Po 3-MD-720-722-116/99

Do czasu nowelizacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na 1999 r., zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 tej ustawy nie uważało się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych i obrotowych, w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi oraz otrzymanym odszkodowaniem z tytułu ubezpieczenia.

Przy zastosowaniu tradycyjnej formy wykładni argumentum a contrario wynikało, że straty w środkach obrotowych w części nie pokrytej odszkodowaniem, a w środkach trwałych dodatkowo w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi były zasadniczo kwalifikowane do kosztów podatkowych.

W wyniku nowelizacji na 1999 r. ustawodawca zrezygnował ze zwolnienia przedmiotowego odszkodowań otrzymanych na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw. W zakresie kosztów uzyskania przychodów wystąpiła zatem konieczność nadania nowego brzmienia przepisu regulującego kwestię strat, przy utrzymaniu zasady, że straty w środkach obrotowych powinny być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Od 1.1.1999 r., zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych lub w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi; przy ustalaniu straty nie uwzględnia się otrzymanych odszkodowań.

Straty w środkach obrotowych nie są w żadnej części pokrywane odpisami amortyzacyjnymi, bowiem od środków obrotowych nie dokonuje się tych odpisów, zatem poniesione (rzeczywiste) straty w środkach obrotowych (wg ceny nabycia) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej mogą być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Straty w środkach obrotowych, związane z likwidacją surowców (...), uszkodzeniem opakowań itd..., o których mowa w piśmie H., stanowią zatem koszty uzyskania przychodów.