IBPBI/1/415-436/10/AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 6 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zasądzonej przez sąd kwoty pieniężnej z tytułu zniesienia współwłasności na rzecz jednego ze współwłaścicieli rozwiązanej Spółki cywilnej – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 6 maja 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zasądzonej przez sąd kwoty pieniężnej z tytułu zniesienia współwłasności na rzecz jednego ze współwłaścicieli rozwiązanej Spółki cywilnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 9 czerwca 1999 r. w obecności notariusza, na podstawie umowy sprzedaży Wnioskodawca nabył na współwłasność w #189; części nieruchomość na działce o powierzchni 17 arów 79 m2 wraz z budynkiem przeznaczonym pod działalność mieszkalną i usługowo-handlową za kwotę 300.000 zł (po 150.000 zł). Również w tym dniu tj. 9 czerwca 1999 r. w obecności notariusza zawarto umowę spółki cywilnej i 21 czerwca 1999 r. na podstawie aneksu wniesiono do spółki ww. nieruchomość. Dnia 10 maja 2000 r. na podstawie decyzji starosty powiatowego udzielono pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania budynku na budynek handlowo-usługowy. W okresie od 9 czerwca 1999 r. do 28 lutego 2007 r. spółka cywilna prowadziła działalność gospodarczą – wynajem lokali. W dniu 28 lutego 2007 r. spółka została rozwiązana za porozumieniem stron. Również w tym dniu decyzją burmistrza miasta działalność gospodarcza została wykreślona z ewidencji. Od 1 marca 2007 r. Wnioskodawca wynajmował lokale jako osoba fizyczna w części do niego należącej (niewydzielonej).

W dniu 12 marca 2010 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zniesieniu współwłasności ww. nieruchomości i przydzielił tą nieruchomość na wyłączną własność wspólnikowi Wnioskodawcy. Wartość zniesienia współwłasności ustalono na kwotę 1.558.000 zł. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy spłatę od wspólnika kwoty 700.000 zł płatną do 5 kwietnia 2010 r., kwotę tą otrzymał.

W księdze wieczystej ww. nieruchomość wykazana była nie jako majątek spółki tylko jako współwłasność po #189; części osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota 700.000 zł z tytułu otrzymanej spłaty w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości, będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 700.000 zł uzyskana na podstawie zaistniałych ww. zdarzeń nie jest źródłem przychodu w myśl przepisów art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem od nabycia ww. nieruchomości minęło 5 lat. Tym samym spłata należności od byłego wspólnika nie podlega opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego (określanego w dalszej części skrótem k.c.), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 k.c. wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Spółka cywilna nie posiada własnego, odrębnego majątku. Właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 k.c.). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Z chwilą rozwiązania spółki współwłasność łączna zmienia się we współwłasność w częściach ułamkowych (art. 875 § 1 k.c.).

W myśl art. 210 k.c., każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 k.c.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), odrębnym źródłem przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

4. innych rzeczy

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,

2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,

3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w cyt. art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Dokonując jednak wykładni przepisów ww. ustawy w tym zakresie stwierdzić należy, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi w związku z prowadzoną działalnością. Art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W związku z powyższym sprzedaż każdego innego składnika majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej lub mającego związek z wykonywaną kiedyś działalnością gospodarczą, stanowi przychód z tej działalności na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyjątek od powyższej zasady dotyczy wyłącznie tych składników majątku, ze zbycia, których przychód ustawa podatkowa zalicza do innych niż działalność gospodarcza źródła przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych polega przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości i innych rzeczy. Odpłatne zbycie oznacza przeniesienie własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Zniesienie współwłasności polegające na przyznaniu rzeczy jednemu ze współwłaścicieli, podczas gdy drugi otrzymuje spłatę, jest formą odpłatnego zbycia, bowiem spłata w takim przypadku jest wyrażoną w pieniądzu równowartością udziału we wspólnym prawie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca od 9 czerwca 1999 r. do 28 lutego 2007 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W dniu 9 czerwca 1999 r. wraz z drugim wspólnikiem zakupił nieruchomości gruntową ze znajdującym się na niej budynkiem handlowo-usługowym, stając się jej współwłaścicielem. W dniu 21 czerwca 1999 r. na podstawie aktu notarialnego nieruchomość ta została wniesiona do Spółki cywilnej i była wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka została rozwiązana 28 lutego 2007 r. Natomiast w dniu 12 marca 2010 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zniesieniu współwłasności ww. nieruchomości i przydzielił ww. nieruchomość na wyłączną własność wspólnikowi Wnioskodawcy. Wartość zniesienia współwłasności ustalono na kwotę 1.558.000 zł, a Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy spłatę od wspólnika kwoty 700.000 zł. W księdze wieczystej ww. nieruchomość wykazana była jako współwłasność po #189; części osób fizycznych, a nie jako majątek spółki.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż odpłatne zbycie składnika majątku zostało dokonane przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku zostały wycofany z działalności gospodarczej, a zatem przychód uzyskany z odpłatnego zbycia udziału we współwłasności, będzie stanowić przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przychód ten pomniejszony o koszty uzyskania przychodu stanowić będzie podlegający opodatkowaniu dochód z ww. źródła przychodów.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.