IPTPP2/443-819/12-4/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2012 r. (data wpływu 24 września 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 grudnia 2012 r. (data wpływu 12 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz ustalenia momentu, w którym przysługuje ww. prawo z tytułu otrzymanego duplikatu faktury VAT – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 września 2012 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz ustalenia momentu, w którym przysługuje ww. prawo z tytułu otrzymanego duplikatu faktury VAT.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 grudnia 2012 r. (data wpływu 12 grudnia 2012 r.) poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: …. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 1994 r. Dotychczas dokonywał tylko sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT.
Zainteresowany dnia 9.11.2010 r. nabył do majątku wspólnego wraz z żoną (niebędącą przedsiębiorcą) niezabudowaną nieruchomość składającą się z działki nr … obszaru 0,0170 ha, kosztem … zł, powiększoną o należny podatek VAT w stawce 22%, w wysokości … zł, co łącznie wynosi … zł, podatku VAT dotychczas nie odliczył. W roku 2011 rozpoczęta została na ww. nieruchomości inwestycja przeznaczona tylko do prowadzenia działalności gospodarczej „budowa budynku mieszkalno-usługowego”. Budynek będzie służył do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (czynsz z wynajmu lokali użytkowych) oraz czynnościom zwolnionym od podatku VAT (czynsz z wynajmu mieszkań).
Faktury za roboty związane z realizacją budowy budynku dotyczyły całości budowy, bez rozbicia na części (opodatkowaną i zwolnioną od podatku VAT). Stąd na okres budowy przyjęto odliczenia podatku naliczonego według proporcji szacunkowej – prognozy, ustalonej w formie protokołu z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego i wynosi ona 99%, gdyż kwota podatku naliczonego, niepodlegająca odliczeniu z zastosowaniem tej proporcji przekroczy 500 zł. Natomiast po oddaniu do użytku tej nieruchomości, będzie dokonywana roczna korekta w ciągu 10 lat, jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu, z uwzględnieniem faktycznej proporcji odliczonej na podstawie art. 90 ust. 3-6 ustawy o podatku VAT z uwzględnieniem ust. 10.
Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż dotychczas nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z oryginału faktury dokumentującej nabycie przedmiotowej nieruchomości, gdyż ww. faktura zaginęła. Zainteresowany dopiero w dniu 12.09.2012 r. otrzymał duplikat tej faktury VAT, z której także nie odliczył dotychczas podatku VAT.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy i kiedy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu ww. nieruchomości, obliczonego w proporcji, tj. 99% według zasad ustalonych w okresie budowy domu mieszkalno-usługowego, w sytuacji, gdy w akcie notarialnym, nieruchomość nabyta została do majątku wspólnego małżonków, Wnioskodawcy i żony (niebędącej przedsiębiorcą)...
Ww. nieruchomość w całości przeznaczona została na działalność gospodarczą Wnioskodawcy, pod budowę budynku mieszkalno-usługowego.
Faktura zakupu (zaginęła) – w dniu 12.09.2012 r. Wnioskodawca otrzymał duplikat Faktury VAT. Adresatem faktury jest Wnioskodawca. Przedmiotem sprzedaży jest działka budowlana w cenie netto … zł i podatek VAT … zł, łącznie … zł. Faktura zapłacona została przelewem ze środków pieniężnych Wnioskodawcy.
Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 99% z tytułu nabycia 8.11.2010 r. nieruchomości, w m-cu IX/2012 r. w dacie otrzymania duplikatu faktury, gdyż:
jest czynnym podatnikiem VAT,
nieruchomość wykorzystana będzie do wykonywania czynności opodatkowanej, jak i czynności zwolnionych od podatku VAT (czynsz z wynajmu lokali mieszkalnych i lokali użytkowych w budynku mieszkalno-usługowym),
zgodnie z art. 90 ust. 2 i dalsze podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego, o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom opodatkowanym.
Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż szacunek proporcji w okresie budowy domu mieszkalno-usługowego, ustalony z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego wynosi 99%. Prawo do odliczenia VAT naliczonego zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z działalnością gospodarczą jest podstawowym uprawnieniem podatnika VAT. Jest to fundamentalną regułą systemu VAT – zasada neutralności, którą polski ustawodawca realizuje poprzez art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Należy wskazać, iż małżeństwo nie należy do żadnej kategorii wymienionej w art. 15 ust. 1 ustawy.
Rozpatrując przedmiotową sprawę należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 788).
Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypad¬nie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. (art. 35 ww. Kodeksu).
W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania m.in. czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.
Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Stosownie do zapisu zawartego w art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.
Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.
Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).
Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom.
Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl natomiast art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.
Prawo to wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i zapewnia neutralność tego podatku dla czynnych podatników VAT.
Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.
Ponadto w myśl art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.
Jak stanowi, art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.
Z powyższych przepisów wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT czynnym „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych”. Zatem, odliczyć można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Wskazana zasada wyłącza jednocześnie możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku świadczenia czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.
Wyrazem ścisłej zależności między uprawnionym odliczeniem podatku naliczonego, z wykonywaniem czynności opodatkowanych są regulacje zawarte w art. 90 ustawy, które w sposób technicznoprawny uzupełniają generalną zasadę wyrażoną w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy.
Zgodnie z dyspozycją art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.
W myśl postanowień ust. 2 powołanego artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.
Proporcję, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy).
W ust. 4 tego artykułu wskazano, iż proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.
Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.
Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 9 ustawy).
