IPPB4/415-80/11-2/MP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 24.01.2011 r. (data wpływu 28.01.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2010 r. i w latach następnych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 28.01.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2010 r. i w latach następnych.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawczyni, osoba fizyczna i obywatelka Polski podpisała umowę o pracę (dalej „Umowa”) z pracodawcą niemieckim, który świadczy usługi w zakresie przeprowadzania akcji humanitarno-rozwojowych na zlecenie niemieckiego rządu w krajach rozwijających się. Na podstawie Umowy miejscem pracy Wnioskodawczyni, począwszy od sierpnia 2009 r. jest Afganistan. W okresie dwóch lat przed podpisaniem Umowy Wnioskodawczyni również mieszkała i pracowała w Afganistanie. Od sierpnia 2007 r. do grudnia 2008 r. pracowała w Afganistanie na podstawie umowy o pracę lub też w ramach działalności gospodarczej.
Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie w Afganistanie i ponosi koszty wynajmu oraz opłaty eksploatacyjne. Poza Afganistanem spędza nie więcej niż 50 dni w Polsce. W przypadku zakończenia świadczenia pracy na rzecz obecnego pracodawcy, nie zamierza wracać do Polski. Jej zamiarem jest dalsza praca w Afganistanie bądź też ewentualnie, w przypadku poprawy w najbliższym czasie sytuacji w Afganistanie, w innym kraju rozwijającym się (ale nie w Polsce).
W Polsce Wnioskodawczyni nie osiąga żadnych przychodów na podstawie umowy o pracę bądź na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej, nie prowadzi również działalności gospodarczej. Nie zamierza również osiągać przychodów z powyższych źródeł w przyszłości.
W Polsce Wnioskodawczyni posiada lokatę bankową oraz dokonuje tu inwestycji mieszkaniowych. W 2007 roku zaciągnęła w Polsce kredyt hipoteczny na mieszkanie, które zostało odebrane przez ojca Wnioskodawczyni w jej imieniu, natomiast nie zostało jeszcze wpisane do księgi wieczystej. Ponadto w grudniu 2010 r. ojciec Wnioskodawczyni podpisał notarialnie w jej imieniu umowę przedwstępną w sprawie zakupu kolejnego mieszkania oraz wystąpił z wnioskiem o kolejny kredyt.
W 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała numer identyfikacji podatkowej w Afganistanie. W deklaracji NIP-3 wskazała jako miejsce zamieszkania Afganistan. Wnioskodawczyni wskazała, iż nie jest zameldowana w Polsce. Ponadto nie jest objęta obowiązkowym, ani nie zamierza przystępować do dobrowolnego ubezpieczenia w ZUS w Polsce. Podlega natomiast prywatnemu międzynarodowemu ubezpieczeniu medycznemu, wypadkowemu z opcją renty inwalidzkiej od zagranicznego ubezpieczyciela.
W Afganistanie zamieszkuje partner życiowy Wnioskodawczyni (nie będący obywatelem Polski) oraz jej przyjaciele i znajomi, poznani również podczas poprzednio wykonywanych tam zadań oraz współpracownicy.
W Polsce Wnioskodawczyni planuje ewentualnie przebywać w okresie urlopu - w celu spędzenia wakacji, z którymi łączy się możliwość odwiedzenia ojca oraz regulowania spraw związanych z posiadanym tu majątkiem (sprawy związane z funkcjonowaniem konta bankowego oraz nieruchomości).
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy w roku 2010 Wnioskodawczyni nie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czy w latach następnych, w wyżej opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni nie będzie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu...
Zdaniem Wnioskodawczyni, w roku 2010 oraz w latach następnych (przy założeniu, iż nie ulegnie zmianie przedstawiony stan faktyczny), Wnioskodawczyni nie podlegała, ani też nie będzie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2000 Nr 14, poz. 176 ze zm. ).
Powyższe wynika z faktu, iż w roku 2010 oraz w latach kolejnych Wnioskodawczyni nie przebywała, ani nie zamierza przebywać w Polsce przez okres dłuższy niż kilkadziesiąt dni w roku oraz w roku 2010, a także w latach kolejnych Wnioskodawczyni utrzymywała i nadal zamierza utrzymywać stałe miejsce zamieszkania stanowiące jej ośrodek interesów życiowych i gospodarczych poza Polską.
Uzasadniając powyższe, Wnioskodawczyni wskazuje, że na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy, obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski - rezydenci.
Natomiast, na podstawie art. 3 ust. 2a cyt. ustawy, osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) - nierezydenci.
W opinii Wnioskodawczyni, w związku z powyższym, w celu określenia zakresu i sposobu opodatkowania w Polsce, kluczowym jest zdefiniowanie miejsca zamieszkania osoby fizycznej. W przypadku bowiem braku miejsca zamieszkania w Polsce, uznać należy, iż osoba fizyczna nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 3 ust. 1a wprowadza dwie przesłanki, w oparciu o które należy ustalić miejsce zamieszkania osoby fizycznej.
Wnioskodawczyni stwierdza, że dana osoba posiada na terytorium Polski miejsce zamieszkania, jeżeli:
jej pobyt w Polsce będzie trwał dłużej niż 183 dni w roku podatkowym lub
w Polsce położone jest centrum jej interesów osobistych lub gospodarczych, tzw. ośrodek interesów życiowych.
Wskazane powyżej przepisy regulują opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych bez względu na obywatelstwo, miejsce stałego pobytu itd. Przepisy te stosuje się ponadto z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. Wnioskodawczyni zaznacza, iż Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Afganistanem.
W przypadku Wnioskodawczyni obydwie wskazane powyżej przesłanki określające miejsce zamieszkania, tj. kryterium długości pobytu na terenie Polski, jak również kryterium, tzw. ośrodka interesów życiowych wskazują, iż powinna być ona uznana w Polsce za nierezydenta, a więc nie powinna podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
W odniesieniu do kryterium długości pobytu, Wnioskodawczyni informuje, iż począwszy od 2010 r. spędza w Polsce mniej niż 183 dni (co najwyżej kilkadziesiąt dni), co wynika w głównej mierze z faktu, iż łączy swoją przyszłość zawodową jaki i osobistą z innym niż Polska krajem. Celem określenia zaś miejsca ośrodka interesów życiowych osoby fizycznej należy zbadać, z którymi państwami jej osobiste i ekonomiczne powiązania są najściślejsze. Należy więc wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza własnym mieniem.
W opinii Wnioskodawczyni, z analizy dotychczas podejmowanych przez Nią działań, jak i planów na przyszłość wynika, iż Jej centrum interesów życiowych znajduje się poza Polską. Powyższe znajduje potwierdzenie w oparciu o analizę przesłanek o charakterze gospodarczym, osobistym, jak również pozostałych przesłanek mających zastosowanie we wskazanym stanie faktycznym.
Zdaniem Wnioskodawczyni, podstawową przesłanką w zakresie określenia ośrodka interesów życiowych są przyczyny, dla których wyjechała i postanowiła podjąć pracę poza granicami Polski, w kraju rozwijającym się. Zarówno wykształcenie, cechy osobowości, jak również doświadczenie zawodowe wskazują na konsekwentnie przez Nią realizowane dążenie do pracy w charakterze osoby niosącej pomoc potrzebującym w krajach rozwijających się. W świetle powyższego w sposób oczywisty Wnioskodawczyni nie wiąże swojej przyszłości z Polską, gdzie nie miałaby możliwości rozwoju wybranej przez siebie kariery i stylu życia.
