ITPB1/415-537/10/MR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2010 r. (data wpływu 28 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zmiany miejsca zamieszkania dla celów podatkowych - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 28 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zmiany miejsca zamieszkania dla celów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje przeniesienie ośrodka interesów życiowych z Polski do Monaco. Zamierza ustanowić tam rezydencję podatkową.

Wnioskodawca-sportowiec, kolarz zawodowy obecnie występujący dla zagranicznej drużyny od 12 lat spędza znaczną część czasu poza granicami kraju. Do roku 2008 rozliczał się z tytułu zatrudnienia z włoskimi organami podatkowymi. Od stycznia 2009 r. prowadzi działalność zarejestrowaną wpisem do ewidencji gospodarczej Prezydenta Miasta. Od 1 stycznia 2011 r. wraz z najbliższą rodziną (małżonką) planuje przenieść centrum swoich interesów życiowych do Monaco i zamieszkać tam na stałe. W tym celu Wnioskodawca zamknie aktualnie prowadzoną działalność gospodarczą zarejestrowaną w Polsce. W Monaco będzie wykonywał swoją pracę, wynajmował mieszkanie. Stamtąd będzie też zarządzał swoim majątkiem. Poza granicami Polski będzie spędzał więcej niż 183 dni w roku. Na potwierdzenie miejsca zamieszkania w Monaco Wnioskodawca przedstawi certyfikat rezydencji. W Polsce pozostanie niemożliwa do przeniesienia nieruchoma część majątku Wnioskodawcy. Jest to ziemia rolna o powierzchni 3,87 ha zakupiona w 2003 r., a także dwa mieszkania. Jedno z mieszkań ma powierzchnię 53,2 m2 oraz miejsce parkingowe i zostało kupione w 2005 r. Służy ono do zamieszkiwania podczas pobytu w Polsce i odwiedzin w trakcie urlopów. Do dnia dzisiejszego jest na nie zaciągnięty kredyt hipoteczny w kwocie 152.000 zł, i jest bieżąco spłacany. Drugie mieszkanie o powierzchni 52,5m2 oraz miejsce parkingowe zostało kupione w 2009 r. i jest utrzymywane w celu wynajmu.

Wnioskodawca zastanawia się też nad kupnem w 2010 r. lokalu użytkowego lub działki o powierzchni ok. 1.000 m2 w celach inwestycyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku Wnioskodawcy nie ma żadnych przeszkód prawnych dla ustanowienia rezydencji podatkowej w Monaco...

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie nieruchomości nie jest bezpośrednią przesłanką do ustalania miejsca rezydencji dla celów podatkowych. Tym samym, posiadany przez Wnioskodawcę majątek nieruchomy w Polsce nie jest przeszkodą dla przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Monaco i ustanowienia tam rezydencji podatkowej. Przy wyżej opisanych okolicznościach - pracy i zamieszkaniu wraz z najbliższą rodziną w Monaco, a także przebywaniu poza granicami kraju więcej niż 183 dni w roku, nawet po nabyciu lokalu użytkowego lub gruntów w Polsce (w celach inwestycyjnych) centrum interesów życiowych Wnioskodawcy nie ulegnie zmianie i nadal będzie się znajdowało na terenie Monaco.

Na poparcie własnego stanowiska Wnioskodawca przytacza pisma Ministra Finansów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w ww. przepisie zawiera trzy przesłanki: centrum interesów osobistych, centrum interesów gospodarczych oraz pobyt przekraczający 183 dni w roku podatkowym. Spełnienie zatem którejkolwiek z nich skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl przepisu art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Polska nie zawarła z Księstwem Monako odrębnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a więc w niniejszej sprawie należy opierać się tylko na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od 1 stycznia 2011 r. poza granicami Polski będzie spędzał więcej niż 183 dni w roku. Nastąpi też przeniesienie centrum interesów osobistych (Wnioskodawca wraz z najbliższą rodziną zamierza zamieszkać w Monako na stałe). Okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że nastąpi także przeniesienie ośrodka interesów gospodarczych (Wnioskodawca zlikwiduje aktualnie prowadzoną działalność gospodarczą w Polsce, w Monako będzie wykonywał swoją pracę, wynajmował mieszkanie oraz zarządzał swoim majątkiem).

Dodatkowo przedstawi certyfikat rezydencji potwierdzający jego zamieszkanie w Monako.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne na tle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż od 1 stycznia 2011 roku, o ile nie ulegną zmianie okoliczności wynikające z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca podlegać będzie w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna została wydana wyłącznie w oparciu o zdarzenie przyszłe zaprezentowane we wniosku, a dokonana ocena obejmuje, zgodnie z wolą Wnioskodawcy, wyłącznie kwestię podatkowej rezydencji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.