W myśl. art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:
przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
Powyższe regulacje wskazują, że w pierwszej kolejności podatnik powinien odrębnie określić kwoty podatku naliczonego związanego wyłącznie z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego i odrębnie kwoty tego podatku pozostające bez związku z czynnościami opodatkowanymi. Dopiero w sytuacji braku możliwości takiego wyodrębnienia podatnik ma prawo do ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy.
Obowiązek określony w art. 90 ust. 1 ustawy polega na faktycznym wyodrębnieniu kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego w oparciu o rzeczywiste i racjonalne kryteria. Wyodrębnienie to winno nastąpić zgodnie ze stanem rzeczywistym, aby określić jaką część danego towaru czy usługi podatnik rzeczywiście wykorzystuje do czynności opodatkowanych.
Stosownie bowiem do art. 91 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.
Zgodnie z zapisami art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.
Zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały szczegółowo w przepisach, obowiązującego od dnia 28 marca 2011 r. rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360).
Na mocy § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.
W § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zostały zawarte dane które powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży.
Faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca (§ 19 ust. 1 cyt. rozporządzenia).
Na podstawie § 20 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 ww. rozporządzenia, jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę lub fakturę korygującą, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej. Faktura i faktura korygująca wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jej wystawienia. Duplikat faktury i faktury korygującej wystawia się w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.
Z powyższych przepisów wynika, że duplikat jest ponownie wystawioną na wniosek nabywcy fakturą, zawierającą dane zawarte w kopii faktury, której oryginał uległ zniszczeniu albo zaginął, opatrzoną wyrazem „duplikat”. Duplikat faktury i faktury korygującej, ma moc prawną równą fakturze pierwotnej, dokumentuje w ten sam sposób to samo zdarzenie gospodarcze, co faktura pierwotna i stanowi na równi z nią podstawę do odliczenia podatku naliczonego.
Reasumując, duplikat faktury VAT wystawia sprzedawca na wniosek nabywcy wyłącznie w przypadku gdy jej oryginał ulegnie zniszczeniu bądź zaginie.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 1994 r.
Zainteresowany dnia 9.11.2010 r. nabył do majątku wspólnego wraz z żoną (niebędącą przedsiębiorcą) niezabudowaną nieruchomość składającą się z działki nr …, kosztem … zł, powiększoną o należny podatek VAT w stawce 22%, w wysokości … zł. Przedmiotowa nieruchomość w całości przeznaczona została na działalność gospodarczą Wnioskodawcy, pod budowę budynku mieszkalno-usługowego.
Wnioskodawca dotychczas nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z oryginału faktury dokumentującej nabycie przedmiotowej nieruchomości, gdyż ww. faktura zaginęła. Zainteresowany dopiero w dniu 12.09.2012 r. otrzymał duplikat tej faktury VAT, z której także dotychczas nie odliczył podatku VAT.
Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż w roku 2011 rozpoczęta została na ww. nieruchomości inwestycja przeznaczona tylko do prowadzenia działalności gospodarczej „budowa budynku mieszkalno-usługowego”. Budynek będzie służył do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (czynsz z wynajmu lokali użytkowych) oraz czynnościom zwolnionym od podatku VAT (czynsz z wynajmu mieszkań).
Faktury za roboty związane z realizacją budowy budynku dotyczyły całości budowy, bez rozbicia na części (opodatkowaną i zwolnioną od podatku VAT). Stąd na okres budowy przyjęto odliczenia podatku naliczonego według proporcji szacunkowej – prognozy, ustalonej w formie protokołu z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego i wynosi ona 99%, gdyż kwota podatku naliczonego, niepodlegająca odliczeniu z zastosowaniem tej proporcji przekroczy 500 zł. Natomiast po oddaniu do użytku tej nieruchomości, będzie dokonywana roczna korekta w ciągu 10 lat.
Mając na uwadze opis sprawy oraz przepisy prawa podatkowego obowiązujące w tym zakresie należy stwierdzić, że skoro faktura zakupu zaginęła i nie dokonano obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z oryginału faktury, w odniesieniu do nieruchomości ujętej w duplikacie faktury VAT oraz – jak wskazał Wnioskodawca – przedmiotowa nieruchomość w całości przeznaczona została na działalność gospodarczą Zainteresowanego, pod budowę budynku mieszkalno-usługowego i budynek ten będzie służył do wykonywania czynności opodatkowanych oraz zwolnionych od podatku VAT, to Wnioskodawca ma prawo obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z tego duplikatu, w takiej części, w jakiej grunt ten będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie należy wskazać, iż skoro Wnioskodawca proporcję szacunkową ustalił z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w wysokości 99%, zatem ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego według tej ustalonej proporcji.
Prawo to przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzymał duplikat faktury lub za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 ustawy, o ile nie zachodzą wyłączenia, o których mowa w art. 88 ustawy.
Jednakże należy wskazać, iż w myśl art. 91 ustawy, po zakończeniu roku, w którym Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jest on obowiązany dokonać stosownej korekty kwoty podatku naliczonego.
Jednocześnie okoliczność, iż budynek powstanie na gruncie będącym majątkiem wspólnym małżonków, pozostaje w przedmiotowej sytuacji bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę, bowiem jeśli ten budynek używany będzie w sposób wyłączny dla celów prowadzonej działalności gospodarczej przez jednego z małżonków – Wnioskodawcę, wówczas stwierdzić należy, iż na gruncie prawa podatkowego rzeczywistym nabywcą tej nieruchomości będzie Wnioskodawca jako podatnik podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.
W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, a w szczególności ustalenie prawidłowości przyjętej proporcji oraz kwestia korekty rocznej, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.