1401/FA/4117-14/4/05/AG

Pytanie podatnika:

Dot. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 08.04.2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer z dnia 14.04.2005 r. Nr 1439/DF/410/91/2005/Art.14a w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

odmówić zmiany lub uchylenia postanowienia pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pan P. W., pismem z dnia 07.03.2005 r. wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności nieściągalnych.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynikało, iż w ramach prowadzonej przez Pana W. działalności gospodarczej, jeden z klientów podatnika nie dokonał zapłaty za wykonane przez stronę usługi. Niewywiązywanie się z zapłaty zmusiło podatnika do skierowania sprawy na drogę sądową. Ponieważ istniało przypuszczenie, że część należnej stronie kwoty zostanie zapłacona, do Sądu zgłoszono tylko część wierzytelności, co do której Sąd wydał nakaz zapłaty oraz nadał klauzulę wykonalności. Z w/w nakazu dłużnik nadal się nie wywiązywał. Dopiero wszczęcie postępowania egzekucyjnego przez komornika spowodowało, że podatnik otrzymał część egzekwowanej kwoty i zaliczył uzyskaną kwotę do pozostałych przychodów.

W ocenie podatnika istniała podstawa do zaliczenia części wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Ponadto - jak wynika ze stanowiska Pana W. - zaliczeniu do kosztów podlegała również część wierzytelności niezgłoszona do egzekucji.

Postanowieniem z dnia 21.03.2005 r. Nr 1439/DF/410/91/2005/Art.14a, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer uznał stanowisko strony za nieprawidłowe, gdyż nie zostały spełnione przesłanki wynikające z zapisu art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na powyższe postanowienie Pan P. W. wniósł zażalenie, w którym zaskarżonemu postanowieniu zarzucił pominięcie treści art. 23 ust. 1 pkt 21 i art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym pominięto możliwość uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności poprzez stwierdzenie prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowaniem wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpoznaniu zarzutów zażalenia zauważa, co następuje:

Zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy stanowi, iż nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wykładnia tego przepisu wskazuje, że warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wierzytelności jako nieściągalnych jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek:

- wierzytelność musi być uznana za przychód należny zgodnie z art. 14 ustawy,

- nieściągalność wierzytelności musi być uprawdopodobniona.

Przepis ust. 2 art. 23 ww. ustawy normuje natomiast, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20 tego artykułu, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

- postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

- postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność o której mowa w lit. a), lub

3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Podsumowując należy uznać, iż wobec przedstawionego stanu faktycznego nie można było uznać przedmiotowych wierzytelności odpisanych jako nieściągalne za koszt uzyskania przychodu w dniu otrzymania przez komornika wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, z uwagi na niewypełnienie wymogu należytego udokumentowania faktu nieściągalności zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustosunkowując się natomiast do zarzutu pominięcia art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż powołane przepisy regulują odmienny od przedmiotowego stan faktyczny.

Cytowany przez podatnika przepis (art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) reguluje kwestię możliwości zaliczania w poczet kosztów odpisów aktualizujących wartość należności, określonych w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Z przedstawionego w zapytaniu z dnia 07.03.2005 r. stanu faktycznego nie wynika, aby podatnik dokonywał aktualizacji wartości należności, zatem powołany art. 23 ust. 1 pkt 20, a tym samym również art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mają zastosowania.

Końcowo należy podzielić stanowisko organu pierwszej instancji w kwestii niemożności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części wierzytelności nie zgłoszonej do egzekucji, bowiem w stosunku do tej wartości nie spełniono wymogu właściwego udokumentowania, o jakim mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowa decyzja wydana została na podstawie stanu prawnego, obowiązującego na dzień złożenia wniosku przez podatnika.

Referencje: 1401/FA/4117-14/51/2/06/AG, decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego.