PO3-1105/BO-722-95/98

Na podstawie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z 29.8.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926) Ministerstwo Finansów informuje:

Przepisy art. 4 ust. 1 ustawy z 9.5.1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 46, poz. 201 ze zm.) nakładają na zakład pracy (podatnika) obowiązek dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jeżeli w takim zakładzie zatrudnionych jest co najmniej 50 pracowników, a wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi mniej niż 6%. Przepis ten obowiązuje do 31.12.1998 r., co wynika wprost z treści art. 69 pkt 1 ustawy z 27.8.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).

Wpłat dokonywanych do 31.12.1997 r. w oparciu o powołane wyżej przepisy podatnicy nie mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ wykluczał taką możliwość art. 16 ust. 1 pkt 36 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.).

Od 1.1.1998 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku dochodowym otrzymał inne (nowe) brzmienie, które również wyklucza zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na PFRON, ale dokonywanej przez podatników na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 27.8.1997 r. (przepis art. 21 tej ustawy wchodzi w życie z 1.1.1999 r., co wynika z treści art. 70 pkt 2 tej ustawy), jeżeli podatnicy ci zatrudniają co najmniej 25 pracowników, a wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi mniej niż 6%.

Z przedstawionego wyżej stanu prawnego wynika, że podatnicy są obowiązani w 1998 roku dokonywać wpłat na PFRON w oparciu o art. 4 ust. 1 ustawy z 9.5.1991 r. jeżeli zatrudniają co najmniej 50 pracowników, a wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi mniej niż 6%. Do tych wpłat nie znajduje zastosowania powołany wyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 36 w brzmieniu obowiązującym od 1998 r., jak również żaden inny przepis z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wykluczający możliwość zaliczenia ponoszonych z tego tytułu wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W istniejącym stanie prawnym dla celów podatkowych należy przyjąć obowiązujące przepisy, a zatem w 1998 r. wpłaty dokonywane na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z 9.5.1991 r. będą kosztem uzyskania przychodów.

Zapewne przesłankami jakimi kierował się ustawodawca przesuwając na dzień 1 stycznia 1999 r. termin obowiązywania art. 21 ust. 1 ustawy z 27.8.1997 r., która weszła w życie z 1.1.1998 r. było nowe brzmienie tego przepisu w stosunku do art. 4 ust. 1 ustawy z 9.5.1991 r. Obejmuje on bowiem swoim zakresem szerszy krąg podatników obowiązanych do wpłaty na PFRON. Zachowany został w tej samej 6% wysokości wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, ale dotyczy pracodawców zatrudniających co najmniej 25 pracowników, a nie 50 pracowników jak to miało miejsce w poprzednim zapisie. Z tego względu należało dać czas pracodawcom, którzy zgodnie z nowym zapisem staną się obowiązani do tych wpłat.

Równocześnie na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z 27.8.1997 r. pracodawcy, o których mowa w art. 21 tej ustawy - czyli zatrudniającemu co najmniej 25 pracowników - jeżeli wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 7%, przysługuje ulga w podatku dochodowym. Ponieważ przepis dotyczący tej ulgi odnosi się wprost do pracodawcy określonego w przepisie art. 21 ustawy, który wejdzie w życie 1 stycznia 1999 r., należy stwierdzić, że ulga w podatku przysługiwała będzie na warunkach określonych w art. 24 przedmiotowej ustawy również od 1.1.1999 r. Zatem w istniejącym stanie prawnym w 1998 r. pracodawcom nie przysługują ulgi przewidziane w art. 24 ustawy z 27.8.1997 r.

Powyższą interpretację należy stosować odpowiednio do przepisów art. 23 ust 1 pkt 29 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.).