku możliwości dokonania restrukturyzacji poprzez umowę),

4) dalszej sprzedaży (uboczny charakter tego sposobu realizacji wierzytelności).

Ponadto Spółka stwierdziła we wniosku, że istotą świadczonej na rzecz wierzyciela pierwotnego usługi jest zdjęcie ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) ciężaru egzekucji długu i ryzyka niewypłacalności dłużnika.Do wniosku dołączona została również informacja uzyskana w Urzędzie Statystycznym z której wynika, że czynności polegające na obrocie wierzytelnościami prowadzone na własny rachunek, nabywanie wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków oraz z przejęciem ryzyka wypłacalności dłużnika, zostały przyporządkowane do grupowania PKWiU: 65.23.10-00.00 „Usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

W ocenie Strony usługi wykonywane na rzecz wierzycieli pierwotnych, opisane w złożonym wniosku, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie załącznika nr 4 do ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Działając na podstawie art. 14a, 216 i 217 Ordynacji podatkowej Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego, udzielając interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, uznał stanowisko przedstawione przez Stronę we wniosku za nieprawidłowe.

W wyniku analizy stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. zwolnione zostały od podatku od towarów i usług usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod pozycją 3 wymieniono usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w PKWiU Sekcja J ex 65-67.

Jednakże zapisem pkt 5 poz. 3 ww. załącznika wyłączone z zakresu powyższego zwolnienia zostały usługi ściągania długów oraz faktoringu. W konsekwencji zatem świadczenie usług polegających na ściąganiu długów oraz faktoringu podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22 %, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004r.

W opinii Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego opisane przez Spółkę usługi świadczone na rzecz wierzycieli pierwotnych, polegające na nabywaniu, w drodze cesji, wierzytelności na własne ryzyko, w celu ich windykacji w oparciu o zawartą umowę, w zakresie w jakim Jednostka podjęła czynności polegające na rzeczywistej windykacji należności stanowią usługi fakoringu lub ściągania długów.

W związku z tym, w świetle powołanych przepisów usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podatku w wysokości 22 %.Jednocześnie wskazano, że w przypadku wykonywania przez Stronę usług polegających na zbyciu, uprzednio nabytej, wymagalnej wierzytelności to czynność ta jest usługą pośrednictwa finansowego korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W zażaleniu z dnia 11.04.2005r., złożonym na postanowienie organu pierwszej instancji, Podatnik podtrzymał stanowisko zawarte we wniosku z dnia 04.01.2005r., stwierdzając, że świadczone usługi, będące przedmiotem rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym postanowieniu, nie są usługami faktoringu, ponieważ Spółka nie wykonuje innych dodatkowych czynności na rzecz usługobiorców – charakterystycznych dla tych usług, np. doradztwa prawnego i finansowego, zarządzania aktywami finansowymi, prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Jednocześnie Strona stwierdziła, że przedmiotowe usługi nie są także usługami ściągania długów, ponieważ Spółka cyt.: „(...) wobec przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika, egzekwując świadczenie od dłużnika przyjmuje je wyłącznie we własnym imieniu, na własną odpowiedzialność i na własny rachunek”. Nie wykonuje przy tym usługi ściągania długu na rzecz wierzyciela, gdyż stosunki: wierzyciel pierwotny (cedent) a Spółka (nabywca wierzytelności) są całkowicie wyabstrahowane od dalszych losów wierzytelności (uzależnionych od działań Spółki). Sprowadzają się one jedynie do bezwarunkowego nabycia wierzytelności za określoną cenę.

Ponadto, zdaniem Strony, nie można zgodzić się z tezą organu podatkowego pierwszej instancji, że dalsze działania Spółki (po nabyciu wierzytelności), tzn. egzekucja lub sprzedaż determinują skutki podatkowe transakcji między zbywcą (wierzycielem pierwotnym) a Spółką.

W złożonym zażaleniu Strona powołała się na Konwencję Ottawską z 1988r. i piśmiennictwo podatkowe oraz końcowo, klasyfikacje statystyczne uzyskane z Urzędu Statystycznego w Łodzi, które w ocenie Jednostki wyraźnie wskazują, że czynności wykonywane przez Spółkę nie są czynnościami wyłączonymi ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Strona postawiła również zarzuty naruszenia prawa proceduralnego, tj. art. 217 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa, poprzez brak uzasadnienia w postanowieniu dlaczego, zdaniem organu pierwszej instancji, usługi świadczone przez Jednostkę należy uznać za „faktoring i ściąganie długów”.

