IPTPB3/423-324/12-4/GG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością M., przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na rzecz kontrahentów podczas spotkań biznesowych w siedzibie Spółki – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na rzecz kontrahentów podczas spotkań biznesowych w siedzibie Spółki.
Z uwagi na braki ww. wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 13 listopada 2012 r., nr IPTPB3/423-324/12-2/GG, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia go bez rozpatrzenia.
Przedmiotowe wezwanie zostało skutecznie doręczone w dniu 16 listopada 2012 r.
W dniu 26 listopada 2012 r. wpłynęło do tut. Organu uzupełnienie wniosku, nadane za pośrednictwem placówki pocztowej operatora publicznego w dniu 23 listopada 2012 r. z zachowaniem obowiązującego terminu.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest Spółką prowadzącą działalność z zakresu sprzedaży samochodów, części do samochodów oraz naprawy serwisowej i blacharsko-lakierniczej (autoryzowany salon i serwis samochodowy). Pracownicy Wnioskodawcy zgodnie z obowiązującym regulaminem pracy korzystają podczas pracy z udostępnionej kawy, herbaty, cukru, mleka oraz wody.
Faktury za zakup wymienionych artykułów księgowane są w koszty pozostałych świadczeń pracowniczych. W czasie spotkań służbowych dostępne są też dla pracowników drobne artykuły spożywcze typu sok, ciasteczka, cukierki.
Spotkania te dotyczą omawiania kwestii istotnych dla prowadzonej działalności.
Spółka w ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupów artykułów spożywczych tj. kawy, herbaty, śmietanki, napojów bezalkoholowych, ciastek i cukierków dla potrzeb sekretariatu, salonu i serwisu. Artykuły te są udostępniane klientom w poczekalni serwisu, w salonie oraz kontrahentom podczas spotkań biznesowych. Jest to jeden z elementów, spełnienia standardów, który wiąże się z wypracowaniem przychodu.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, iż zakup artykułów spożywczych dotyczy roku podatkowego 2012. Spotkania z kontrahentami dotyczą rozmów na tematy zakupu przez klientów Wnioskodawcy towarów i usług. Rozmowy z kontrahentami flotowymi dotyczą negocjacji, ilości cen sprzedawanych przez Spółkę samochodów, natomiast jeżeli chodzi o usługi to artykuły spożywcze podawane są klientom serwisu mechanicznego oraz blacharsko-lakierniczego w czasie oczekiwania na naprawę pojazdu. Wydatki na zakup artykułów spożywczych typu: kawa, herbata, ciastka, cukierki czy napoje np. soki kupowane są ze środków obrotowych spółki.
W związku z powyższym zadano pytanie:
Czy wydatki te spółka może traktować jako koszty przedsiębiorstwa i uznać je jako koszty uzyskania przychodu ...
W uzupełnieniu wniosku ostatecznie sformułowano następujące pytanie:
Czy wydatki poniesione na zakup kawy, herbaty, soków, ciastek oraz cukierków, które są przeznaczone dla kontrahentów firmy należy traktować jako koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1...
Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki te nie są wymienione w negatywnym katalogu kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 updop), według spółki mogą zostać zakwalifikowane do KUP na podstawie art. 15 ust. 1 updop dlatego, że pozostają w związku przyczynowo- skutkowym z uzyskiwanym przez Wnioskodawcę przychodem oraz służą zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.
W uzupełnieniu wniosku stwierdzono, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Zdaniem Spółki, na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup kawy, herbaty, cukru, napojów bezalkoholowych, ciastek i cukierków ponieważ koszt ten został poniesiony w celu uzyskania przychodu przez Spółkę.
Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel i usługi. Wydatki te są wydatkami racjonalnymi, odpowiadającymi rzeczywistym potrzebom prowadzonej działalności gospodarczej oraz konieczności ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.
Według Wnioskodawcy, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi tylko wtedy koszt uzyskania przychodu jeżeli:
został poniesiony ze środków majątkowych firmy,
jest rzeczywisty,
pozostaje w związku z prowadzona działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (przychodów),
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Spółka uważa, że może zaliczyć koszty drobnego poczęstunku do kosztów uzyskania przychodów. Poczęstunek to nie okazałość ani wytworność więc wyłączony jest z wydatków negatywnych katalogu kosztów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.
A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.
W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.
Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.
Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.
Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia „reprezentacji”, należy zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia. W internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) pojęcie to zostało zdefiniowane następująco: reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.
Zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się „występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów” (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159).
Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami.
Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:
stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż spotkania dotyczą omawiania kwestii istotnych dla prowadzonej działalności.
Spółka w ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupów artykułów spożywczych tj. kawy, herbaty, śmietanki, napojów bezalkoholowych, ciastek i cukierków dla potrzeb sekretariatu, salonu i serwisu. Artykuły te są udostępniane klientom w poczekalni serwisu, w salonie oraz kontrahentom podczas spotkań biznesowych. Jest to jeden z elementów, spełnienia standardów, który wiąże się z wypracowaniem przychodu.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż wydatki na nabycie artykułów spożywczych (kawa, herbata, soki, ciastka oraz cukierki) podawanych w trakcie spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy są kosztami reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Podniesiona w uzasadnieniu wniosku Spółki kwestia dotycząca wystawności, okazałości, wytworności poczęstunku, w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na zwyczajne, okazałe, wystawne nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.
Reasumując, wydatki na zakup żywności, napojów podawanych i świadczonych w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów spożywczych i napojów oraz niezależnie od miejsca spożywania posiłku, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.