PO3/B0-722/293/96

[...] Ministerstwo Finansów uprzejmie wyjaśnia, że stosownie do przepisów art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych [...], dokonywana przez urząd korekta zobowiązań podatkowych podatników będących stroną umów tzw. leasingu operacyjnego, nie może odbiegać od wymogów określonych w tych przepisach. Powołane wyżej przepisy nakazują przyjęcie za przychód ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych oraz innych rzeczy, wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie sprzedaży, a dopiero gdy cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten ustala urząd skarbowy w wysokości wartości rynkowej. Należy przede wszystkim pamiętać, że wartość rynkową określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględ nieniem ich stanu i stopnia zużycia. Stosowana praktyka organów podatkowych, polegająca na przyjmowaniu w każdym przypadku zawierania umów sprzedaży po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego, wartości rynkowej wyrażonej, jako różnica pomiędzy wartością z dnia zawarcia umowy leasingu pomniejszoną o kwotę odpisów amortyzacyjnych, nie może być aprobowana. Po pewnym okresie użytkowania, przedmiot leasingu mógł być w różnym stopniu zużyty. Upływ czasu i wynikające stąd następstwa procesów inflacyjnych, a także sposób eksploatacji przedmiotu leasingu, to okoliczności mające decydujące znaczenie dla ustalenia wartości rynkowej tego przedmiotu w dniu sprzedaży.

[...] Należy zatem przyjąć, iż skutki prawnopodatkowe w każdej sytuacji powinny być oceniane indywidualnie, co oznacza, iż organy podatkowe w przypadku zawarcia przez strony umowy leasingowej, następnie umowy sprzedaży, powinny ustalać wartość rynkową według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia rzeczy i praw majątkowych z uwzględnieniem ich stanu technicznego z dnia nabycia.