IPPP2-443-413/11-2/IZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 22.03.2011 r. (data wpływu 01.04.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia z tytułu finansowania kontrahenta - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 01.04.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia z tytułu finansowania kontrahenta.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Na podstawie umowy sekurytyzacji wierzytelności zawartej pomiędzy R. Sp. z o.o. (dalej: „R.” lub „Spółka”) oraz L. S.A. (dalej jako „L.”) L. jest uprawniona, w czasie okresu rewolwingowego określonego w zawartej umowie, do składania ofert sprzedaży na rzecz R. pakietów określonych rodzajowo we wspomnianej umowie przyszłych wierzytelności leasingowych (do wysokości ustalonego limitu, bez prawa regresu) wynikających z zawartych pomiędzy L. i jej klientami umów leasingowych (tj. wierzytelności wymagalnych w przyszłości). Akceptacja przez R. oferty złożonej przez L. równoznaczna jest z zawarciem pomiędzy stronami umowy zakupu i cesji przedmiotowych wierzytelności. Nabywane wierzytelności są indeksowane według 1 - miesięcznej stopy WIBOR, są wymagalne w przyszłości i wynikają ze zwykłej działalności leasingowej L. na rzecz polskich klientów - przedsiębiorców.
Po nabyciu wierzytelności R. przejmuje ryzyko niewypłacalności z nimi związane, przy czym L. zastrzega prawo własności wierzytelności do momentu zapłaty ceny zakupu.
Zakup i cesja wszystkich wierzytelności obejmuje część kapitałową i odsetkową wierzytelności (tj. całość rat leasingowych, bez podatku VAT należnego od tych rat), których wartość jest zmienna zgodnie z postanowieniami zawartych umów leasingowych, oraz wszelkie prawa, które są związane z tymi wierzytelnościami zgodnie ze stosownymi regulacjami Kodeksu Cywilnego.
Na podstawie ramowej umowy pomiędzy R. oraz L. oraz zawartych na jej podstawie poszczególnych umów sprzedaży wierzytelności za usługi świadczone na rzecz L., R. otrzymuje dwie formy wynagrodzenia (odzwierciedlające podwójny charakter usług świadczonych w ramach analizowanej transakcji sekurytyzacji wierzytelności):
za czynności factoringowe w ramach transakcji sekurytyzacji: prowizję faktoringową, ustaloną jako procent ceny nabycia wierzytelności, naliczoną na moment zakupu wierzytelności;
za udzielenie finansowania L.: dyskonto od tych wierzytelności, oparte na 1- miesięcznej stopie WIBOR (zmiennej w zależności od wahań rynkowych) oraz, jeśli tak zostanie uzgodnione przez strony, korygowane o inne współczynniki.
R. uzyskuje środki na sfinansowanie zakupu przedmiotowych wierzytelności z emisji i sprzedaży Inwestorom dłużnych papierów wartościowych o zmiennej stopie oprocentowania (1- miesięczna stopa WIBOR plus marża) lub zaciągnięcia od Inwestorów pożyczki (lub pożyczek) o zmiennej stopie procentowej.
Celem zawartej umowy jest zapewnienie finansowania działalności L. i ograniczenie ryzyka nieściągalności wierzytelności wynikających z prowadzonej przez nią działalności leasingowej.
Na podstawie odrębnej umowy serwisowej - L. zajmuje się obsługą nabytych przez Spółkę wierzytelności. Do jej zadań należy m.in. przyjmowanie płatności od Korzystających, przekazywanie tych płatności na rzecz Spółki, a w przypadku zalegania z płatnościami przez nierzetelnych dłużników - obowiązkiem L. jest ewentualna egzekucja tych należności.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy dyskonto otrzymywane przez Spółkę z tytułu finansowania L. jest zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług...
Zdaniem Spółki, otrzymywane przez nią wynagrodzenie w postaci dyskonta z tytułu finansowania L. jest zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”).
Uzasadnienie
W świetle art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług są zwolnione z opodatkowania VAT. Jednocześnie, na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do:
czynności ściągania długów, w tym factoringu,
usług doradztwa,
usług w zakresie leasingu.
