PO 5/3-804-0377/94
Wyjaśnienie Ministra Finansów
z dnia 8 marca 1994
Artykuły przypisane do interpretacji
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się ta interpretacja podatkowa. Znajdź inne potrzebne interpretacje.
W związku z pismem z 9.2.1994 r., znak SPS-0202-168/94, przy którym przekazana została interpelacja poselska uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Dodatek dewizowy, o którym mowa w art. 38 ustawy z 23.5.1991 r. o pracy na morskich statkach handlowych (Dz.U. Nr 61, poz. 258) jest przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 i Nr 134, poz. 646) i jako taki podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, począwszy od 1.1.1992 r.
Pragnę przy tym dodatkowo wyjaśnić, że z treści art. 38 ust. 3 wymienionej ustawy o pracy na morskich statkach handlowych jednoznacznie wynika, że dodatek dewizowy jest składnikiem wynagrodzenia i jest doliczany do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych. Równocześnie art. 38 ust. 1 tejże ustawy wyraźnie wskazuje na to, że dodatek dewizowy ma na celu rekompensatę podstawowych wydatków pracownika w podróży zagranicznej, a nie rekompensatę kosztów wyżywienia, ponieważ zgodnie z art. 45 powołanej ustawy armator ma obowiązek zapewnić pracownikowi zatrudnionemu na statku zakwaterowanie i bezpłatne wyżywienie. Dodatek dewizowy nie stanowi więc diety, a jego charakter został wyraźnie określony.
Dodatek dewizowy w 1991 r. wolny był od podatku od płac i w związku z tym nie podlegał ubruttowieniu przy wprowadzaniu podatku dochodowego od osób fizycznych.
Mając powyższe na uwadze - w celu umożliwienia stopniowego wdrażania podatku dochodowego od dodatków dewizowych - rozporządzeniem z 26.6.1992 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 52, poz. 239) zwolniłem od opodatkowania dodatki dewizowe wypłacane marynarzom i rybakom zatrudnionym w krajowych przedsiębiorstwach żeglugi i rybołówstwa morskiego w części nie przekraczającej w 1992 r. - 70%, a w 1993 r. - 40% wysokości tych dodatków.
Pragnę podkreślić, że wymierzona wyżej ustawa o pracy na morskich statkach handlowych nie określa wysokości dodatku dewizowego. Wysokość tego dodatku ustalana jest w układzie zbiorowym pracy. Przy ustaleniu jego wysokości uwzględniony jest zarówno interes pracodawcy jak i pracownika.
Nie ma więc żadnych formalnych przeszkód, aby strony układu zbiorowego pracy ustaliły nową wysokość dodatku dewizowego dla marynarzy i rybaków, która by uwzględniła opodatkowanie podatkiem dochodowym. Dodatkowe środki na ten cel musiałyby być jednak wypracowane przez przedsiębiorstwa żeglugowe i rybołówstwa morskiego, nie jest bowiem możliwe dofinansowanie tych podwyżek z budżetu Państwa.
Na tle przedstawionej sytuacji, mając przy tym na uwadze liczne wystąpienia organizacji związkowych zrzeszających marynarzy i rybaków dalekomorskich, a w szczególności aktualnie trudną sytuację finansową armatorów polskich, a także fakt że dodatki dewizowe nie zostały ubruttowione, zarządzaniem z 4.2.1994 r. w sprawie częściowego zaniechania ustalania i poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów osób fizycznych zaniechałem ustalania i poboru podatku dochodowego od dochodu odpowiadającego 25% tych dodatków (M.P. Nr 14, poz. 105).
Ulga ta ma stanowić swego rodzaju rekompensatę za nieubruttowienie dodatków dewizowych. W przeciwieństwie do dotychczasowych zwolnień dodatków dewizowych od opodatkowania obecne ma charakter stały i ma zastosowanie od 1.1.1994 r. Znajdzie to swój wyraz również w przygotowywanym obecnie rozporządzeniu Ministra Finansów zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
