IBPBI/1/415-885/09/WRz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2009 r. (data wpływu do tut. Biura – 22 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 22 października 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Dochody z tej działalności opodatkowane są na zasadach ogólnych. Usługi te zostały sklasyfikowane zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności w sekcji 49.41.Z i są świadczone na terytorium Polski, jak również poza jej granicami. Powyższe usługi wykonywane są na rzecz jednego zleceniodawcy, mają charakter ciągły i wykonywane są środkiem transportu przez niego powierzonym. W związku z wykonywaniem powyższych usług Wnioskodawca wielokrotnie opuszcza teren Polski i przebywa za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wykonywania wyżej opisanych usług, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu zagranicznych podróży służbowych w wysokościach nieprzekraczających wysokości diet przysługujących pracownikom...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Artykuł ten w punkcie 52 zaznacza, iż nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w wysokości przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Pojęcie podróży służbowej nie zostało określone w przepisach prawa podatkowego, jednakże zostało ono sprecyzowane w art. 77 par. 1 (winno być 775 § 1) Kodeksu Pracy.

Określa on podróż służbową jako wykonywanie przez pracownika zadań służbowych poza miejscowością w której znajduje się siedziba firmy lub poza stałym miejscem pracy. Z uwagi, iż w stosunku do osoby prowadzącej działalność nie zostały określone inne przepisy prawa określające miejsce wykonywania działalności, za zasadne uznaje się posiłkowanie przepisami Kodeksu Pracy. W związku z powyższym usługi transportowe wykonywane poza granicami kraju bezspornie mają miejsce poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy. Natomiast pojęcie miejsca wykonywania pracy powinno być określone konkretnie, na co wskazała Główna Inspekcja Pracy w piśmie z dnia 29 maja 2007 roku stwierdzając, że określenie miejsca pracy jako np. teren całego kraju jest zbyt ogólnikowe, co jednoznacznie wskazuje, iż w przypadku usług transportowych miejscem pracy nie może być np. teren Unii Europejskiej.

Miejscem pracy kierowcy nie jest również środek transportu, jakim kieruje, a stanowi on jedynie narzędzie pracy, wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wskazuje na to wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 lutego 2009 r., w którym to miejsce pracy pracownika określone zostało jako miejsce przydziału zadań. Analogicznie w stosunku do osoby zatrudnionej na stanowisku kierowcy, dla osoby prowadzącej działalność gospodarczą miejscem pracy jest siedziba firmy, w której następuje określenie trasy, ładunku i pozostałych aspektów potrzebnych do realizacji usługi transportowej. Powyższe wyroki i orzeczenia wskazują, iż wyjazdy zagraniczne w trakcie wykonywania usług transportowych mają charakter podróży służbowej i w związku z tym Wnioskodawca twierdzi, iż ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość diet z ich tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników przypadku podróży zagranicznej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wykonywanie usług transportowych, na terytorium Polski jak również poza jej granicami, na rzecz jednego zleceniodawcy środkiem transportu przez niego powierzonym. W związku z wykonywaniem powyższych usług wielokrotnie opuszcza teren Polski i przebywa za granicą.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego zagranicznych podróży służbowych, to może zaliczyć On do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie: „podróży służbowej” unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.