IPPB1/415-1320/12-2/AM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11.10.2012 r. (data wpływu 22.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:
możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe,
ustalenia wartości początkowej budynku – jest nieprawidłowe
UZASADNIENIE
W dniu 22.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz ustalenia wartości początkowej budynku.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Stan faktyczny sprawy dotyczy działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Firma spółki (zwanej dalej Spółką) to: F. spółka jawna, siedziba Spółki mieści się w K. Dane rejestracyjne Spółki to: NIP XX, regon YY, numer w rejestrze przedsiębiorców KRS ZZ. Podstawowy rodzaj działalności prowadzonej przez Spółkę to transport drogowy towarów, ponadto Spółka prowadzi także działalność w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości oraz wynajmu i zarządzania nieruchomościami.
W ramach prowadzonej działalności Spółka na gruncie, którego właścicielem jest Spółka, wybudowała budynek o charakterze użytkowym usługowo-mieszkalnym (zwany dalej Budynkiem). Budynek został wybudowany z zamiarem sprzedaży wszystkich znajdujących się w nim lokali. Jednakże mając na względzie sytuację gospodarczą i rynkową wspólnicy podjęli decyzję o wpisaniu Budynku do ewidencji środków trwałych z przeznaczeniem na wynajem na cele użytkowe dla klientów instytucjonalnych prowadzących działalność gospodarczą.
Budynek został przyjęty przez Spółkę do użytkowania z uwzględnieniem decyzji nr 3912011 z dnia 31.03.2011 r, Powiatowego Inspektora Budowlanego i został wpisany do ewidencji środków trwałych z dniem 15.04.2011 r. Pierwszy lokal został wynajęty od dnia 15.04.2011 roku na cele użytkowe, kolejne lokale oferowane na wynajem zostały wynajęte w późniejszym terminie.
Nie na wszystkie lokale Spółka znalazła najemców, w związku z tym wspólnicy zdecydowali się na sprzedaż lokali, które znajdą nabywców oferujących korzystną dla Spółki cenę.
Wspólnicy Spółki przyjęli ofertę kupna jednego lokalu (zwanego dalej Lokalem). Celem realizacji sprzedaży Lokalu należało ustanowić odrębną własność lokalu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity z roku 2000, Dz. U. Nr 80, poz. 903). Uzyskano zaświadczenie Starosty Żyrardowskiego stwierdzające, iż przedmiotowy Lokal jest samodzielnym lokalem mieszkalnym.
Ustanowienia odrębnej własności Lokalu dokonano umową w formie aktu notarialnego w dniu 4 kwietnia 2012 roku jednocześnie dokonując sprzedaży Lokalu. Złożono wniosek do Sądu Rejonowego w Żyrardowie V Wydział Ksiąg Wieczystych o dokonanie czynności wydzielenia z księgi wieczystej, w której ujawniono opisywany budynek, lokalu i załażenie dla lokalu nowej księgi wieczystej.
Zgodnie z przepisami art. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity z roku 2000, Dz. U. Nr 80, poz. 903) od ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością Lokalu, a udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.
Spółka pozostaje właścicielem pozostałych lokali, wyłącznie lokali niewyodrębnionych, a w nieruchomości wspólnej ma udział, który odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.
Budynek został przyjęty do użytkowania i wpisany do ewidencji środków trwałych z dniem 15.04.2011 r., a od miesiąca maja 2011 jest amortyzowany. Podstawą przyjęcia Budynku do użytkowania było spełnienie przesłanek wynikających z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z roku 2010, Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zwaną dalej pdof, a mianowicie: stanowił własność Spółki, był kompletny i zdatny do użytku (decyzja zezwalająca na użytkowanie nr 39/2011 z dnia 31.03.2011r. wydana przez Powiatowego Inspektora Budowlanego) i o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok.
Wartość początkową budynku określono w wysokości kosztów wytworzenia obejmujących poniesione koszty zakupu materiałów i usług oraz inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 4 pdoof.
Po wyodrębnieniu i sprzedaży lokalu dokonano zmniejszenia wartości budynku o wartość lokalu proporcjonalną do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali, a więc stanowiącą wartość Lokalu z pomieszczeniami przynależnymi wraz zwartością udziału w nieruchomości wspólnej.
Zmniejszenia dokonano w oparciu i stosując zasady art. 22g ust. 20 pdoof, który mówi. że „W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.” Amortyzacja Budynku, po zmniejszeniu jego wartości początkowej, jest kontynuowana.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Czy opisany we wniosku Budynek może podlegać amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z roku 2010, Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.) po wyodrębnieniu z niego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity z roku 2000, Dz.U. Nr 80, poz. 903) jednego lokalu i sprzedaży tego lokalu...