Ponadto podniesiono, że Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego nie wskazał, czy wykonywane przez Spółkę czynności uznać należy za usługi faktoringu, czy za usługi ściągania długów.

Stawiając powyższe zarzuty Strona wniosła o:

1) zmianę wydanego przez Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego postanowienia poprzez stwierdzenie, że czynności wykonywane przez Spółkę są świadczeniem usług pośrednictwa finansowego, które korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, bądź

2) uchylenie przedmiotowego postanowienia, jeżeli w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi zgromadzony materiał dowodowy będący podstawą dla organu pierwszej instancji do wydania zaskarżonego postanowienia był niewystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu złożonego zażalenia, dokonał zmiany postanowienia wydanego przez Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w dniu 5.04.2005r.

W wyniku analizy materiałów przedmiotowej sprawy tut. organ podzielił w części argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał bowiem za niezasadne stanowisko Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego, że usługi świadczone przez Jednostkę na rzecz wierzycieli pierwotnych polegające na nabywaniu (w drodze cesji) wierzytelności na własne ryzyko, w celu ich windykacji w oparciu o zawartą umowę, w zakresie w jakim Spółka podjęła czynności polegające na rzeczywistej windykacji należności, stanowią usługi faktoringu.

Natomiast w stosunku do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi odmówił zmiany postanowienia wydanego przez Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego, stwierdzając m.in., że usługi świadczone przez Stronę stanowią usługi ściągania długów.

W dniu 2.03.2006r. do tutejszego organu wpłynęło odwołanie Podatnika od ww. decyzji. W przedmiotowym odwołaniu Strona zarzuciła decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi naruszenie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 poz. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, podtrzymując jednocześnie stanowisko wyrażone zarówno we wniosku o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, jak i w późniejszym zażaleniu.

Ponadto Podatnik podkreślił, że ściąganie długów stanowi usługę odrębną od usługi restrukturyzacji zadłużenia, która jest przedmiotem działalności Strony. Zdaniem Spółki tutejszy organ wydając decyzję nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Strona podniosła ponownie, że w tym przypadku okoliczność tą stanowi klasyfikacja statystyczna, wskazująca, że usługi świadczone przez Spółkę nie są czynnościami wyłączonymi ze zwolnienia. W związku z powyższym Strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi po ponownym przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału decyzją z 29.04.2006r. nr III-3/4407int/50/VAT/06/TK stwierdził, że rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji jest zasadne a argumenty Strony zawarte we wniesionym odwołaniu nie zasługują na podzielenie.

Na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Wyrokiem z 27.02.2007r., sygn. akt I SA/Łd 1239/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29.04.2006r. nr III-3/4407int-50/VAT/06/TK oraz poprzedzającą ją decyzję z 15.02.2006r. nr III-3/4407int/3/VAT/05/LEO.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. orzeczeniu podzielił stanowisko Strony, że czynności opisanych we wniosku Podatnika nie można zaklasyfikować jako usługi ściągania długów. Jednocześnie Sąd stwierdził, że poza zakresem Jego rozważań w przedmiotowej sprawie jest to, czy opisane we wniosku transakcje finansowe należy traktować jako pozostające poza zakresem ustawy o VAT, czy też jako świadczenie usług pośrednictwa finansowego zwolnionych z opodatkowania. Z uwagi na treść wniosku wszczynającego postępowanie, treść zaskarżonej decyzji i treść skargi przedmiotem rozważań Sądu była jedynie prawidłowość zakwalifikowania przez Dyrektora Izby Skarbowej podejmowanych przez Podatnika działań jako wykonywanie usług ściągania długu.

W związku z powyższym zachodzi konieczność ponownego rozpatrzenia zażalenia złożonego przez Spółkę na postanowienie Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego z 5.04.2005r. nr ŁUS-III-2-443/2/05/AJ.

Faktoring w polskim systemie prawnym zaliczany jest do grupy umów nienazwanych. Dopuszczalność zawierania umów faktoringowych wynika z zasady swobody umów – art. 353 1 ustawy kodeks cywilny. Jak wskazał organ pierwszej instancji w uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia faktoring polega na nabywaniu przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Istota faktoringu polega zatem na sprzedaży wierzytelności za określoną cenę przez dostawców towarów lub usług na rzecz faktora. Jednakże faktoring nie może być rozumiany wyłącznie jako sprzedaż wierzytelności, bowiem w takim przypadku – traktując faktoring jako sprzedaż wierzytelności przez faktoranta na rzecz faktora, mamy do czynienia de facto z cesją wierzytelności uregulowaną w art. 509 – 516 k.c. W takim zatem przypadku pojęcie faktoringu traktowane byłoby zamiennie z pojęciem cesji wierzytelności.

