1401/PD-4230Z-6/06/JP

Pytanie podatnika:

Spółka wniosła o potwierdzenie czy przedstawiony przez Spółkę sposób ustalania przychodów i kosztów w walutach obcych oraz różnic kursowych jest zgodny z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Decyzja

Na podstawie art. 233 związku z art. 239 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. S reprezentowanej przez radcę prawnego z dnia 23.12.2005 r. wniesionego na postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 15.12.2005 r. nr 1473/385/WD/423/116/05/JL w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

- odmawia zmiany postanowienia w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 15.12.2005 r. Spółka zwróciła się o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi leasingu finansowego i operacyjnego oraz sprzedaży ratalnej również w walucie obcej. W tym celu Spółka dokonuje zakupu towarów i usług od kontrahentów zagranicznych związanych z prowadzoną działalnością. Faktury zakupu wystawiane są przez kontrahentów Spółki w walucie obcej, a także płatności dokonywane są przez Spółkę w walucie obcej.

Umowy leasingu oraz sprzedaży ratalnej Spółki zawarte są i rozliczane w walucie obcej. Spłaty poszczególnych rat kapitałowo-odsetkowych następują w walucie obcej. Spółka będzie wystawiać faktury VAT w walucie obcej. Dodatkowo Spółka dokonuje transakcji zakupu i sprzedaży walut obcych.

W związku z opisanym stanem faktycznym Spółka wniosła o potwierdzenie czy przedstawiony przez Spółkę sposób ustalania przychodów i kosztów w walutach obcych oraz różnic kursowych jest zgodny z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

W części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów Spółka stwierdziła, że uzyskuje przychody w walucie obcej, wydatki ponoszone przez Spółkę regulowane są zazwyczaj z własnych środków Spółki. Wówczas różnice kursowe ustalane są jako różnica między historycznym kosztem pozyskania waluty przez Spółkę oraz średnim kursem NBP z dnia powstania kosztu tj. data wystawienia faktury przez kontrahenta. Dla ustalenia kursu historycznego pozyskania waluty obcej, Spółka stosuje metodę FIFO tj. pierwsze przyszło - pierwsze wyszło. W opinii wnioskodawcy jest to najbardziej odpowiednia metoda ustalenia kosztu pozyskania waluty, w momencie gdy waluty nabywano i otrzymywano po różnych kursach walutowych.

Ponadto ustalając wartość początkową środka trwałego, Spółka przelicza cenę jego nabycia (czyli określoną w umowie cenę spłaty środka trwałego) na złote wg kursu średniego NBP z dnia przyjęcia go do używania czyli z dnia zawarcia umowy leasingu.

Postanowieniem z dnia 15.12.2005 r. Nr 1473/385/WD/423/116/05/JL Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu, nie potwierdził stanowiska Spółki w wyżej wymienionych kwestiach. Stwierdził, że w sytuacji gdy podatnik nabywa towar w firmie zagranicznej, która wystawi fakturę w walucie obcej - to powinien zarachować kwotę ustalona po przeliczeniu na złote polskie według kursów średnich ogłaszanych przez NBP z dnia otrzymania faktury. Do wyceny zakupionych z importu składników majątku i związanych z tym importem zobowiązań należy stosować niezmienny w ciągu miesiąca kurs średni NBP, stosowany przez urzędy celne do ustalenia wartości celnej i figurujący w dokumencie odprawy celnej (SAD).

Zastosowanie do ustalenia różnic kursowych metody FIFO ewidencjonowania rozchodu walut obcych wiąże się z obowiązkiem szczegółowego dokumentowania wszystkich zdarzeń, gdyż bez prawidłowo prowadzonej dokumentacji może okazać się niemożliwe uznanie za koszt uzyskania przychodu powstałych różnic kursowych.