Czy ustalenie wartości początkowej opisanego we wniosku Budynku po wyodrębnieniu z niego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity z roku 2000, Dz. U. Nr 80, poz. 903) jednego lokalu i sprzedaży tego lokalu przy zastosowaniu zasad wynikających z art. 22g ust. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z roku 2010, Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.) jest prawidłowe...
Zdaniem Wnioskodawcy
Ad. 1. Budynek podlega amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z roku 2010, Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.) ponieważ:
jest budynkiem stanowiącym w części własność i w części współwłasność Spółki,
jest kompletny i zdatny do użytku,
przewidywany okres używania od momentu przyjęcia do użytkowania jest dłuższy niż rok,
- wykorzystywany jest na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Ad. 2. Przedmiotem odpowiedzi na pytanie nie jest ustalenie czy wartość początkowa Budynku ustalona w momencie przyjęcia go do użytkowania jest prawidłowa, lecz ustalenie prawidłowości zastosowania przepisów art. 22g ust. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z roku 2010, Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.) do korekty tej wartości po wyodrębnieniu z niego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity z roku 2000, Dz.U. Nr 80, poz. 903) jednego lokalu i sprzedaży tego lokalu. Wartość początkowa Budynku po wyodrębnieniu z niego jednego Lokalu i sprzedaży tego Lokalu ulega obniżeniu o wartość związaną z wyodrębnionym i sprzedanym Lokalem. Wyodrębnienie i sprzedaż Lokalu nie zmienia charakteru Budynku, jako środka trwałego, powoduje tylko, że część tego środka trwałego przestaje być własnością Spółki, a część staje się współwłasnością, zmniejsza się, zatem udział Spółki we własności tego środka trwałego.
W związku z tym, że ustawodawca w przepisach pdoof nie przewidział wprost takich sytuacji, uważam, że zasadne jest użycie tutaj przepisów, które funkcjonalnie normują sposób postępowania w przypadku, gdy część środka trwałego nie może być już wykazywana, jako jego integralny składnik, stąd zastosowanie art. 22g ust. 20 pdoof wydaje się uzasadnione.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie pytania 1 za prawidłowe, natomiast za nieprawidłowe w zakresie pytania 2.
Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), zgodnie, z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:
pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.
Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:
musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy, więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.
W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości amortyzacji budynku po wyodrębnieniu jednego z lokali i jego sprzedaży należy uznać za prawidłowe.
Natomiast, stosownie do przepisu art. 22g ust. 20 ww. ustawy, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
Powyższy przepis (podobnie jak i pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym) nie definiuje pojęcia „części składowej” jak również pojęcia „części peryferyjnej”, reguluje jedynie sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego pozostałego po trwałym odłączeniu od niego części składowej lub peryferyjnej. Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).
Zgodnie z treścią art. 47 § 2 częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego„Część peryferyjna” natomiast – o ile traktować ją, jako przynależność w rozumieniu art. 51 Kodeksu cywilnego – jest rzeczą odrębną od rzeczy głównej, pozostającą z nią w stosunku gospodarczego przyporządkowania, o charakterze pomocniczym.
Należy zauważyć, że określając w art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego pozostałego po odłączeniu części składowej lub peryferyjnej ustawodawca nie uczynił tego samego dla odłączonych części składowych i peryferyjnych. Wnioskując, więc na podstawie powyższego przepisu jak również przywołanych regulacji Kodeksu cywilnego można stwierdzić, że zarówno część składowa jak i peryferyjna nie mogą stanowić nowych odrębnych środków trwałych, są to, bowiem części, które samodzielnie nie mogą działać (funkcjonować), co nie oznacza, że nie mogą być przyłączone do innych środków trwałych i razem z nimi tworzyć jednego środka trwałego.
W związku z powyższym nie można za prawidłowe uznać stanowiska Wnioskodawcy jakoby ustanowienie odrębnej własności dla lokalu mieszkalnego i jego sprzedaż stanowiło wyodrębnienie części składowej tego budynku. Budynek, z której wyodrębniono lokal mieszkalny nadal pełnić będzie swoją funkcję – będzie służył prowadzeniu działalności w zakresie najmu.
Jak wskazano, żeby uznać wyodrębniony lokal mieszkalny za część składową nie mógłby on samodzielnie (bez środka trwałego, z którego został wyodrębniony lub do którego został przyłączony) funkcjonować. A zatem w analizowanej sytuacji nie będzie miał zastosowania przepis art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
A zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.