W ocenie Spółki nabywanie wierzytelności może zostać zaklasyfikowane jako usługa w zakresie długów (art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku VAT). Usługa w zakresie długów nie została zdefiniowana w ustawie o podatku VAT, zatem dla ustalenia, co można rozumieć przez usługę w zakresie długu należy odnieść się do pojęcia długu.
Kodeks Cywilny zawiera definicję zobowiązania. Zgodnie z art. 363 Kodeksu Cywilnego zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Przez dług można zatem rozumieć zespół obowiązków dłużnika, których wykonanie ma na celu zaspokojenie interesu wierzyciela, określonego wierzytelnością. Wierzytelność oznacza zaś możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia. Dług jest zatem skorelowany z wierzytelnością. Nie może zasadniczo istnieć ani wierzytelność bez odpowiadającego jej długu. ani też dług bez wierzytelności.
Przedmiotem transakcji nabycia wierzytelności jest nabycie wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela. Z momentem przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela przechodzi możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia pieniężnego lub rzeczowego. Zatem, skoro wierzytelność przechodząca na nowego wierzyciela jest skorelowana z powinnością dłużnika do spełnienia świadczenia (spłaty długu) to transakcję nabycia wierzytelności można szeroko potraktować jako usługę w zakresie długów.
Jednocześnie Spółka chciałaby wskazać, że w odniesieniu do przedstawionej w stanie faktycznym Umowy sekurytyzacji wierzytelności, dyskonto otrzymywane z tytułu finansowania działalności L. nie mieści się w wyłączeniu, o którym mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Wynagrodzeniem za czynności factoringowe jest bowiem wyłącznie otrzymywana prowizja factoringowa.
Udzielenie finansowania L. w ramach Umowy nie może być również uznane za czynności ściągania długów. R. oraz L. zawarły bowiem odrębną umowę serwisową, w ramach której to firma leasingowa (a nie R.) za ustalonym odrębnie wynagrodzeniem świadczy usługi przyjmowania płatności leasingowych od dłużników, przekazywaniem ich na rzecz Spółki, jak również ewentualną egzekucją należności od nierzetelnych dłużników.
Zdaniem Spółki dyskonto stanowi natomiast wynagrodzenie za finansowanie działalności gospodarczej L., przy czym finansowanie wynika z przeniesienia własności wierzytelności, tj. długu (na podstawie Umowy sekurytyzacji wierzytelności). Celem L. jest pozyskanie finansowania bieżącej działalności poprzez definitywne i ostateczne zbycie wierzytelności przysługujących mu względem Korzystających.
Ponadto wskazać należy, że cedowane wierzytelności, stanowią zabezpieczenie dokonanej przez R. (w ramach sekurytyzacji) emisji papierów wartościowych, która ma służyć pozyskaniu środków na finansowanie działalności spółki leasingowej. Wyjaśniając w największym skrócie pojęcie sekurytyzacji należy wskazać, że „jest to proces ekonomiczny, którego celem jest emisja papierów wartościowych na podstawie zespołu wierzytelności” (patrz: I. Raczkowska, Sekurytyzacja wierzytelności bankowych, Warszawa 2001 r. s13-14). Jak z tego wynika, czynności podejmowane przez R. w ramach sekurytyzacji nie sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach cesji, lecz cesja stanowi jedynie element — świadczonej przez Spółkę - szerszej (kompleksowej) usługi finansowej, związanej z nabywaniem wierzytelności oraz redystrybucją środków finansowych i ograniczeniem ryzyka niewypłacalności dłużników.
W takim przypadku nie można, zdaniem Spółki, mówić o usłudze ściągania długów tylko - z uwagi na prawny charakter przedmiotu transakcji. tj. dług - o usłudze w zakresie długów, której głównym celem jest de facto finansowanie Spółki leasingowej, gdzie — co należy podkreślić — finansowanie wynika z przeniesienia własności wierzytelności. Usługa w zakresie długów jest zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Mając zatem na uwadze charakter transakcji opisanej w stanie faktycznym, zdaniem Spółki, wynagrodzenie w formie dyskonta otrzymywane w ramach Umowy sekurytyzacji wierzytelności powinno być zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT jako szeroko rozumiana usługa w zakresie długów na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.