Według Wnioskodawczyni, fakt związania swojej przyszłości z pracą w krajach rozwijających się potwierdza w pierwszej kolejności to, że począwszy już od 2007 r., a od roku 2009 już na podstawie umowy o pracę z niemieckim pracodawcą Wnioskodawczyni wykonuje pracę w Afganistanie. W chwili obecnej Wnioskodawczyni nie ma też zamiaru powrócić do Polski po zakończeniu trwającego kontraktu, lecz zamierza go przedłużyć na dalszy okres. Ewentualnie, w przypadku, gdy sytuacja w Afganistanie poprawi się na tyle, iż nie będzie tam potrzebna praca uczestników akcji humanitarno-rozwojowych (co jednak, jak się wydaje nie nastąpi w najbliższej przyszłości), Wnioskodawczyni podejmie zatrudnienie jako uczestnik pomocy humanitarnej w innym, potrzebującym takiego wsparcia, kraju rozwijającym się.
Z powyższego wynika zamiar Wnioskodawczyni dalszego powiązania swojej przyszłości z krajem innym niż Polska.
W Polsce Wnioskodawczyni nie osiąga żadnych przychodów na podstawie umowy o pracę, bądź na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej, nie prowadzi również działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie zamierza również osiągać przychodów z powyższych źródeł w przyszłości.
Wnioskodawczyni spłaca obecnie w Polsce kredyt hipoteczny z tytułu zakupu mieszkania, które odebrał w jej imieniu ojciec, który również w jej imieniu podpisał umowę przedwstępną na zakup drugiego mieszkania, również sfinansowanego kredytem hipotecznym. Wnioskodawczyni podkreśla, iż zakup powyższego majątku nieruchomego podyktowany jest wyłącznie względami inwestycyjnymi. Świadczy o tym w szczególności fakt zakupu dwóch mieszkań przez Wnioskodawczynię, co w sposób wyraźny wskazuje, iż celem nabycia powyższych nieruchomości nie było zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych w Polsce, lecz względy inwestycyjne (czerpanie pożytków z najmu bądź sprzedaży mieszkań). Majątkiem tym zarządza ojciec Wnioskodawczyni w jej imieniu,
Zdaniem Wnioskodawczyni, fakt, iż posiada w Polsce nieruchomość nie powinien stanowić przeciwwskazania do twierdzenia, iż centrum jej interesów życiowych leży poza Polską Wnioskodawczyni wskazuje, że wyłącznym celem nabycia powyższej nieruchomości było wykorzystanie waloru lokacyjnego i inwestycyjnego powyższego aktywa. Nieruchomości te nie są miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni (jak już wspomniano nie posiada ona również w Polsce miejsca zameldowania). Fakt posiadania nieruchomości w określonym kraju sam w sobie nie przesądza o miejscu zamieszkania. Wnioskodawczyni wybrała Polskę jako kraj dokonania inwestycji w nieruchomości kierując się głównie względami praktycznymi - lokalizacja ta wymaga najmniejszego zaangażowania osobistego ze strony Wnioskodawczyni, jako że majątkiem tym w jej imieniu zarządza jej ojciec. Posiadanie przez Wnioskodawczynię konta i lokaty w Polsce nie powinno być również uznane za przesłankę istnienia centrum jej interesów gospodarczych w Polsce, z uwagi na fakt, iż ich utrzymywanie podyktowane jest względami inwestycyjnymi (odsetki z lokat) oraz bezpieczeństwa (niestabilny system finansowy w Afganistanie). Szczególnie istotne jest w tym zakresie również ograniczenie kulturowe i obyczajowe, skutkujące z problemami w zakresie lokowania inwestycji w krajach islamskich z uwagi na brak, co do zasady, możliwości uzyskania odsetek z takich lokat pieniężnych.
Ponadto Wnioskodawczyni podkreśla, że jest samodzielną, niezależną od rodziców osobą, zaś jej centrum towarzyskie znajduje się obecnie w Afganistanie. Tam też Wnioskodawczyni posiada partnera życiowego, który nie jest obywatelem polskim oraz tam zamieszkuje. W kraju tym Wnioskodawczyni posiada znajomych, przyjaciół i współpracowników poznanych w ciągu kilku ostatnich lat spędzonych w Afganistanie i z tymi osobami spędza większość wolnego czasu w roku.
