ILPB3/423-455/11-3/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2011 r. (data wpływu 26 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na odtworzenie częściowo zniszczonego parku maszynowego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 26 września 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 30 września 2011 r. (data wpływu 06 października 2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na odtworzenie częściowo zniszczonego parku maszynowego.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Na skutek pożaru, jaki miał miejsce w Spółce, zniszczeniu uległ układ transportu taśmociągowego, tj.:
przenośniki taśmowe przenoszące wilgotny piasek do suszarni lub do punktu załadowczego (przenośniki, rolki, kratownice, osłony transportera, instalacje elektryczne, napędy, tj.: reduktory, silniki),
wieże przesypowe,
zsypy z przenośników wyposażone klapy i czujniki automatycznego sterowania (wykładzina polietylenowa, osłony cynkowe, osłony stalowe, konstrukcje estakady),
przenośniki taśmowe przenoszące piasek wilgotny z magazynu do przenośnika (osłony, napęd),
przesyp z przenośnika (automatyka, sterowania, wiata górna i dolna),
konstrukcje nośne.
W wyniku powyższego nastąpiła konieczność odtworzenia zniszczonych części, poprzez zakupienie nowych elementów lub ich naprawę, która została dokonana przez firmę zewnętrzną i doprowadzenie parku maszynowego do stanu pierwotnego.
W wyniku czynności odtworzeniowych nabyte, uzupełnione i wymienione zostaną jedynie te elementy, które uległy zniszczeniu w wyniku pożaru. Podkreślić należy także, iż wartość użytkowa wymienionych / naprawionych elementów nie spowoduje wzrostu wartości użytkowej całego parku maszynowego, bowiem działanie to ma jedynie na celu odtworzenie wartości użytkowej parku maszynowego sprzed pożaru.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy poniesione koszty związane z odtworzeniem częściowo zniszczonego parku maszynowego można ująć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów danego miesiąca...
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 – 11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Zatem z powyższego wynika, iż modernizacja (ulepszenie) to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji. Nie ulega zatem wątpliwości, iż najistotniejszą determinantą przesądzającą o zakwalifikowaniu bądź też nie danych wydatków jako modernizacji jest fakt wzrostu ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia do używania.
Natomiast w doktrynie przyjmuje się, że istotą remontu jest przywrócenia pierwotnego stanu technicznego użytkowania środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji. W jego skład można zaliczyć wszystkie zmiany trwałe, przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, jego pierwotną zdolność użytkową, utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji. Zatem remont środka trwałego to działania zmierzające do przywrócenia pierwotnych cech użytkowych rzeczy i nieruchomości, utraconych na skutek ich użytkowania.
Przykładowo, jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z 06 czerwca 2008 r. sygn. akt PPB1/415-421/08-2/JK (strona internetowa MF): „istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego (...) nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji, a więc będą to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą (...). Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania dotychczasowej jego substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym. Natomiast ulepszenie, to trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątku do wykorzystywania go w innym celu niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych”.
Jak z powyższego wynika, obowiązek zwiększenia wartości początkowej na skutek poniesienia wydatków związanych z ulepszeniem środka trwałego wystąpi tylko wówczas, gdy na skutek dokonanych prac nastąpi wzrost wartości użytkowej ulepszonego środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do użytkowania. Wzrost ten mierzy się w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy wykorzystaniu ulepszonego środka trwałego lub też kosztami jego eksploatacji. W tym miejscu należy podkreślić, że katalog powyższy nie jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że poza wymienionymi w przepisie okolicznościami powodującymi wzrost wartości użytkowej mogą wystąpić także inne, właściwe dla konkretnych nakładów na środek trwały, również powodujące wzrost tej wartości.
Końcowo należy podkreślić, iż wymiana jakiegoś zniszczonego elementu na nowy, taki sam albo możliwie najbardziej zbliżony uwzględniając postęp technologiczny może być traktowana jako remont bowiem należy pamiętać, że pojęcie remontu jest uzależnione od dokonującego się postępu technologicznego. Może dojść do sytuacji, że nawet zastosowanie znacznie nowocześniejszych rozwiązań technologicznych nie przesądzi o ulepszeniu, jeżeli nie ma obiektywnych możliwości zastosowania innego rozwiązania (z uwagi na wycofanie zastosowanej technologii). Oznacza to, że działanie polegające na wymianie elementów parku maszynowego jest - w opinii Spółki - odtworzeniem (remontem), jeżeli np. taki element nie jest już produkowany z uwagi na przestarzałą technologię.
Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż wymienione / naprawione elementy parku maszynowego nie spowodują wzrostu wartości użytkowej. W tym przypadku mamy bowiem do czynienia z odtworzeniem stanu, funkcji parku maszynowego sprzed pożaru. Wobec tego wydatki na remont zniszczonej przez pożar części parku maszynowego, mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.
Prezentowany pogląd został potwierdzony w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2009 r. sygn. IPPB3/423-1008/08-4/MK/JG Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której stwierdził, iż w przypadku kradzieży, która jest niewątpliwie czynnikiem losowym podobnie jak pożar „(…) nie następuje trwałe odłączenie części peryferyjnej środka trwałego (koparko - ładowarki), lecz czasowe odłączenie tej części spowodowane kradzieżą. W miejsce skradzionych Spółka zakupuje nowe części peryferyjne (elementy) o takich samych parametrach technicznych, jak pierwotne. W związku z tym środek trwały, należy amortyzować nadal od pierwotnej wartości początkowej, gdyż nie nastąpiło trwałe odłączenie od niego części składowej lub peryferyjnej, lecz został on odtworzony. Odnosząc się natomiast do poniesionych wydatków na zakup nowych części peryferyjnych (w miejsce skradzionych) do koparko - ładowarki, należy stwierdzić, iż zakup tych części nie będzie powodował ulepszenia środka trwałego (koparko - ładowarki), o którym jest mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ w wyniku przyłączenia tych części w miejsce skradzionych nie wzrośnie wartość użytkowa koparko - ładowarki. W związku z tym poniesione przez Spółkę wydatki, należy odnieść w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...)”.
Tym samym Spółka wnosi o potwierdzenie Jej stanowiska, iż zakupione i naprawione elementy parku maszynowego będą stanowiły jego odtworzenie, w związku z czym Spółka będzie uprawniona do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
I tak, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:
został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Biorąc zatem powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wydatki poniesione w związku z odtworzeniem częściowo zniszczonego parku maszynowego stanowiącego majątek Spółki, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Sprawność funkcjonowania składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej warunkuje bowiem osiąganie przychodów z tej działalności.
Jednakże mając na uwadze treść zadanego przez Wnioskodawcę pytania, zastrzec w tym miejscu należy, iż sposób zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od charakteru tych wydatków.
W myśl bowiem art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…). Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Jednak w myśl przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.
Stosownie zaś do art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont.
Remontem – zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) – jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Z powyższego wynika więc, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – a więc są to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym.
Według utrwalonego orzecznictwa sądowego natomiast, z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:
przebudowa, czyli zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny, rozbudowa, tj. poprawienie składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.
Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.
Podkreślić przy tym należy, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego rzeczoznawcy, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.
W świetle powyższego, organ interpretacyjny nie ma możliwości dokonania kwalifikacji tych wydatków.
Z opisu sprawy wynika natomiast - co podkreśla Wnioskodawca - iż zakupione i naprawione elementy parku maszynowego będą stanowiły jego odtworzenie. Spółka wskazała, że w wyniku czynności odtworzeniowych nabyte, uzupełnione i wymienione zostaną jedynie te elementy, które uległy zniszczeniu w wyniku pożaru. Ponadto, Spółka dodała, że wartość użytkowa wymienionych / naprawionych elementów nie spowoduje wzrostu wartości użytkowej całego parku maszynowego, bowiem działanie to ma jedynie na celu odtworzenie wartości użytkowej parku maszynowego sprzed pożaru.
Podsumowując, stwierdzić należy, że wydatki związane z używaniem środków trwałych są niewątpliwie kosztami uzyskania przychodów. Jeśli więc poniesione przez podatników wydatki na zakup części środka trwałego (w przypadku Wnioskodawcy - zniszczonych w wyniku pożaru), mają charakter odtworzeniowy przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową środka trwałego i nie zwiększają jego wartości początkowej, to wydatki te w całości podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.
Jak wynika bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Jednocześnie treść art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h , uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Reasumując, w przypadku, gdy zakres wykonanych przez Wnioskodawcę prac nie będzie posiadał cech przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji, a jedynie miał na celu przywrócenie stanu pierwotnego parku maszynowego, tzn. jego remont - wydatki takie można zaliczyć bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Jednocześnie na marginesie sprawy należy dodać, że jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę. Jedynie straty powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika w celu osiągnięcia przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Strata powinna wynikać ze źródła, którego zaistnienie jest pochodną zdarzeń niezależnych od woli podatnika. Pożar natomiast jest zdarzeniem losowym, które może mieć wpływ na podstawę opodatkowania tylko wtedy, gdy podatnik dołożył należytej staranności w celu jego uniknięcia.
Natomiast odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji organów podatkowych stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach podatnika i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.