IPPB5/423-611/11-2/RS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2011 r. (data wpływu 04.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu wynagrodzenia wypłaconego przez Spółkę za przejęcie bazy klienckiej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 04.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu wynagrodzenia wypłaconego przez Spółkę za przejęcie bazy klienckiej.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” albo „Kupujący”) jest spółką kapitałową prawa polskiego, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji alkoholu. W ramach planowanej restrukturyzacji biznesowej grupy, do której należy Spółka, Spółka rozważa nabycie od innych spółek kapitałowych (dalej zbiorczo jako: „Sprzedający”) szeregu aktywów. Spółka najprawdopodobniej przejmie także pracowników Sprzedających.
Przedmiotowa restrukturyzacja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa (przedsiębiorstw) w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 Ustawy o CIT, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zorganizowanych części przedsiębiorstw) w rozumieniu art. 4a pkt 4 Ustawy o CIT. W wyniku restrukturyzacji, o której mowa powyżej, między innymi Spółka uiści na rzecz Sprzedających wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej, w szczególności poprzez przeniesienie na nią praw i obowiązków wynikających z umów zawartych wcześniej przez Sprzedających z klientami. Wynagrodzenie za bazę kliencką będzie w istocie wynagrodzeniem za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji. Przejęcie klientów będzie definitywne, tj. nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu. Niemniej jednak umowy dotyczące przejęcia klientów potencjalnie mogą przewiać, że Sprzedający nie będą przez określony czas prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do Spółki.
W zależności od wybranych standardów rachunkowości, dla celów rachunkowych może zdarzyć się, że powyższe wynagrodzenie będzie amortyzowane jako wartość niematerialna i prawna lub rozliczane w czasie w inny sposób.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedających powinno być rozpoznawane dla celów CIT jako koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami...
Zdaniem Wnioskodawcy:
W opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedających powinno być rozpoznawane dla celów CIT jako koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami.
Ponieważ wynagrodzenie to nie dotyczy wyraźnie zdefiniowanego okresu, tym samym, na podstawie przepisów art. 15 ust. 4d i ust. 4e Ustawy o CIT, zdaniem Spółki, stanowić będzie jednorazowy koszt podatkowy w miesiącu dokonania przedmiotowej operacji gospodarczej, tj. przejęcia przez Spółkę bazy klienckiej od każdego ze Sprzedających.
Uzasadnienie
Spółka podnosi, iż kwestia momentu zaliczenia kosztów uzyskania przychodów powinna być oceniana w świetle uregulowań zawartych w przepisach art. 15 ust. 4 - 4h Ustawy o CIT. Zgodnie z przywołanymi przepisami oraz ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych, na gruncie ww. ustawy, wśród kosztów uzyskania przychodów można wyróżnić koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Koszty uzyskania przychodu o charakterze bezpośrednim to koszty, których poniesienie ma bezpośredni związek z uzyskaniem konkretnego przychodu. Natomiast koszty uzyskania przychodu o charakterze pośrednim to koszty, których nie można przypisać konkretnym przychodom.
Zdaniem Spółki, wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedających stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki. Należy bowiem zauważyć, że wydatku tego nie można powiązać bezpośrednio z jednym konkretnym przychodem a nawet z jednym konkretnym strumieniem przychodów. Przedmiotowe wydatki pozostają w związku z całokształtem działalności Spółki przejęciem przez nią kapitału klienckiego Sprzedających.
Stosownie do treści art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami Spółki (koszty pośrednie), są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Zdaniem Spółki, z uwagi na brzmienie zdania drugiego tego przepisu, rozliczenie kosztu w czasie możliwe jest tylko jeżeli obiektywnie i w miarę jednoznacznie można określić okres, którego dany koszt dotyczy. W tym konkretnym przypadku przejęcie bazy klienckiej nie dotyczy konkretnego okresu na jaki klienci mieliby być przejęci. W konsekwencji, według Spółki, wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej będzie stanowiło koszt podatkowy w momencie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT. Spółka podnosi, iż art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
W świetle powyższego przepisu, zdaniem Spółki, przez poniesienie kosztów dla celów podatkowych należy rozumieć ich ujęcie w księgach na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, który spełnia kryteria określone przepisami ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r., Nr 152, poz. 1223 ze zm., dalej: „Ustawa o rachunkowości”).
