1401/PD-4230Z-33/06/IJ

Pytanie podatnika:

Dotyczy momentu rozpoznania przychodów z tytułu umów leasingu

Decyzja

Na podstawie art. 233 i art. 239 w związku z art. 14 b§ 5 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 17.03.2006 r. wniesionego przez Spółkę z o. o. "H" na postanowienie

Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.03.2006 r. znak 1472/ROP1/423-375-80/05/AJ w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie podatnika

orzeka

- uchylić postanowienie organu pierwszej instancji w części dotyczącej zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

- uznać stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 15.15.2005 r. za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 15 grudnia 2005 roku Spółka "H" wystąpiła do Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego o interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie. Ze stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, że podatnik prowadzi działalność w dziedzinie systemowych rozwiązań dla profesjonalistów w branży budowlanej oferując m.in. technologiczne zaawansowane systemy zamocowań, systemy pomiarowe, wiercenia, cięcia i inne, a także ochrony przeciwpożarowej i techniki instalacyjnej. W ramach prowadzonej działalności podatnik zawiera ze swoimi kontrahentami umowy o charakterze leasingu finansowego.

We wniosku z dnia 15 grudnia 2005 r. "H" informuje, że "działając jako pośrednik między dostawcą (producentem) a końcowym użytkownikiem, traktuje jako element swojej marży handlowej nie tylko tzw. część odsetkową rat leasingowych, lecz również dodatnią różnicę między wartością początkową środków trwałych oddanych w leasing zapisaną w umowie leasingu a kosztami poniesionymi przez "H" w związku z nabyciem ww. środków trwałych (dalej różnica)".

Zdaniem Spółki wobec braku specyficznych przepisów podatkowych dotyczących ww. stanu faktycznego, właściwe jest posługiwanie się podejściem wynikającym z ustawy o rachunkowości i w konsekwencji rozpoznanie różnicy jako dochodu Spółki podlegającego opodatkowaniu w momencie wydania Narzędzi do używania korzystającemu.

Ponadto w uzasadnieniu wniosku, Spółka uważa, iż podatkowo powinna wykazać przychody podatkowe w wysokości początkowej Narzędzi wykazanej w umowie oraz koszty uzyskania ww. przychodów w kwocie odpowiadającej kosztom poniesionym w związku z nabyciem narzędzi.

Naczelnik II Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w wydanym w dniu 6.03.2006 roku postanowieniu uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe. W ocenie organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nabywa bowiem narzędzia, które następnie oddaje do korzystania na podstawie umowy leasingu, poniżej ich wartości rynkowej. Jak stanowi art. 12 ust. 5 updop wartością rzeczy częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych rzeczy, ustaloną wg zasad określonych w ust. 5, tzn. na podstawie cech rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Równocześnie Naczelnik Urzędu zauważa, że wydatki na nabycie przedmiotu umowy leasingu nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów oraz że Spółka nie może zaliczyć do przychodów kapitałowej części raty leasingowej, odpowiadającej cenie nabycia środka trwałego.

Na powyższe postanowienie Spółka wniosła zażalenie pismem z dnia 17 marca 2006 roku. Skarżonemu postanowieniu zarzuca naruszenie przepisów art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej oraz art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy odpop i wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia. Wyjaśnia w nim, iż Spółka nie nabyła przedmiotów leasingu poniżej wartości rynkowej. Cena należna producentom - niższa od wartości wykazanej w umowie leasingowej jest ceną rynkową. Naczelnik w ocenie Spółki odnosząc się do stanu faktycznego w którym cena nabycia środków trwałych przez Spółkę nie jest ceną rynkową, odnosi się do stanu faktycznego innego niż przedstawiony przez Spółkę. Oznacza to, że Naczelnik nie dokonał oceny prawnej stanowiska Spółki, co stanowi naruszenie art. 14a) § 3 Ordynacji podatkowej.

Po analizie akt sprawy Dyrektor Izby Skarbowej uznaje stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Umowa leasingu tzw. finansowego charakteryzuje się między innymi tym, że z jej zapisów wynika, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących jej przedmiotem, w czasie trwania tej umowy - dokonuje korzystający.

Konsekwencją przekazania korzystającemu uprawnienia do amortyzacji przedmiotu leasingu tzw. finansowego jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów korzystającego oraz przychodów finansującego tej części opłat leasingowych, która stanowi spłatę wartości przedmiotu leasingu. W takim przypadku do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat ustalonych w umowie leasingowej, ponoszonych przez korzystającego w jej podstawowym okresie - w części stanowiącej spłatę wartości początkowej. Oznacza to, że w "podstawowym okresie umowy " u finansującego przychodem jest różnica między opłatą ustaloną w umowie a taką jej częścią która odpowiada spłacie wartości początkowej (cenie nabycia, kosztowi wytworzenia lub cenie rynkowej). Różnicę tę można nazwać "odsetkową częścią opłaty leasingowej".

Użyte w art. 17 f) pojęcie "spłata wartości początkowej" oznacza zgodnie z art. 17 a) ust. 7 ustawy - faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 16g, w podstawowym okresie umowy leasingu. Natomiast zgodnie z art. 16 g ust. 1 pkt 1 ustawy za wartość początkową środków trwałych w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę nabycia. Cenę tę w myśl art. 16g ust. 3 stanowi zaś "kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku , ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych odsetek, prowizji". Przytoczone przepisy oznaczają, że wartość początkowa przedmiotu leasingu odpowiada cenie nabycia przedmiotu przez finansującego.

W oparciu o powyższe w opinii organu drugiej instancji "odsetkowa część opłaty leasingowej" stanowi różnica między sumą opłat wynikających z umowy leasingowej a ceną nabycia tego narzędzia uiszczoną przez finansującego.

Niezasadne jest stanowisko Podatnika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera unormowań dotyczących określenia momentu rozpoznawania przychodu z tytułu umów leasingu.

Przychód finansującego z tytułu "części odsetkowej rat leasingowych" określony jest zgodnie z art. 12 ust. 3c) ustawy. Przepis ten za przychody z tytułu umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze uważa przychody należne określone na dzień, którym należności wynikające z tych umów stają się wymagalne. Decydujące są więc zapisy umów leasingu, gdyż to w nich znajdują się postanowienia wskazujące w jaki sposób (w jakim terminie) mają być dokonane płatności rat leasingowych.

W oparciu o powyższe niezasadne jest stanowisko Podatnika określające moment rozpoznawania przychodu podatkowego z tytułu "części odsetkowej rat leasingowych" jako momentu wydania narzędzi do używania korzystającemu. Ponadto, jak słusznie zauważa organ pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie mają zastosowania jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi, w przypadku umowy leasingu wymienionej w art. 17 f ustawy zaliczeniu do przychodów nie podlega część raty kapitałowej odpowiadająca wartości początkowej przedmiotu leasingu a kosztami uzyskania przychodu nie są wydatki poniesione na ich nabycie .

Ponadto jak słusznie zauważa Podatnik w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy zgodnie z którym przychodem dla Spółki będzie wartość otrzymanych częściowo nieodpłatnie rzeczy.

Stanowisko organu pierwszej instancji wyrażone w tej części zaskarżonego postanowienia nie odnosi się bowiem do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Skarbowej odnosi się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku strony.

W oparciu o powyższe orzeczono jak na wstępie.