W związku z brakiem uregulowań prawnych, dotyczących umów faktoringowych w 1988r. uchwalona została Konwencja Ottawska (Polska nie jest stroną tej konwencji), z uregulowań której wynika, iż faktoring poza umową cesji wierzytelności, musi zawierać jeszcze co najmniej dwie usługi dodatkowe. Do usług dodatkowych świadczonych przez faktora należą między innymi: inkasowanie i księgowanie należności, administrowanie dokumentami, monitorowanie dłużnika, świadczenie usług doradczych, przejęcie ryzyka wypłacalności dłużnika. Brak dodatkowych usług powoduje wadliwość umowy faktoringowej, a w konsekwencji jej klasyfikację jako cesję wierzytelności. Ponadto, faktoring dotyczy obrotu wierzytelnościami przyszłymi, których termin płatności jeszcze nie minął. Celem faktoringu jest bowiem zachowanie płynności finansowej firmy oraz skuteczne zarządzanie finansami przedsiębiorstwa.

Na gruncie obowiązujących w Polsce przepisów należy zauważyć, że faktoring należy do tzw. umów nienazwanych, tj. niezdefiniowanych w przepisach prawa, które jedynie pośrednio wymieniają tę instytucję. Faktoring zasadniczo polega na tym, iż faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług. Ogólnie ujmując, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się do świadczenia na rzecz faktoranta różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy faktoringu właściwym), windykację należności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek itp.

Usługa tego typu, polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 oraz zał. Nr 4 do ustawy.

Zdaniem tut. organu, w świetle materiałów przekazanych w przedmiotowej sprawie, brak jest jednak podstaw do uznania, iż wykonywane przez Jednostkę czynności są usługami finansowymi określanymi jako faktoring.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę wynika, iż nabycie wierzytelności następuje na podstawie umowy cesji wierzytelności, która nie obejmuje dodatkowych czynności wykonywanych przez zbywcę na rzecz nabywcy, które jak wskazano powyżej, towarzyszą umowie faktoringowej.

Zdaniem tut. organu, w przypadku czynności wykonywanych przez Spółkę mamy zatem do czynienia z nabywaniem wierzytelności na podstawie pojedynczych umów, a nie z zawieraniem stałych umów, dotyczących obsługi finansowej świadczonej dla innych podmiotów gospodarczych. W związku z tym nie można uznać wykonywanych przez Stronę czynności za usługi faktoringu.

Zatem mając na uwadze opisany przez Stronę stan faktyczny oraz przedstawiony materiał dowodowy Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił stanowiska Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w tym zakresie.

W odniesieniu natomiast do kwestii zaklasyfikowania przedmiotowych czynności jako usług ściągania długów, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, będąc związany oceną prawną dokonaną przez Sąd, stwierdza co następuje.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione pod poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług (Sekcja J ex 65-67). Oznaczenie ex uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączeniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku w punkcie 5 wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

W wydanym wyroku Sąd podkreślił, że powyższa definicja usługi jest bardzo pojemna, bowiem obejmuje w zasadzie każdą sytuację faktyczną, w której dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma podmiotami, w wyniku której jeden z podmiotów świadczy na rzecz drugiego to, do czego się zobowiązał, pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów. Jednakże w świetle definicji świadczenia usług zawartej w ww. art. 8 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, tj. tego który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera. Ponadto skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wykonawca usługi otrzymuje wynagrodzenie w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Jednocześnie Sąd podkreślił, że pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Sądu, czynności wykonywanych przez Stronę nie można zaklasyfikować jako usługi ściągania długów. Wykonanie takiej usługi zakłada bowiem istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję. Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie. Natomiast w sytuacji opisanej we wniosku Podatnika nie ma takich relacji pomiędzy nabywcą wierzytelności a jej zbywcą. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Z załączonych do wniosku dokumentów nie wynika, aby Podatnik zobowiązywał się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu.

Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe Strona wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Natomiast ewentualne podjęcie przez Podatnika działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług Strona będzie ściągała dla siebie a nie dla innego podmiotu.

Zatem w tej sytuacji Podatnik nie może zostać uznany za wykonawcę (świadczącego usługę) a w konsekwencji nie może być traktowany jako podatnik – usługodawca zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy.