W myśl art. 20 i art. 21 Ustawy o rachunkowości podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.
Z kolei zapis księgowy powinien zawierać między innymi datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 Ustawy o rachunkowości).
Zatem, zdaniem Spółki, o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji gospodarczej. Data zapisu księgowego jest tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu.
Spółka podnosi, iż prawidłowość takiego stanowiska została potwierdzona w szeregu interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe, np.:
Interpretacji z 9 listopada 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB5/423-497/10-4/lŚ);
Interpretacji z 12 sierpnia 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IP-PB3-423-739/08-2/KB);
Interpretacji z 30 maja 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPB3-423-454/08-2/AK).
W konsekwencji, w świetle powyższego należy według Spółki uznać, że na podstawie art. 15 ust. 4d i ust. 4e Ustawy o CIT, wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej stanowić będzie jednorazowy koszt podatkowy w miesiącu dokonania przedmiotowej operacji gospodarczej, tj. przejęcia przez Spółkę bazy klienckiej od każdego ze Sprzedających.
W szczególności, zdaniem Spółki wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej nie powinno być zaklasyfikowane jako wynagrodzenie za nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b Ustawy o CIT i ujmowane w kosztach podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych.
Powyższy przepis zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych dla celów CIT. Jak wskazano w stanie faktycznym, wynagrodzenie za bazę kliencką będzie w istocie wynagrodzeniem za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji. Z ekonomicznego punktu widzenia jest to odpowiednik wartości firmy wynikającej z pozycji rynkowej Sprzedających.
Jak wskazano jednak wstanie faktycznym, przedmiotowa restrukturyzacja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa (przedsiębiorstw), zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zorganizowanych części przedsiębiorstw) w rozumieniu art. 4a pkt 4 Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, wartość firmy stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji dla celów CIT wyłącznie w przypadku nabycia przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa).
Według Spółki wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej nie może być także uznane za wynagrodzenie za nabycie know-how w rozumieniu art. 16b Ustawy o CIT. Zgodnie z powszechnym rozumieniem pojęcia know-how jest to zespół informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie. W szczególności know-how musi być ucieleśniony, a jeżeli nośnikiem informacji jest człowiek posiadający wiedzę, nie może być mowy o know-how (por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 lipca 2003 r. - sygn. III SA 1661/01).
Z charakteru płatności za przejęcie bazy klienckiej (wynagrodzenie za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji) wynika, że powyższe warunki nie są spełnione w przedmiotowym wypadku. W szczególności, jeżeli nawet pewne informacje będą zmaterializowane”, jak na przykład adresy klientów, informacje o warunkach handlowych, to nie będą one zasadniczym substratem nabytej całości,
Zdaniem Spółki, powyższych konkluzji nie zmienia fakt, że w zależności od wybranych standardów rachunkowości, dla celów rachunkowych, może zdarzyć się, że powyższe wynagrodzenie będzie amortyzowane jako wartość niematerialna i prawna lub rozliczane w czasie w inny sposób. Wynika to z w szczególności z faktu, że definicja wartości niematerialnych i prawnych dla celów rachunkowych jest szersza niż dla celów CIT.
Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych. W innym bowiem przypadku jednorazowe uznanie wydatku za koszty uzyskania przychodów pozwalałoby podatnikom w skrajnych przypadkach przy dużych wydatkach inwestycyjnych, na wykazywanie przez kilka lat podatkowych wyższych kosztów nad przychodami podatkowymi.
W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Art. 16b ust. 1 cytowanej powyżej ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Z powyższego przepisu wynika, iż wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
Informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:
stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,
można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,
powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny,
powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.
