OP/423/367/129/TB/05

Pytanie podatnika:

Czy Spółka P miała prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków wybudowanych przez nią na fermie norek jeszcze przed przeniesieniem na tę Spółkę pozwolenia na budowę?

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, że Spółka P prowadzi działalność w zakresie hodowli norek, w rozmiarach powodujących uznanie jej za dział specjalny produkcji rolnej, z którego przychody są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W chwili obecnej Spółka realizuje inwestycję związaną z budową fermy norek. Jest to ferma na ok. 20.000 sztuk matek wraz z infrastrukturą techniczną oraz domem jednorodzinnym dla personelu obsługi. Właścicielem nieruchomości, na której jest położona ferma, jest Spółka F. W dniu 25 czerwca 2003 r. Spółka F, złożyła wniosek o wydanie pozwolenia na budowę fermy norek i w dniu 8 grudnia 2003 r. uzyskała to pozwolenie. W dniu 20 kwietnia 2005 r. Spółka F, uzyskała częściowe pozwolenie na użytkowanie fermy, obejmujące:

1. Budynek socjalno - gospodarczy o powierzchni 776,16 m2 ,

2. Pawilony hodowlane i kwarantanny o powierzchni 41.566,28 m2 ,

3. Silosy paszowe o powierzchni 49,1 m2

4. Budynek mieszkalny o pow. 193,67 m2

Spółka P korzysta z tej nieruchomości na podstawie umowy leasingu kapitałowego zawartej ze Spółką F w dniu 1 lipca 2003 r. na okres pięciu lat (do dnia 30 czerwca 2008 r.). Umowa ta została zawarta przede wszystkim w celu prowadzenia budowy przez Spółkę P. W umowie tej strony przewidziały, że Spółka F zobowiązuje się do wyrażenia zgody na przeniesienie decyzji o pozwoleniu na budowę na rzecz Spółki P w trybie art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawa budowlanego (tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.).

Wydatki na budowę fermy były od początku ponoszone przez spółkę P. W dniu 29 kwietnia 2005 r. Spółka P przyjęła do ewidencji środków trwałych, wybudowane przez siebie, wspomniane wyżej budynki objęte pozwoleniem na użytkowanie uzyskanym przez Spółkę F w dniu 20 kwietnia 2005 r. (budynek socjalno - gospodarczy, pawilony hodowlane i kwarantanny oraz silosy paszowe), a ponadto budynek mieszkalny o powierzchni 193,67 m2. Od tego czasu Spółka P dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości tych budynków.

W dniu 17 sierpnia 2005 r. została wydana decyzja o przeniesieniu pozwolenia na budowę na Spółkę P. Przyjmuje się, że wydanie takiej decyzji oznacza przejęcie przez Spółkę P wszelkich praw i obowiązków nabytych do tej pory przez Spółkę F w związku z budową, czyli także częściowego pozwolenia na użytkowanie z dnia 20 kwietnia 2005 r.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik ma wątpliwości, czy Spółka P miała prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków wybudowanych przez nią na fermie norek jeszcze przed przeniesieniem na tę Spółkę pozwolenia na budowę?

Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków wybudowanych przez nią na fermie norek jeszcze przed przeniesieniem na nią pozwolenia na budowę.

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, a także budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zdaniem wnioskodawcy, nie ma znaczenia czy podatnik od początku dysponował pozwoleniem na budowę uzyskanym przez siebie (również bez znaczenia jest kwestia uzyskania przez podatnika osobiście pozwolenia na użytkowanie). Zdaniem wnioskującej Spółki, posiadanie uzyskanego przez siebie pozwolenia na budowę i pozwolenia na użytkowanie obiektu ma wprawdzie istotny walor dowodowy przy ocenie tego, kto ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ale nie jest to jedyny możliwy dowód na to, że budynki zostały faktycznie wybudowane przez Spółkę P. Okoliczność ta może być wykazana także innymi dowodami księgowymi potwierdzającymi poniesienie wydatków przez Spółkę P.

Według Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie przepisy art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zastosowanie powołanej normy skutkuje dokonaniem oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania: budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, zwane także środkami trwałymi.

Z przesłanego wniosku oraz z załączonych do wniosku dokumentów wynika, że właścicielem gruntu, na którym zostały posadowione: budynek socjalno- gospodarczy, pawilony hodowlane i kwarantanny, silosy paszowe oraz budynek mieszkalny jest Spółka F. Spółka F jako inwestor uzyskała również w dniu 8 grudnia 2003 r. zatwierdzenie przedstawionego projektu oraz pozwolenie na budowę powyższych obiektów. Z treści przesłanego wniosku wynika również, że to Spółka P poniosła wydatki na wybudowanie budynków, a jednocześnie dysponuje prawem użytkowania gruntów, na których zostały one posadowione na podstawie umowy leasingu kapitałowego.

Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią środek trwały podlegający amortyzacji pod warunkiem, że to podatnik poniósł wydatki na ich wytworzenie. Tym samym ustawodawca dopuścił amortyzację przez podatnika składników majątkowych niebędących jego własnością z punktu widzenia prawa.

Organ podatkowy podkreśla, że takich budynków czy budowli nie będzie mógł amortyzować właściciel gruntu, na którym zostały one wybudowane, skoro nie poniósł wydatków na ich wytworzenie.

Odnosząc się do istoty pytania postawionego we wniosku z 6 października 2005 r. przez Spółkę P, tj. określenia momentu, od którego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych, organ podatkowy wyjaśnia, że odpowiedzi należy poszukiwać w treści art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wynika z powyższego przepisu, amortyzacji podlegają budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, zwane także środkami trwałymi. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji budynku i budowli, a zatem oceny czy mamy do czynienia z takim właśnie obiektem, należy dokonać przy uwzględnieniu całego systemu prawa, a w szczególności prawa budowlanego. W przedmiotowej sprawie pozwolenie na użytkowanie wybudowanych budynków wydane zostało 20 kwietnia 2005 r., a po upływie 9 dni sporządzony został dokument "OT-dowód przyjęcia środka trwałego".

Jak wynika z art. 59 ust. 1 w związku z art. 57 ust. 1 prawa budowlanego uzyskanie takiego pozwolenia (w formie decyzji administracyjnej) jest jednoznacznie z zakończeniem budowy. Oznacza to, że taki obiekt jest budynkiem bądź budowlą i spełnia wymagania stawiane tego typu obiektom przez prawo budowlane.

Reasumując, Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od budynków wybudowanych na cudzym gruncie od momentu zakończenia budowy i oddania budynków do używania. Ustalając moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podatnik winien uwzględnić treść art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie - zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia stronie, za pośrednictwem Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego.