ILPP1/443-559/11-5/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2011 r. (data wpływu 31 marca 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 10 czerwca 2011 r. (data wpływu 14 czerwca 2011 r.), 28 czerwca 2011 r. (data wpływu 30 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej nabytej w celu budowy domu rekreacyjnego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 31 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej nabytej w celu budowy domu rekreacyjnego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia: 10 czerwca 2011 r. oraz 28 czerwca 2011 r. o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
W dniu 12 października 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze umowy sprzedaży działkę gruntu nr 584/1, o obszarze 1.6700 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Działka ta w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowi teren rekreacji indywidualnej i usług turystyki (ML/UT) oraz teren dolesień (ZL). Plan ten dopuszcza możliwość wybudowania domu rekreacyjnego. Na zakupionym gruncie Zainteresowana zamierzała zbudować taki dom, lecz przystępując do prac związanych z uzyskaniem pozwoleń na budowę dowiedziała się, że nie ma możliwości doprowadzenia wody z najbliższych zabudowań (około 1500 m) do przedmiotowego gruntu z powodów technicznych (za mała średnica rurociągu i zbyt niskie ciśnienie). W związku z tym Wnioskodawczyni zamierza sprzedać ww. grunt w całości lub ewentualnie w drodze sprzedaży działek powstałych po ewentualnym podziale. Zainteresowana nie prowadzi działalności gospodarczej, a grunt nabyła z zamiarem budowy domu rekreacyjnego.
W uzupełnieniu z dnia 10 czerwca 2011 r. Wnioskodawczyni wskazał, iż:
nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego,
nie dokonywała wcześniej sprzedaży gruntów,
posiadanego gruntu, którego dotyczy wniosek, nie udostępniała i nie udostępnia innym osobom,
przedmiotowa nieruchomość gruntowa zostanie podzielona na 14 działek, w tym jedną o charakterze drogi wewnętrznej.
Natomiast, w piśmie z dnia 28 czerwca 2011 r. Zainteresowana poinformowała, iż na przedmiotowym gruncie zamierzała wybudować dom letniskowy z przeznaczeniem wyłącznie dla siebie.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy w związku z ewentualną, przyszłą sprzedażą gruntu nabytego przez Zainteresowaną w celu budowy domu rekreacyjnego, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do odprowadzania podatku od towarów i usług...
Zdaniem Wnioskodawczyni, ewentualna przyszła sprzedaż całości lub części gruntu w Sulęcinku nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Grunt ten Zainteresowana nabyła nie prowadząc żadnej działalności gospodarczej i bez zamiaru jego sprzedaży. Wnioskodawczyni jest stanu wolnego i uzyskiwane przez nią wynagrodzenie nie pozwala ponieść dodatkowych wysokich kosztów podłączenia do sieci wodociągowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się prawidłowe.
W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.
Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).
Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.
Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Zatem, w przedmiotowej sprawie podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy nieruchomość była wykorzystywana w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.
Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.
Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Sprzedaż majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.
Z treści wniosku wynika, iż Zainteresowana w dniu 12 października 2010 r. nabyła w drodze umowy sprzedaży działkę gruntu nr 584/1, o obszarze 1.6700 ha z zamiarem budowy domu rekreacyjnego. Działka ta w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowi teren rekreacji indywidualnej i usług turystyki (ML/UT) oraz teren dolesień (ZL). Plan ten dopuszcza możliwość wybudowania domu rekreacyjnego. Na zakupionym gruncie Zainteresowana zamierzała wybudować ww. dom rekreacyjny (z przeznaczeniem wyłącznie dla siebie), lecz z powodów technicznych (brak możliwości doprowadzenia wody z najbliższych zabudowań) inwestycję wstrzymała. W związku z tym Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotowy grunt, który zostanie podzielony na 14 działek. Ponadto, Zainteresowana nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie posiadała i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Nie dokonywała wcześniej sprzedaży gruntów. Posiadanego gruntu nie udostępniała i nie udostępnia innym osobom.
Grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
W przedmiotowej sprawie Zainteresowanej nie można jednak uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami, nie można stwierdzić bowiem, iż nabywając grunt działała w charakterze handlowca. Mając na uwadze cel nabycia przedmiotowego gruntu – budowa domu letniskowego z przeznaczeniem wyłącznie dla siebie, nie można uznać, że nieruchomość tą zakupiono w celu dalszej odsprzedaży.
Należy również zaznaczyć, iż w przypadku gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego – nieruchomości gruntowej, a czynność tą wykona jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja ta nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cyt. wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.
W przedmiotowej sprawie okoliczności towarzyszące transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych, nie wskazują iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy. Wnioskodawczyni bowiem dokonała zakupu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Jednakże w chwili obecnej, w związku z brakiem możliwości (z powodów technicznych) doprowadzenia wody z najbliższych zabudowań Wnioskodawczyni zamierza dokonać transakcji zbycia przedmiotowego gruntu. Tym samym, należy uznać, iż planowana sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych niezabudowanych nie będzie czynnością wykonywaną w sposób częstotliwy i nie może być uznana za istotę prowadzenia działalności gospodarczej.
Ponadto, Wnioskodawczyni wskazała, iż nie wykorzystywała gruntu do prowadzenia działalności gospodarczej, jak również grunt nie był przedmiotem umowy dzierżawy, a Zainteresowana nie była i nie jest rolnikiem ryczałtowym. Powyższe dowodzi, iż przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany w celach zarobkowych.
Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując transakcji sprzedaży gruntu nabytego z zamiarem budowy domu rekreacyjnego, nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalność gospodarczej. Tym samym, dostawa przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT i Zainteresowana nie będzie miała obowiązku odprowadzenia podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.