IBPBII/1/415-89/10/HK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 27 stycznia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń uzyskanych przez pracowników, emerytów i rencistów tytułem wycieczki zorganizowanej przez zakład pracy - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 stycznia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń uzyskanych przez pracowników, emerytów i rencistów tytułem wycieczki zorganizowanej przez zakład pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wycieczka jest organizowana przez wnioskodawcę, finansowana jest ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wykupiona jest jako całość. Pensjonat posiada zróżnicowany standard - w jednych pokojach jest łazienka, w innych nie (w takim przypadku łazienka jest na korytarzu), ponadto pokoje są jednoosobowe i wieloosobowe. Posiłki zostały wykupione na zasadzie tzw. „szwedzkiego stołu”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zorganizowany przez pracodawcę wyjazd, finansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, na wycieczkę turystyczną dla pracowników, emerytów i rencistów, z noclegiem i wyżywieniem oraz przejazdem, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy w tym przypadku nie ma możliwości wykazania, jakiej wartości świadczenie otrzymał poszczególny pracownik-uczestnik, ze względu na powyższą sytuację. Przychodem nie jest świadczenie, którego nie można przypisać imiennie danemu pracownikowi, gdyż nie jest imiennie adresowane do tego podatnika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm. oraz t. j. Dz. U. z 2010 Nr 51, poz. 307) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 9 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z powyższego przepisu katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym. Tym samym do tegoż źródła należy zaliczyć wszystkie inne przychody, które nie mogą być zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem do innych źródeł należy zaliczyć m.in. świadczenia przekazywane byłym pracownikom – emerytom i rencistom.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 17 lipca 2009r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) – zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Znowelizowany przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2009r.

W przypadku byłych pracowników (emerytów i rencistów) kwestie ewentualnego zwolnienia ww. świadczenia należy rozpatrywać w świetle art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem wolne od podatku dochodowego są: świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty pieniężne w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, iż wnioskodawca – jako zakład pracy zorganizował bądź będzie organizował wycieczkę, w której uczestniczyli (będą uczestniczyć) pracownicy, emeryci i renciści będący byłymi pracownikami wnioskodawcy. Koszt wycieczki w całości sfinansowany został ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Uczestnicy wycieczki będą m.in. korzystać z miejsc noclegowych o zróżnicowanym standardzie, co – zdaniem wnioskodawcy – czyni niemożliwym wykazanie wartości świadczenia otrzymanego przez uczestnika wycieczki.

W świetle przepisów prawa podatkowego nie można jednak zgodzić się z twierdzeniem wnioskodawcy, iż nie jest w stanie przypisać świadczenia imiennie dla uczestnika wycieczki, ponieważ została ona wykupiona (będzie wykupiona) jako całość.

Wykupienie wycieczki jako jednej usługi turystycznej, w ramach której uczestnicy korzystają z miejsc noclegowych o zróżnicowanym standardzie oraz z wyżywienia serwowanego w formie tzw. stołu szwedzkiego, nie powinno stanowić przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego podatnika. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Sporządzenie listy uczestników wycieczki umożliwia ustalenie dokładnej liczby osób biorących w niej udział, co - przy znanej cenie wycieczki - skutkuje określeniem wartości nieodpłatnych świadczeń i przyporządkowaniem ich poszczególnym podatnikom.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że wspomniane świadczenia są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu, ponieważ założeniem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przyznanie ulg i świadczeń oraz innych dopłat w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu – o czym stanowi przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j. t. Dz. U. z 1996r., Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zatem wartość powyższego świadczenia stanowi w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód podatnika, bowiem uczestnicy wycieczki korzystając z niej nieodpłatnie uzyskali określoną korzyść finansową. Przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż brak jest przepisu w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego ww. świadczenie korzystałoby ze zwolnienia z opodatkowania.

Stwierdzić bowiem należy, iż jeżeli sfinansowanie kosztów wycieczki, odbywa się poprzez zakup wycieczki przez wnioskodawcę (to on jest nabywcą tej usługi), a więc przedmiotem świadczenia nie jest rzecz lecz usługa turystyczna, to tego rodzaju świadczenie nie będzie korzystało ze zwolnienia określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 i pkt 38 powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, bowiem świadczenie to nie jest ani świadczeniem rzeczowym ani świadczeniem pieniężnym, o którym mowa w powołanych przepisach – jest usługą.

Zatem w przypadku pracowników pracodawca jest zobowiązany do zakwalifikowania ww. świadczenia (sfinansowania kosztów wycieczki tj. przejazdu, noclegu, wyżywienia) do przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do pobrania stosownej zaliczki na podatek dochodowy, a następnie wykazania tegoż przychodu w informacji PIT-11, gdyż wszystkie świadczenia pozostające w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy.

Natomiast w przypadku byłych pracowników (emerytów i rencistów) ich przychód będzie podlegał opodatkowaniu 10% podatkiem zryczałtowanym, na mocy art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu tego wynika, iż od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - w wysokości 10 % należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4, 4a, 5 i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.