Z powyższego względu, w opinii Wnioskodawczyni, nie posiada Ona w Polsce silnych więzów towarzyskich. Od kilku lat przebywa poza Polską, zaś jej kontakty z najbliższą rodziną są ograniczone jedynie do okazjonalnych spotkań z ojcem. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni prowadzi odrębne od rodziców gospodarstwo domowe nie pozostaje z rodziną w ścisłych kontaktach (ograniczają się one jedynie do sporadycznych odwiedzin urlopowych).
Dodatkowymi argumentami w zakresie określenia ośrodka interesów życiowych Wnioskodawczyni poza Polską jest fakt, iż Wnioskodawczyni nie korzysta z ubezpieczenia społecznego polskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zaś w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego zdecydowała się zawrzeć umowę poza Polską z ubezpieczycielem zagranicznym.
Potwierdzeniem zamiaru utrzymywania przez Wnioskodawczynię ośrodka interesów życiowych poza Polską jest również fakt posiadania numeru identyfikacji podatkowej w Afganistanie, jak również wykazanie w Polskiej deklaracji NIP-3, jako miejsca zamieszkania Afganistanu (Wnioskodawczyni nie jest ponadto zameldowana Polsce).
Powyższe tezy znajdują potwierdzenie w stanowisku organów podatkowych i sądów administracyjnych. W piśmie z dnia 6 czerwca 2008 r. (IPPB2/415-430/08-2/SP) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, informując, że ośrodkiem interesów życiowych wnioskodawczyni był Afganistan a potem Jordania. W piśmie tym w stanie faktycznym wnioskodawczyni wskazała, że mieszkała w Afganistanie z zamiarem stałego pobytu i legalnie pracowała. Do Polski przyjeżdżała sporadycznie w odwiedziny do matki. Później przeniosła swój ośrodek interesów życiowych do Jordanii, gdzie wynajmowała mieszkanie i pracowała. W okresie lat pracy poza granicami Polski nie uzyskiwała w Polsce żadnych dochodów, jak również nie posiada męża ani dzieci. W związku z powyższym organ wskazał, iż: „Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.”
W podobny sposób wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 19 lutego 2008 r. (IPPB2/415-411/07-2/AZ) wskazując, że: „W Polsce Wnioskodawczyni posiada mieszkanie, które traktuje jako lokatę kapitału (jest w nim zameldowana na pobyt stały)- Na formularzu aktualizacyjnym NIP - 3, wskazała jako miejsce zamieszkania adres w Belgii. Współmałżonek Wnioskodawczyni, obywatel Wielkiej Brytanii, przebywa razem z nią w Belgii, gdzie znajduje się dom, który służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni. Belgia jest też miejscem położenia majątku ruchomego Wnioskodawczyni. Ponadto tam opłaca rachunki telefoniczne i eksploatacyjne, posiada tam rachunki bankowe, odprowadza składki na ubezpieczenia społeczne oraz jest tam objęta zarówno obowiązkowym jak i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym. W Belgii, Anglii, Francji Wnioskodawczyni ma znajomych i przyjaciół spoza środowiska pracy. Wobec powyższego należy uznać, iż Wnioskodawczyni przeniosła tam swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).”
Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 września 2009 r., sygn. akt II FSK 505/08 wskazał, iż: podatnik w Wielkiej Brytanii prowadził odrębne gospodarstwo domowe, stale tam przebywał, pracował na podstawie zezwolenia na pracę, posiadał uprawnienia do świadczeń socjalnych, ubezpieczenie oraz status rezydenta podatkowego. Wskazane wyżej okoliczności przesądzają o tym, że podatnik w omawianym okresie nie posiadał miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f.”