Natomiast w art. 16c tej ustawy wymieniono enumeratywnie składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które amortyzacji nie podlegają, tj.:
grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którymzawieszono albo zaprzestano tej działalności.
Z powyższych przepisów wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16a i 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) podlegały amortyzacji podatkowej, powinny spełniać następujące warunki:
stanowić muszą własność lub współwłasność podatnika (środki trwałe),
powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania (wartości niematerialne i prawne),
przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,
powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa polskiego, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji alkoholu. W ramach planowanej restrukturyzacji biznesowej grupy, do której należy Spółka, rozważa ona nabycie od innych spółek kapitałowych szeregu aktywów, w tym m. in.: tzw. „kapitału klienckiego” obejmującego w szczególności: przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji, przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umów zawartych wcześniej przez sprzedających z klientami. Przedmiotowa baza klientów nie będzie stanowić przedsiębiorstwa (przedsiębiorstw) w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zorganizowanych części przedsiębiorstw) w rozumieniu art. 4a pkt 4 ww. ustawy.
Spółka stoi na stanowisku, iż wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej nie powinno być klasyfikowane jako wynagrodzenie za nabycie wartości niematerialnej i prawnej (w tym m. in. za nabycie know-how) w rozumieniu art. 16b cytowanej ustawy i ujmowane w kosztach podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych. Według Spółki przedmiotowe wynagrodzenie powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako koszt podatkowy inny niż bezpośrednio związany z przychodami pomimo, iż dla celów rachunkowych ww. wynagrodzenie byłoby amortyzowane jako wartość niematerialna i prawna lub rozliczane w czasie w inny sposób.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu „know-how". Wskazuje jednak pośrednio, że „know - how" dotyczy:
informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej ( art. 21 ust. 1 ww. ustawy);
informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej ( art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).
Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.
Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.
Know- how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.
Przedmiotem know - how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/ informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).
W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że „know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu". Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:
cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone – czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).
Know- how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych- umów licencji know - how oraz umów przenoszących know- how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.
Podstawowym obowiązkiem przekazującego know- how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know- how w tajemnicy.
Zdaniem tut. Organu należy przyjąć, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, wbrew twierdzeniom Spółki, dojdzie do zakupu „know-how”. Nabyte przez Spółkę prawa do baz danych klientów będą stanowiły „know-how” nietechniczne, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Zakupiona wiedza o bazie danych klientów – będzie służyła usprawnieniu organizacji i zbytu w handlu na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.
Według tut. Organu, nabycie prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartości niematerialne i prawne oraz amortyzować na warunkach określonych w cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że chociaż wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie tzw. „bazy klienckiej” będą podlegały kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy art. 15 ust. 1 ww. ustawy, to jednak nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d i ust. 4e. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
W związku z faktem, iż ww. „baza kliencka” stanowi „know-how”, a więc wartość niematerialną i prawną, wydatki poniesione na jej nabycie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu sukcesywnie, w miarę „zużycia” przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. bazę wprowadzi do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Stosownie bowiem do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
Jak stanowi art. 16d ust. 1 tej ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Stosownie do przepisów art. 16m ust. 1 ustawy o pdop, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:
od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące,
od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące,
od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy,
od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.
Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w związku z faktem, że Spółka ma zamiar nabyć tzw. „bazę kliencką” stanowiącą „know-how”, a więc wartość niematerialną i prawną, wydatki poniesione na jej nabycie powinna zaliczać do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. bazę wprowadzi do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.
Tym samym stanowisko Spółki w przedmiotowym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.
Końcowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zauważyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji było nabycie przez Spółkę prawa do baz danych klientów stanowiących „know – how” nietechnicznego, którego przedmiotem są zmaterializowane informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Tutejszy Organ podatkowy nie odniósł natomiast do informacji/wiedzy o charakterze handlowej będącej w posiadaniu „człowieka” - pracownika którejkolwiek ze spółek sprzedających.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.