Stanowisko Spółki potwierdza wydana na rzecz Spółki indywidualna interpretacja Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego z 9 lutego 2006 r. (interpretacja wydana w oparciu o przepisy ustawy o podatku VAT w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2011 r.), w której organ podatkowy stanął na stanowisku, iż „należność w postaci naliczanego miesięcznie dyskonta przysługuje Spółce z tytułu świadczenia usługi odrębnej od usługi factoringu, charakterem zbliżonej do usługi udzielenia pożyczki (tj. usługi określonej przez Spółki jako „usługa finansowania”) co prowadzi do wniosku, iż w zakresie stosowania przepisów ustawy o podatków od towarów i usług usługa ta powinna być traktowana podobnie, jak usługa udzielenia pożyczki. Oznacza to, że omawiana usługa jest zwolniona od podatku, na podstawie art. 43 ust 1 pkt 1 ustawy w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy.”
Spółka pragnie ponadto wskazać, że w analogicznym stanie faktycznym, w dniu 2 grudnia 2010 r. zapadł wyrok (Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. I FSK 669/10, w którym Sąd stanął na stanowisku, iż „usługę świadczoną przez Spółkę w ramach sekurytyzacji należy kwalifikować jako usługę finansową w rozumieniu art. 27 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT. W związku z tym, miejscem świadczenia tej usługi będzie P., jako kraj siedziby Spółki leasingowej. Usługa ta podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy o VAT, jednocześnie zastosowanie będzie miało zwolnienie z podatku VAT, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do przedmiotowej ustawy podatkowej. Wbrew stanowisku przyjętemu przez organ w interpretacji, spółka celowa B, w ramach umowy sekurytyzacyjnej - ma zapewnić skarżącej Spółce finansowanie jej działalności leasingowej i ograniczenie ryzyka nieściągalności wierzytelności, poprzez nabywanie (najczęściej) niewymagalnych jeszcze wierzytelności. W żadnym natomiast przypadku, spółka B nie zamierza zajmować się ściąganiem należności na rzecz skarżącej Spółki A.”
Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że wynagrodzenie w postaci dyskonta uzyskiwane przez Spółkę w ramach Umowy transakcji wierzytelności jest zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.
Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.
Zgodnie z art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.
Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).
Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.
Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.
Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.
Ze złożonego wniosku wynika, iż na podstawie umowy sekurytyzacji wierzytelności zawartej pomiędzy Wnioskodawcą oraz L. S.A. (dalej jako „L.”) L. jest uprawniona, w czasie okresu rewolwingowego określonego w zawartej umowie, do składania ofert sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy pakietów określonych rodzajowo we wspomnianej umowie przyszłych wierzytelności leasingowych (do wysokości ustalonego limitu, bez prawa regresu) wynikających z zawartych pomiędzy L. i jej klientami umów leasingowych (tj. wierzytelności wymagalnych w przyszłości) Akceptacja przez Podatnika oferty złożonej przez L. równoznaczna jest z zawarciem pomiędzy stronami umowy zakupu i cesji przedmiotowych wierzytelności. Nabywane wierzytelności są indeksowane według 1-miesięcznej stopy WIBOR, są wymagalne w przyszłości i wynikają ze zwykłej działalności leasingowej L. na rzecz polskich klientów - przedsiębiorców.
Po nabyciu wierzytelności Wnioskodawca przejmuje ryzyko niewypłacalności z nimi związane, przy czym L. zastrzega prawo własności wierzytelności do momentu zapłaty ceny zakupu.
Zakup i cesja wszystkich wierzytelności obejmuje część kapitałową i odsetkową wierzytelności (tj. całość rat leasingowych, bez podatku VAT należnego od tych rat), których wartość jest zmienna zgodnie z postanowieniami zawartych umów leasingowych, oraz wszelkie prawa, które są związane z tymi wierzytelnościami zgodnie ze stosownymi regulacjami kodeksu Cywilnego.