Reasumując, mając na uwadze, iż w 2010 r. okres przebywania przez Wnioskodawczynię w Polsce był krótszy niż 183 dni oraz stan ten będzie utrzymywany w latach kolejnych, a także w świetle przedstawionych przesłanek o charakterze gospodarczym, osobistym oraz pozostałych, występujących w sprawie, według Wnioskodawczyni, nie ulega wątpliwości, iż w roku 2010 oraz w latach kolejnych (przy założeniu, iż wskazany stan faktyczny nie ulegnie zmianie) utrzymywała i nadal zamierza utrzymywać stałe miejsce zamieszkania i ośrodek interesów życiowych i gospodarczych poza Polską .
Wnioskodawczyni wskazała, że w 2010 r. nie podlegała oraz w latach kolejnych nie będzie podlegać w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Polska dotychczas nie zawarła z Afganistanem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem w przedmiotowej spawie ustalenie czy Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, należy dokonać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przepis art. 3 ust. 1a dodany z dniem 01 stycznia 2007 r. przez art. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.
Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.
Z przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni, osoba fizyczna i obywatelka Polski podpisała umowę o pracę z pracodawcą niemieckim, który świadczy usługi w zakresie przeprowadzania akcji humanitarno-rozwojowych na zlecenie niemieckiego rządu w krajach rozwijających się. Na podstawie Umowy miejscem pracy Wnioskodawczyni, począwszy od sierpnia 2009 r. jest Afganistan. Wnioskodawczyni wskazała, iż od sierpnia 2007 r. do grudnia 2008 r. mieszkała i pracowała w Afganistanie na podstawie umowy o pracę lub też w ramach działalności gospodarczej. W 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała numer identyfikacji podatkowej w Afganistanie. W deklaracji NIP-3 wskazała jako miejsce zamieszkania Afganistan. W państwie tym wynajmuje mieszkanie i ponosi koszty wynajmu oraz opłaty eksploatacyjne. Tutaj też zamieszkuje Jej partner życiowy (nie będący obywatelem Polski) oraz przyjaciele i znajomi. Poza Afganistanem Wnioskodawczyni spędza nie więcej niż 50 dni w Polsce. W przypadku zakończenia świadczenia pracy na rzecz obecnego pracodawcy, nie zamierza wracać do Polski. Wnioskodawczyni wskazała, iż nie jest zameldowana w Polsce. Ponadto nie jest objęta obowiązkowym, ani nie zamierza przystępować do dobrowolnego ubezpieczenia w ZUS w Polsce. Podlega natomiast prywatnemu międzynarodowemu ubezpieczeniu medycznemu, wypadkowemu z opcją renty inwalidzkiej od zagranicznego ubezpieczyciela.
W Polsce Wnioskodawczyni nie osiąga żadnych przychodów na podstawie umowy o pracę bądź na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej, nie prowadzi również działalności gospodarczej. Nie zamierza również osiągać przychodów z powyższych źródeł w przyszłości.
Wnioskodawczyni poinformowała, iż w Polsce posiada lokatę bankową oraz dokonuje inwestycji mieszkaniowych. W Polsce Wnioskodawczyni planuje przebywać w okresie urlopu - w celu spędzenia wakacji, z którymi łączy się możliwość odwiedzenia ojca oraz regulowania spraw związanych z posiadanym tu majątkiem (sprawy związane z funkcjonowaniem konta bankowego oraz nieruchomości).
Zatem należy uznać, iż w przypadku Wnioskodawczyni nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawczyni w 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) nie będzie posiadała na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.
Jednak przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Afganistanu, nie uprawnia do uznania, iż w 2010 r. i w latach następnych Wnioskodawczyni nie będzie posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, gdyż Wnioskodawczyni winna również spełnić drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a, tj. Jej pobyt na terytorium Polski nie powinien być dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.
W przypadku, gdy okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce nie przekroczy 183 dni w danym roku podatkowym, będzie można uznać, iż spełni Ona również drugi warunek wynikający z powyższego przepisu i wówczas nie będzie posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Polski.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że w 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegać będzie obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.