IPPB3/423-39/10-3/GJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni przedstawione we wniosku z dnia 18.01.2010r. (data wpływu 21.01.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21.01.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nabycia w drodze zasiedzenia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia wyrokiem sądowym z dnia 22.12.2008r. nabyła z dniem 1 stycznia 1985r. w drodze zasiedzenia zabudowaną działkę gruntu o powierzchni 3,0929 ha.

W związku z powyższym Spółdzielnia zadała pytanie:

1. Jak w przedmiotowej sprawie traktować moment przychodu: czy w dacie nabycia prawa własności tj. 1 stycznia 1985r., czy w dacie wyroku sądowego tj. 22.12.2008r. stwierdzającego nabycie własności...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że z mocy prawa Spółdzielnia nabyła nieruchomość w dniu 01.01.1985r., a sąd wyrokiem z dnia 22.12.2008r. tylko potwierdził to nabycie własności przez zasiedzenie. W dniu uprawomocnienia się wyroku sądowego Spółdzielnia powinna wprowadzić nieruchomość do ewidencji środków trwałych i wycenić wartość nieruchomości w wysokości wartości rynkowej. Spółdzielnia nie powinna kwalifikować tej wartości jako przychodu z powodu przedawnienia się zobowiązania podatkowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 jest w szczególności: wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Zatem wartość nieruchomości nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Stosownie do art. 12 ust. 5 ww. ustawy wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Należy wskazać, iż zobowiązanie podatkowe zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. , nr 8, poz. 60 z późn. zm), powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Jednocześnie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat.

W świetle przedmiotowego stanu faktycznego dla oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie istnienia bądź nie przychodu do opodatkowania z tytułu otrzymania (nabycia) własności nieruchomości w drodze zasiedzenia istotne jest ustalenie momentu nabycia tej własności; czy tym momentem jest określone w wyroku nabycie z dniem 01.01.1985r., które powoduje, że zobowiązanie podatkowe w zakresie przychodu uległo przedawnieniu, czy też dzień wydania wyroku sądowego czyli 22.12.2008r. co z kolei wymagałoby ustalenia przychodu zgodnie z regułami art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „zasiedzenie”. Aby prawidłowo określić, kiedy następuje otrzymanie nieruchomości w drodze zasiedzenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), które regulują tę kwestię.

W myśl art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Z powyższego przepisu wynika, że na skutek zasiedzenia dotychczasowy posiadacz samoistny czyli ten który faktycznie włada rzeczą jak właściciel ex lege nabywa własność na skutek upływu czasu i może żądać, aby stwierdził to sąd w orzeczeniu. Nabycie własności jest tu tzw. nabyciem pierwotnym a orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny a nie konstytutywny i stanowi podstawę wpisu nowego właściciela do księgi wieczystej. Orzeczenie sądu nie jest warunkiem nabycia prawa własności, nabywa się je bowiem po spełnieniu przesłanek określonych w przepisach kodeksu cywilnego. Orzeczenie sądu stanowi jednak dowód takiego nabycia, na które będzie się można powołać w celu wykazania prawa własności rzeczy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nabycie własności zabudowanej działki nastąpiło z dniem 1 stycznia 1985r. wobec czego przepisy w zakresie opodatkowania przychodu nie mają zastosowania, ponieważ zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółdzielni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock