IPPP2/443-648/11-4/JO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19.05.2011 r. (data wpływu 27.05.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 14.06.2011r. (data wpływu 17.06.2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 03.06.2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27.05.2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19.05.2011r. (data wpływu 20.05.2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 19.05.2011 r. (data wpływu 27.05.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 14.06.2011r. (data wpływu 17.06.2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 03.06.2011r.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Dom Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie:
1. potrzeb bytowych, zapewniając:
1. miejsce zamieszkania,
2. wyżywienie,
3. odzież i obuwie,
4. utrzymanie czystości;
2. opiekuńcze, polegające na;
1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
2. pielęgnacji,
3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
3. wspomagające, polegające na;
1. umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
2. podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
3. umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych,
4. zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu,
5. stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
6. działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu, w miarę jego możliwości,
7. pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, szczególnie mającej charakter terapeutyczny, w przypadku osób spełniających warunki do takiego usamodzielnienia,
8. zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych,
9. finansowaniu mieszkańcowi domu nieposiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku, w kwocie nieprzekraczającej 30% zasiłku stałego, o którym mowa w art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”,
10. zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz dostępności do informacji o tych prawach dla mieszkańców domu,
11. sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.
Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy.
W uzupełnieniu z dnia 14.06.2011r. Wnioskodawca wyjaśnia, że opłaty wynikające z decyzji administracyjnych za pobyt w domu, ewidencjonowane są w postaci wyciągów bankowych oraz rachunkowości prowadzonej przez Wnioskodawcę. Z przelewów wynika jednoznacznie za kogo wpłynęła odpłatność, gdyż wskazane jest nazwisko i nr świadczenia ZUS.
Wnioskodawca nie dokonywał ewidencji przedmiotowych usług na kasie rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2011 r.
Wnioskodawca świadczy zadania gminne i powiatowe na rzecz swoich mieszkańców w granicach uchwalonego budżetu, a więc obrót z tytułu świadczonych usług pomocy społecznej równy jest budżetowi uchwalonemu przez Radę miasta — Uchwała z dnia 17 grudnia 2009 r., tj. 8 630 678,00 zł.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy Wnioskodawca zobowiązany jest w zakresie swojej statutowej działalności do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących...
Zdaniem Wnioskodawcy, Dom Pomocy Społecznej nie jest zobowiązany w zakresie swojej statutowej działalności do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) nakłada na podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy pod pojęciem sprzedaży - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Zgodnie ze statutem Wnioskodawcy, stanowiącym załącznik do uchwały Rady miasta z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie nadania statutów domom pomocy społecznej prowadzonym przez miasto - Wnioskodawca jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej w zakresie:
1. potrzeb bytowych, zapewniając:
1. miejsce zamieszkania,
2. wyżywienie,
3. odzież i obuwie,
4. utrzymanie czystości;
2. opiekuńcze, polegające na;
1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
2. pielęgnacji,
3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
3. wspomagające, polegające na:
1. umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
2. podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
3. umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych,
4. zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu,
5. stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
6. działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu w miarę jego możliwości,
7. pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy szczególnie mającej charakter terapeutyczny, w przypadku osób spełniających warunki do takiego usamodzielnienia,
8. zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych.
9. finansowaniu mieszkańcowi domu nieposiadającemu własnego dochodu wydatkowana niezbędne przedmioty osobistego użytku w kwocie nieprzekraczającej 30 % zasiłku stałego, o którym mowa w art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”
10. zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz dostępności do informacjio tych prawach dla mieszkańców domu,
11. sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.
Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna, a nie umowa cywilnoprawna. Wnioskodawca nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej stanowi, iż mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty mieszkańca domu - przez właściwy organ emerytalno-rentowy — w niniejszym przypadku ZUS zgodnie z odrębnymi przepisami.
Wysokość opłaty za pobyt w domu Wnioskodawcy jest określona w decyzji administracyjnej. Jest to opłata, a nie cena czy też wartość sprzedaży usługi. Świadczenie usług nie stanowi sprzedaży, lecz wykonywanie zadań w zakresie pomocy społecznej. Jej wysokość nie jest uzależniona od standardu usług, lecz od sytuacji materialnej mieszkańca, a podstawą jej ustalenia są przepisy ustawy a nie umowa. Wysokość opłaty nie podlega negocjacjom, lecz podlega kontroli w toku postępowania administracyjnego oraz sądowo-administracyjnego.
Ponadto nie ma możliwości (w odróżnieniu od domów niepublicznych) przyjąć mieszkańca bez decyzji administracyjnej o jego skierowaniu do domu Wnioskodawcy, jak również pobrać opłaty bez decyzji o odpłatności. Decyzje powyższe są ewidencjonowane i mają swoje numery.
Z kolei bez względu, czy mieszkaniec korzysta z usług Wnioskodawcy czy też nie, oraz w jakim zakresie, jest zobowiązany do ponoszenia opłaty w ustalonej decyzją wysokości. Zwolnienie z ponoszenia opłat również odbywa się na mocy decyzji administracyjnych (art. 64 ustawy o pomocy społecznej).
Również egzekucja opłat odbywa się w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Należy wskazać, że art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Do zadań publicznych powiatu na podstawie na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie powiatowym w zw. z art. 19 pkt 7 ustawy o pomocy społecznej do zadań powiatu, w tym przypadku miasta należy m.in. prowadzenie domów pomocy społecznej. Zadania te wykonuje organ tj. Prezydent poprzez kierowanie osób uprawnionych do domów pomocy społecznej i wydawaniu decyzji o odpłatności za pobyt. Realizację tych zadań wykonują powołane przez niego jednostki budżetowe, czyli urzędy prowadzące jego obsługę. W zakresie pomocy społecznej taką jednostką jest Wnioskodawca.
Ponadto na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług reguluje czynności, które podlegają reżimowi cywilnoprawnemu, a nie administracyjno-prawnemu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast przez świadczenie usług w myśl art. 8 ust. ustawy 1, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów opieki społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt. Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty przez właściwy organ emerytalno-rentowy (ZUS).
Z ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś – jako „obowiązek wykonania, przekazania czegoś”. Mając zatem na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent) , odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.
Z opisu okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca dokonuje świadczenia usług pomocy społecznej na rzecz mieszkańców Domu, za które wnoszone są opłaty przez ich mieszkańców. Zatem mamy do czynienia z bezpośrednim beneficjentem usług Wnioskodawcy, którym są mieszkańcy Domu, a Wnioskodawca świadczy usługi na ich rzecz w zakresie zapewnienia potrzeb bytowych, opiekuńczych oraz wspomagających.
Mając zatem na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż ww. czynności wykonywane przez Wnioskodawcę spełniają definicję świadczenia usług wymieniona w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż mieszkańcy domu wnoszą opłaty za pobyt do kasy domu lub na jego rachunek bankowy, które są za zgodą mieszkańca potrącane z jego emerytury lub renty przez właściwy organ emerytalno-rentowy (ZUS). Dodatkowo w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż obrót z tytułu świadczonych usług pomocy społecznej wynosi 8 630 678,00 zł.
Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Natomiast w treści art. 111 ust. 8 ustawy upoważniono Ministra Finansów do wydania rozporządzenia, w którym może uregulować kwestie zwolnienia określonych grup podatników lub czynności na czas określony z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu.
Kwestię zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników w obecnym stanie prawnym, tj. od 1 stycznia 2011r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2010r. Nr 138, poz. 930).
Zwolnienia te można podzielić na dwie grupy:
1. zwolnienie podmiotowe – zwalniające z obowiązku ewidencjonowania w zakresie całej działalności podatnika,
2. zwolnienie przedmiotowe – zwalniające z obowiązku ewidencjonowania tylko określone czynności wykonywane przez podatnika.
W myśl § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z ewidencjonowania czynności objęte do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 224, poz. 1797), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.
Z przedstawionego wniosku wynika, iż Dom Opieki Społecznej działając na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów opieki społecznej, świadczy usługi pomocy społecznej. W 2010 roku Wnioskodawca był objęty zwolnieniem z obowiązku prowadzenia ewidencji przy pomocy kasy rejestrującej na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. (Dz. U. Nr 224, poz. 1797) w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, zgodnie z § 2 w związku z poz. 26 załącznika „Usługi w zakresie zdrowia i opieki społecznej”.
Z uwagi na fakt, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi korzystają do dnia 30 kwietnia 2011 r. ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, należy wskazać na brzmienie przepisów odnoszących się do momentu powstania tego obowiązku.
Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.
Zgodnie z § 3 ust. 6 cyt. rozporządzenia, zwolnienie o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40 000 zł z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.
Wskazać należy, iż każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.
Obliczając powyższą kwotę obrotu nie wyłącza się zatem sprzedaży towarów i usług, które na mocy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących jako wymienione w załączniku do rozporządzenia zostały przedmiotowo zwolnione z obowiązku ewidencjonowania. Do obrotu wlicza się zatem sprzedaż ze wszystkich czynności wykonywanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych (wszystkie rodzaje działalności).
W świetle powyższego, do dnia 30 kwietnia 2011 r. zostało przedłużone zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej w przypadku świadczenia przedmiotowych usług w zakresie opieki społecznej, jako niewymienionych w załączniku do rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. Tym samym, od dnia 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstanie obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych, z uwagi na fakt, iż jak Wnioskodawca wskazał, obrót z tytułu świadczonych usług pomocy społecznej wynosił 8 630 678,00 zł, czyli były wyższe od 40 000 zł w roku.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż osiągany przez Wnioskodawcę obrót z tytułu świadczenia usług pomocy społecznej na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczył w ubiegłym roku kwotę 40 000 zł, to ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej Wnioskodawca mógł korzystać do dnia 30 kwietnia 2011 r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia.
Ponadto, ustawodawca w powołanym rozporządzeniu zawarł regulacje dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących również ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia.
Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012r. sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia. W części II załącznika do ww. rozporządzenia w pozycji 37 wymieniono świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem, że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie dostawy zapłata dotyczyła2).
Przy czym 2) oznacza, że zwolnienie nie dotyczy podatników, którzy rozpoczęli ewidencjonowanie tych usług (sprzedaży towarów) przed dniem 1 stycznia 2011 r..
Należy podkreślić, iż zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania pewnych czynności, nie ma wpływu na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Korzystanie z powyższego zwolnienia wymaga spełnienia określonych warunków wynikających bezpośrednio z zapisu tej regulacji. Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej można zatem stosować, jeżeli:
* zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,
* z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła,
* podatnik nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług przed dniem 1 stycznia 2011r.
Prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia, przysługuje w sytuacji gdy zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej na rachunek bankowy podatnika, bez względu na rodzaj wykonywanej usługi. Wyrażenie „w całości” odnosi się do poszczególnych usług świadczonych przez podatnika. Taka konstrukcja przepisu powoduje, że zwolnieniu nie podlega usługa, za którą zapłacono częściowo gotówką, a częściowo za pośrednictwem banku lub poczty. Warunkiem zwolnienia jest bowiem to, aby konkretna usługa została w całości zapłacona za pośrednictwem banku lub poczty oraz by było możliwe zidentyfikowanie transakcji, której zapłata dotyczy.
Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest jednostką budżetową w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje swoich usług mieszkańcom. Wnioskodawca świadczy swoje usługi działając na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005r. w sprawie domów opieki społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowanie do domu Wnioskodawcy oraz odpłatności za pobyt. Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do domu opieki społecznej, a następnie decyzja o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna.
Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnił, iż opłaty wynikające z decyzji administracyjnych za pobyt w Domu Opieki Społecznej wnoszone są przez mieszkańca domu – zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej – do kasy lub na rachunek bankowy domu Opieki Społecznej. Za zgodą mieszkańca, opłata może być potrącana z jego emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy (ZUS). Przedmiotowe opłaty ewidencjonowane są w postaci wyciągów bankowych oraz rachunkowości prowadzonej przez Wnioskodawcę. Z przelewów wynika jednoznacznie za kogo wpłynęła odpłatność, gdyż wskazane jest nazwisko i numer świadczenia ZUS. Jednocześnie Wnioskodawca oświadczył, iż przed dniem 1 stycznia 2011 r. nie dokonywał ewidencji przedmiotowych usług na kasie rejestrującej.
Mając zatem na uwadze opis sprawy stwierdza się, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie świadczyć statutowe usługi pomocy społecznej, za które otrzyma w całości zapłatę przelewem na rachunek bankowy oraz z prowadzonej ewidencji i dowodów jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła oraz nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług za pomocą kasy rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2011 r., będzie miał prawo do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w związku z poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia. Zauważyć należy, że prawo do korzystania ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu nie jest uzależnione od dokumentowania dokonywanych czynności fakturami VAT.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistnienia zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.