W związku z tym za zasadne należy uznać stanowisko prezentowane przez Stronę, że Jednostka nie wykonuje usług ściągania długów z uwagi na fakt przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika, co powoduje, że egzekwując świadczenie od dłużnika przyjmuje je wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek.

W tym miejscu zauważyć należy, że w praktyce obrotu wierzytelnościami ukształtowane zostały trzy podstawowe formy przelewu wierzytelności (cesji). Można wyróżnić:1) cesję powierniczą, której istota sprowadza się do czasowego przejęcia (nabycia) wierzytelności od właściciela w celu odzyskania należności,2) cesję warunkową polegającą na tym, że wierzyciel pierwotny przelewa na wierzyciela wtórnego należność w celu jej realizacji, uzyskując w zamian warunkowe zobowiązanie przejmującego (wierzyciela wtórnego), że ten przekaże na rzecz wierzyciela pierwotnego określoną w umowie równowartość należności ze zrealizowanej części wierzytelności,3) cesję bezwarunkową, która polega na tym, że wierzyciel pierwotny (cedent) przelewa należność za określoną w umowie równowartość na wierzyciela wtórnego (cesjonariusza) w celu jej realizacji; cesjonariusz przejmuje jednocześnie ryzyko niewypłacalności dłużnika.

W opinii tut. Organu, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Spółka poprzez zakup wierzytelności od wierzyciela pierwotnego świadczy usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, której istotą jest zwolnienie zbywcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.

Powyższe potwierdza również klasyfikacja statystyczna dołączona do wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego. Stosownie bowiem do art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych. Zgodnie z opinią otrzymaną przez Spółkę z Urzędu Statystycznego obrót wierzytelnościami prowadzony na własny rachunek, nabywanie wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków oraz z przejęciem ryzyka wypłacalności dłużnika mieści się w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00 „Usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Stanowisko powyższe co do uznania zakupu wierzytelności za usługę potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6.02.2007r., sygn. akt III SA/Wa 3927/06. Powyższym wyrokiem Sąd stwierdził, że pod pojęciem obrotu wierzytelnościami rozumie się najczęściej zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży. W tak ujmowanej usłudze obrotu wierzytelnościami mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem) przy czym – kiedy instytucję tę rozpatruje się z punktu widzenia pojęcia „usługi”, nacisk położony jest na nabycie wierzytelności (zakup), a nie na jej sprzedaż, gdyż w tym przypadku usługę świadczy nabywca (kupujący), a jej beneficjentem jest zbywający (sprzedawca). Sprzedaż „wierzytelności własnej” nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a zatem nie powstaje u niego z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Nabywanie wierzytelności jest natomiast odpłatnym świadczeniem usług objętym zakresem przedmiotowym ustawy o VAT z 2004r.

Zatem, w tej sytuacji usługi świadczone przez Stronę korzystać będą ze zwolnienia od podatku – w związku z treścią załącznika nr 4 do ustawy, w którym pod pozycją nr 3 wymieniono usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w PKWiU Sekcja J ex 65-67, o ile klasyfikacja świadczonych usług jest prawidłowa.

Dyrektor Izby Skarbowej zastrzega jednocześnie, że z uwagi na bardzo zróżnicowany charakter umów dotyczących obrotu wierzytelnościami, co wskazano powyżej, zauważyć należy, iż wyłącznie od ustaleń dokonywanych przez strony zależy co jest przedmiotem takiej umowy. W związku z tym każda umowa zawarta pomiędzy kontrahentami w określonym stanie faktycznym powinna podlegać indywidualnej ocenie.

Tutejszy organ informuje, że przedmiotowa decyzja wydana została w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące w dacie wpływu zapytania Podatnika do Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego, wyłącznie na podstawie opisanego stanu faktycznego.

Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, który wszedł w życie w dniu 1 lipca 2007r. (art. 7) w sprawach zmiany lub uchylenia pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach wydanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, z tym że wygasają one z mocy prawa w razie zmiany przepisów, które były przedmiotem interpretacji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi informuje jednocześnie, że od 1 lipca 2007r. obowiązek wydawania pisemnych interpretacji prawa podatkowego przejął Minister Finansów, zgodnie z art. 14a–14p Ordynacji podatkowej. Na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego wnioski o wydanie pisemnych interpretacji prawa podatkowego należy kierować wyłącznie do upoważnionego przez Ministra Finansów, Dyrektora Izby Skarbowej. Dla podatników z terenu województwa łódzkiego właściwym jest Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (adres do korespondencji: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock).

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji.