IBPBII/1/415-950/09/BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze m.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 04 grudnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia PIT-8C z tytułu umorzonej przez Wójta Gminy części opłaty planistycznej – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 04 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia PIT-8C z tytułu umorzonej przez Wójta Gminy części opłaty planistycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Rada Gminy uchwałą nr 80/XIII/2007 z dnia 28 grudnia 2007r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustaliła stawkę procentową opłaty planistycznej, na 20% wzrostu wartości nieruchomości. Po wejściu w życie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego strona zbyła stanowiącą jej własność działkę. Dnia 20 lipca 2009r. Wójt Gminy, wydał decyzję w związku ze sprzedażą przez stronę działki, w której ustalił opłatę w wysokości 15900 zł. Pismem z dnia 21 sierpnia 2009r. strona zwróciła się do Wójta Gminy z prośbą o umorzenie części opłaty w wysokości 8000 zł. Wójt Gminy decyzją z dnia 28 września przychylił się do wniosku strony i umorzył 8000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzoną kwotę 8000 zł należy traktować jako dochód strony i wystawić PIT-8C wobec czego strona ta zobligowana będzie zapłacić 18% podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, z art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i art. 52c. Przychody zwolnione od podatku wymienione są w art. 21 ww. ustawy. Przepis ten nie wspomina jednak o kwotach umorzonej opłaty zwanej rentą planistyczną. Wobec powyższego Urząd Gminy powinien wystawić PIT-8C, a podatnik powinien zapłacić 18% podatek dochodowy od umorzonej kwoty 8000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wskazana w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dotyczy to m.in. podatników osiągających przychody, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, tj. z innych źródeł.

Przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Należy zauważyć, iż za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stwierdzić również zależy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „nieodpłatnych świadczeń”, dlatego każdy przypadek wymaga wnikliwej analizy pod kątem zaistnienia przesłanek pozwalających na ustalenie, że miało miejsce nieodpłatne przysporzenie w majątku danej osoby fizycznej (świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian). Jednocześnie nie został wskazany nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem sądzić należy, że świadczeniami nieodpłatnymi nie są tylko takie świadczenia, w wyniku których spełniający świadczenie nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych pod jakąkolwiek postacią.

Stosownie do art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.

Zatem warunkiem pobrania renty planistycznej jest jednoczesne spełnienie trzech przesłanek wynikających z powyższego przepisu. Pierwsza z nich dotyczy wzrostu wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia nowego lub zmiany dotychczasowego planu miejscowego. Druga polega na określeniu w planie miejscowym stawki procentowej wzrostu wartości nieruchomości, stanowiącej podstawę do naliczenia wysokości renty planistycznej. Z kolei trzecia sprowadza się do zbycia nieruchomości przez dotychczasowego właściciela lub użytkownika wieczystego przed upływem pięciu lat, licząc od dnia, w którym zaczął obowiązywać nowy lub zmieniony plan zagospodarowania przestrzennego. Jeśli te przesłanki będą spełnione gmina może rozpocząć postępowanie mające na celu ustalenie i pobranie renty planistycznej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Rada Gminy uchwałą z dnia 28 grudnia 2007r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustaliła stawkę procentową opłaty planistycznej na 20% wzrostu wartości nieruchomości. Po wejściu w życie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego strona zbyła stanowiącą jej własność działkę. Dnia 20 lipca 2009r. Wójt Gminy, wydał decyzję w związku ze sprzedażą przez stronę działki, w której ustalił opłatę w wysokości 15900 zł. Jednakże pismem z dnia 21 sierpnia 2009r. strona zwróciła się do Wójta Gminy z prośbą o umorzenie części opłaty w wysokości 8000 zł. Wójt Gminy decyzją z dnia 28 września 2009r. przychylił się do wniosku strony i umorzył 8000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe Wójt Gminy powołując się na art. 43 ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005r. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2009r. - umorzył w części opłatę planistyczną, która została nałożona na stronę w wyniku wzrostu wartości sprzedanej nieruchomości. Artykuł ten w ust. 1 i 2 wskazuje, iż w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym mogą być umarzane, a ich spłata odraczana lub rozkładana na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 3 (ust. 1). Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego określi szczegółowe zasady, sposób i tryb udzielania ulg, o których mowa w ust. 1, oraz wskaże organ lub osobę do tego uprawnioną (ust. 2).

Właściciel nieruchomości otrzymuje zatem wyższą wartość pieniężną z tytułu sprzedaży tej nieruchomości na skutek wzrostu jej wartości związanej z uchwaleniem nowego lub zmianą dotychczasowego planu zagospodarowania przestrzennego np. w przypadku gdy nieruchomość zmienia przeznaczenie z rolnego na budowlane. W związku z powyższym właściciel sprzedanej nieruchomości zyska dużo większe przysporzenie w swoim majątku ze względu na wzrost wartości sprzedanej działki i tym zyskiem zobowiązany jest podzielić się z gminą. Istotą renty planistycznej jest zrekompensowanie gminom wydatków poniesionych przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W rozpatrywanej sprawie pozytywną wolą świadczeniodawcy (wnioskodawcy) jest fakt podjęcia na wniosek właściciela sprzedanej nieruchomości decyzji o umorzeniu w części opłaty planistycznej. W tym przypadku otrzymujący świadczenie (mieszkaniec Gminy) odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian.

Należy podkreślić, iż w wyniku umorzenia części opłaty planistycznej osoba ta odnosi rzeczywistą korzyść. Natomiast osoby, które nie złożą wniosku o umorzenie tej opłaty i w związku z tym nie zostanie im ona umorzona, ponoszą wydatek w postaci zapłaty opłaty w całości kosztem swojego majątku. Wskazuje to jednoznacznie, że osoby, którym zostanie umorzona opłata planistyczna odnoszą z tego tytułu korzyść.

Przedstawione powyżej okoliczności powodują, że kwota umorzonej części opłaty planistycznej stanowi nieodpłatne świadczenie Wójta na rzecz ww. osoby. Tak więc kwota umorzonej przez Wójta należności z ww. tytułu opłaty planistycznej stanowi dla osoby fizycznej przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z czym obowiązkiem Urzędu Gminy od umorzonej należność jest wystawienie informacji PIT-8C na podstawie art. 42a ww. ustawy osobie, dla której w danym przypadku będzie to realne przysporzenie majątkowe.

Podatnik zaś zobowiązany będzie do złożenia zeznania rocznego w odpowiednim urzędzie skarbowym, w którym wykazane winny być przychody zawarte w PIT-8C, w wierszu przychody z „innych źródeł” wraz z innymi przychodami i dochodami uzyskanymi w roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu według progresywnej skali podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.