W przypadku zakupu środka trwałego w imporcie - za cenę nabycia uważa się kwotę należną sprzedającemu wynikająca z faktury zakupu powiększoną o koszty związane z zakupem do dnia przekazania środka trwałego do używania. Przy ustalaniu wartości początkowej takich środków trwałych cenę z faktury dostawcy zagranicznego przelicza się według kursu określonego w dokumencie odprawy celnej. Cenę nabycia ustaloną w powyższy sposób koryguje się o różnice kursowe, powstałe w momencie zapłaty zobowiązania, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego. Do wyceny składników majątkowych zakupionych od dostawcy zagranicznego i do naliczania różnic kursowych należy stosować wyłącznie zasady określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na wydane rozstrzygnięcie pełnomocnik Spółki złożył zażalenie, w którym zarzucił naruszenie art. 15 ust 1, art. 16 ust. 1 pkt 1 oraz art. 16 ust. 3 i ust 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik powołuje się na art. 30 ust. 2 ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych po odpowiednim kursie na dzień ich przeprowadzenia W opinii skarżącego spośród dat, jakie można ustalić w związku z przeprowadzeniem operacji gospodarczej, data wystawienia faktury jest bardziej adekwatna do daty przeprowadzeniem operacji gospodarczej niż data otrzymania faktury. Wobec powyższego dniem poniesienia czy też zarachowania kosztów jest dzień wystawienia faktury.

W odniesieniu do transakcji zakupu towarów, które nie stanowią importu, dla celów wyceny kosztu poniesionego w walucie obcej, skarżący podtrzymuje stanowisko o zastosowaniu średniego kursu NBP z dnia wystawienia faktury przez kontrahenta Spółki.

Zdaniem Spółki w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia środków trwałych lub zakupów krajowych, w przypadku gdy transakcje wyrażone i realizowane są w walutach obcych, wartość początkowa środka trwałego obejmuje kwotę powstałą przez przeliczenie ceny nabycia na złote po średnim kursie NBP z dnia wystawienia faktury oraz różnice kursowe naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W przypadku gdy zapłata za środek trwały następuje po przekazaniu go do używania, różnice kursowe nalicza się stosując kurs sprzedaży stosowany przez bank, z którego usług korzysta Spółka na dzień przekazania środka trwałego do używania. Spółka dla celów ustalenia wartości początkowej środka trwałego koryguje cenę nabycia obliczoną przy zastosowaniu średniego kursu NBP z dnia wystawienia faktury o różnice powstałe pomiędzy średnim kursem NBP z dnia wystawienia faktury przez kontrahenta a kursem sprzedaży stosowanym przez bank obsługujący Spółkę na dzień oddania środka trwałego do używania.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółki, postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz zażalenia Podatnika, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza jak niżej.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "zarachowanie kosztu". Nie ulega wątpliwości, że pojęcie "zarachowanie kosztu" należy wiązać z wynikającym z art. 20 ustawy o rachunkowości, obowiązkiem ewidencjonowania w księgach rachunkowych każdego zdarzenia, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Zarachowanie czyli zaewidencjonowanie kosztu może nastąpić wtedy gdy znane są podatnikowi dane wystawione w dokumencie księgowym. Wystawienie faktury przez kontrahenta Spółki nie jest dla podatnika podstawą do zaewidencjonowania kosztu. Dopiero otrzymanie faktury umożliwia dokonanie zapisu w księgach rachunkowych. Taki sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych świadczy o rzetelności prowadzonej księgi rachunkowej.

Ustalając wartość środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy stosować art. 16g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla ustalenia różnic kursowych znajdzie zastosowanie art. 15 ust. 1 ustawy.

Przy ustaleniu wartości początkowej importowanych środków trwałych cenę nabycia ustala się na podstawie wartości celnej, zawartej w dokumencie odprawy celnej (SAD).

Natomiast w przypadku nabycia środków trwałych za waluty obce bez konieczności dokonywania odprawy celnej, cenę z faktury przelicza się złote na podstawie kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia otrzymania faktury. Tak ustaloną cenę koryguje się o różnice kursowe powstałe w momencie zapłaty, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego w oparciu o kurs sprzedaży banku, z którego usług korzysta podatnik, z dnia przekazania środka trwałego do używania.