ILPB1/415-662/11-3/AMN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 maja 2011 r. (data wpływu 5 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podroży służbowych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podroży służbowych.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca od 8 stycznia 1997 r. prowadzi działalność gospodarczą wpisaną do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza W. Przedmiotem prowadzonej działalności określonym we wpisie jest (według PKD 2007):
(46.31.Z) - Sprzedaż hurtowa owoców i warzyw,
(49.41.Z) - Transport drogowy towarów,
(47.99.Z) - Pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami,
(47.81.Z) - Sprzedaż detaliczna żywności, napojów i wyrobów tytoniowych prowadzona na straganach i targowiskach,
(10. 39.Z) - Pozostałe przetwarzanie i konserwowanie owoców i warzyw.
Siedziba i adres zakładu głównego, zgodnie z wpisem do ewidencji, mieści się w W. Wpis nie zawiera dodatkowych miejsc prowadzenia działalności.
Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (głównie grzybów uprawnych i leśnych) na rzecz kontrahentów niemieckich. Zainteresowany dostarcza towar kontrahentom na teren Niemiec, nie pobierając od nich dodatkowej opłaty za dowóz tych towarów. Wnioskodawca osobiście kieruje pojazdem będącym Jego własnością. Zainteresowany dostarcza towar kontrahentom w Niemczech średnio od 2 do 3 razy w tygodniu. Zatem istotą i celem prowadzenia tej działalności jest sprzedaż towarów kontrahentom niemieckim, natomiast dowóz towarów jest usługą poboczną, niezbędną do zrealizowania tej sprzedaży. Koszty dowozu towarów są ponoszone przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodów ze sprzedaży towarów.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, dowóz towarów dokonywany przez Wnioskodawcę, stanowi podróż służbową, w związku z którą ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów – wartość diet ustalonych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, po odpowiednim udokumentowaniu...
Zdaniem Wnioskodawcy, odbywane przez Niego podróże zagraniczne, mające na celu dowozu sprzedawanych towarów kontrahentom niemieckim, są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą i może On w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności zaliczać wartość diet związanych z tymi podróżami w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra (zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.). Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji terminu „podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących”, nie zawierają też odesłania odnośnie rozumienia użytego terminu do innych przepisów prawnych. Definicja podróży służbowej została natomiast zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, zgodnie z którą podróż służbową określono jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Określenie to, odnoszące się do podróży służbowej pracowników, ma również zastosowanie do przedsiębiorców. Za podróż służbową odbywaną przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą należy uznać zatem wykonywanie bezpośrednio przez tę osobę podróży (poza stałe miejsce prowadzenia działalności) w związku z zadaniami (usługami) stanowiącymi przedmiot działalności gospodarczej. W świetle powyższego, Wnioskodawca dowożąc towar kontrahentom na teren Niemiec (czyli poza stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej), ma możliwości zaliczania w ciężar kosztów uzyskanie przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom. Do uznania wydatku, o którym mowa, za koszt uzyskania przychodu niezbędne jest również jego prawidłowe udokumentowanie, zgodne z regulacjami zawartymi w 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 tej ustawy.
Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Z powołanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.
Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.
Okoliczność, iż podróże stanowią istotę powadzonej działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów w czasie podróży służbowych.
Zatem, aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:
być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów, a wysokość diety winna mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.
W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. W przypadku przedsiębiorcy przyjmuje się, iż zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też, za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, w tym poza granicami kraju.
W przedmiotowej sprawie usługa poboczna, tj. dowóz towarów kontrahentom niemieckim, jest niezbędna do realizowania sprzedaży - usługi głównej prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.
Mając powyższe na względzie, Zainteresowany może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, diety związane z odbywanymi przez Niego podróżami w celu dowozu towarów, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj.:
dla podróży krajowych – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.);
dla podróży zagranicznych – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.