IPPB4/415-890/11-4/JK2

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 01.12.2011 r. (data wpływu 12.12.2011 r.) oraz w piśmie z dnia 24.01.2012 r. (data wpływu 30.01.2012 r., data nadania 25.01.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18.01.2012 r. Nr IPPB4/415-890/11-2/JK2 (data nadania 18.01.2012 r., data doręczenia 23.01.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 12.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-890/11-2/JK2 z dnia 18.01.2012 r. (data nadania 18.01.2012 r., data doręczenia 23.01.2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez dostarczenie oryginału pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa, z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana L. K.

Pismem z dnia 24.01.2012 r. (data wpływu 30.01.2012 r., data nadania 25.01.2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w różnych obszarach, w tym m.in. w zakresie montażu i serwisowania turbin wiatrowych i innych urządzeń technicznych, działalności rachunkowo-księgowej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, a także płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu wynagrodzeń i świadczeń pracowniczych. Wnioskodawca przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Wnioskodawca, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu takie kryteria jak rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, często wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe, wizyty na placu budowy). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy (w tym również w innych miastach). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje Wnioskodawca wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności i mobilności. Do zakresu obowiązków pracowników, którym powierzono samochód, należy także między innymi zabezpieczenie go przed kradzieżą, dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Wnioskodawca zwraca pracownikowi koszt parkowania samochodu służbowego, jeśli pracownik taki koszt ponosi. Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych. Dodatkowo, rozwiązanie takie nie jest możliwe ani uzasadnione w przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Wnioskodawca jest zobowiązany do doliczenia do przychodu pracownika ze stosunku pracy wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące stanu faktycznego. W zakresie zdarzenia przyszłego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do doliczenia pracownikowi do przychodu ze stosunku pracy wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika. W myśl art. 12 ust. 1 UPDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych. W opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. W przypadku Wnioskodawcy, mając na względzie wymaganą przez niego dyspozycyjność pracowników, jak i fakt że wykonują oni często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, Wnioskodawca za zasadne uznał wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego pracownikowi w miejscu zamieszkania tego pracownika bądź w jego pobliżu. Wnioskodawca jako pracodawca wymaga bowiem od pracownika utrzymywania powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych. W najlepszym interesie Wnioskodawcy leży możliwie duża mobilność pracownika i jego łatwość w możliwie szybkim dotarciu do miejsca wykonywania pracy w danym dniu. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub jego okolicy ma więc umożliwić pracownikom efektywną realizację obowiązków pracowniczych (przykładowo, do zadań pracownika należą wizyty na placu budowy, pracownik wykonuje pracę w różnych miejscach poza swoim stałym miejscem wykonywania pracy np. w celu odbycia spotkania służbowego). Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa, umożliwiających rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie. Co więcej, nawet hipotetyczne zapewnienie takich miejsc parkingowych zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych nie byłoby uzasadnione ze względu na liczną grupę pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe w sposób stały lub czasowy poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach. W świetle przedstawionej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego a miejscem wykonywania pracy stanowią element realizacji obowiązków służbowych, jakim jest wymagana przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjność i mobilność pracownika. Nie ulega bowiem wątpliwości, że parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy, biorąc pod uwagę zadania służbowe pracowników, ma na celu zagwarantowanie szybkiego i efektywnego realizowania powierzonych zadań. Mając także na względzie zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa samochodów służbowych Wnioskodawca wyznaczając miejsca parkingowe samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika lub w jego pobliżu nałożył na pracowników obowiązek dbałości o powierzone mienie. Dla Wnioskodawcy każde, nawet czasowe, wyłączenie danego samochodu służbowego z bieżącej eksploatacji ogranicza mobilność pracownika, a przez to stanowi dużą niedogodność dla Wnioskodawcy, jak również rodzi dodatkowe koszty. Stąd bazując na przepisach kodeksu pracy zobowiązano pracownika do dbałości o powierzone mienie. Zgodnie bowiem z art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się m.in. pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności bądź narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu. Jednocześnie, w myśl § 2 powołanego przepisu, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, do których należy także dbałość o powierzone mienie, nie może stanowić dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem wykonywania zadań służbowych przez pracownika stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 UPDOF. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. Z powyższego wynika z kolei, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych (por. m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. Nr IPPB2/415-168/10-2/AS, z 23 września 2010 r. Nr IPPB4/415-553/10-4/MP, z 30 marca 2011 r. Nr IPPB4/415-30/11-4/MP oraz z 18 lutego 2011 r. Nr IPPB2/415-989/10-4/MG, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. Nr IPBII/1/415-89/09/HK, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lipca 2011 r. Nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ oraz interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 czerwca 2011 r. Nr ILPB1/415-286/11-4/AA, z 6 maja 2011 r. Nr ILPB1/415-153/11-3/AMN i z 29 kwietnia 2011 r. Nr ILPB1/415-130/1 1-2/AMN).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca przydziela niektórym swoim pracownikom samochody służbowe w celu umożliwienia lub usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Wnioskodawca, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe, często wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych miejscach poza ich stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach (np. spotkania biznesowe, wizyty na placu budowy). Ponadto, miejsce wykonywania pracy przez część pracowników znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy (w tym również w innych miastach). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje Wnioskodawca wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności i mobilności. Do zakresu obowiązków pracowników, którym powierzono samochód, należy także między innymi zabezpieczenie go przed kradzieżą, dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej przez Wnioskodawcę jako pracodawcę dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Wnioskodawca nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych lub garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywistą odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Wnioskodawcy dla wszystkich samochodów służbowych. Dodatkowo, rozwiązanie takie nie jest możliwe ani uzasadnione w przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki służbowe poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, w tym w innych miastach.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym można by bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.