Na podstawie ramowej umowy pomiędzy Wnioskodawcą oraz L. oraz zawartych na jej podstawie poszczególnych umów sprzedaży wierzytelności za usługi świadczone na rzecz L., Wnioskodawca otrzymuje dwie formy wynagrodzenia (odzwierciedlające podwójny charakter usług świadczonych w ramach analizowanej transakcji sekurytyzacji wierzytelności):
za czynności factoringowe w ramach transakcji sekurytyzacji: prowizję faktoringową, ustaloną jako procent ceny nabycia wierzytelności, naliczoną na moment zakupu wierzytelności;
za udzielenie finansowania L.: dyskonto od tych wierzytelności, oparte na 1 - miesięcznej stopie WIBOR (zmiennej w zależności od wahań rynkowych) oraz, jeśli tak zostanie uzgodnione przez strony, korygowane o inne współczynniki.
Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż w nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to świadczenie odpłatne, gdyż Strona otrzymuje od kontrahenta wynagrodzenie za czynności factoringowe w postaci prowizji oraz za udzielenie finansowania kontrahenta – dyskonto.
Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Zgodnie z art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. stawka podatku której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (…). Ustawodawca przewidział również dla niektórych czynności zwolnienie z podatku od towarów i usług.
Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.
Natomiast z art. 43 ust. 15 cyt. ustawy wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:
czynności ściągania długów, w tym factoringu,
usług doradztwa,
usług w zakresie leasingu.
Zatem usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 cyt. ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.
Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.
Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.
Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.
Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.
W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.
W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.
Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.
Podkreślenia wymaga również, że usługa factoringu ma charakter złożony i obok podstawowej czynności jaka jest przelew wierzytelności, przedmiotem factoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot factoringowy ma wykonać.
Owe dodatkowe czynności podmiotu factoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.:
przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników,
windykacja należności,
finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek,
monitorowanie dłużników,
wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności,
sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników,
okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników,
kierowanie upomnień do dłużników.
Konwencja Ottawska uchwalona w 1988 roku dotycząca factoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności.
Treść złożonego wniosku wskazuje, iż zasadniczą czynnością wykonywaną przez Wnioskodawcę w ramach zwartej umowy sekurytyzacji wierztelnosci jest usługa factoringu, za którą Strona otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne. Z powyższego wynika zatem, iż finansowanie kontrahenta jest czynnością pomocniczą, dodatkową do zawartej umowy i jej samoczynne istnienie nie znajduje żadnych podstaw prawnych. Bez zawartej umowy pomiędzy Stroną, a jej kontrahentem, czynność polegająca na udzieleniu kontrahentowi finansowania nie byłaby realizowana. Tym samym Strona nie otrzymywałaby z tego tytułu wynagrodzenia. Udzielenie finansowania jest bowiem tylko jednym z elementów umowy zawartej z kontrahentem.
Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za udzielenie finansowania L. - dyskonto od tych wierzytelności stanowi część wynagrodzenia za świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu.
W przypadku usługi faktoringu za świadczenie należne Stronie, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać opłatę prowizyjną jak i wynagrodzenie za udzielenie finansowania L. - dyskonto od tych wierzytelności, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż otrzymywanego przez Stronę wynagrodzenia z tytułu udzielenia kontrahentowi finansowania w postaci dyskonta od nabytych wierzytelności nie można uznać za wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi w zakresie długów. Tym samym za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowe wynagrodzenie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.
Otrzymywane od kontrahenta wynagrodzenie za udzielone mu finansowanie, jako element świadczonej usługi factoringowej podlega opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 23%, gdyż wyłączone jest ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy.
W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.
W tym miejscu Organ podatkowy zauważa, iż przytoczony przez Stronę wyrok został potraktowane jako element prawnej argumentacji Strony, jednakże nie mógł on wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem jest on rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.