PO 3-722-69/95

W związku z licznymi pytaniami podatników w sprawie uznania za koszty uzyskania przychodów rocznego odpisu podstawowego na fundusz świadczeń socjalnych oraz uzupełnieniu pisma z 5.1.1994 r., znak PO4/MS-722-1402/94, Ministerstwo Finansów wyjaśnia, co następuje:

Tworzenie funduszu świadczeń socjalnych zostało uregulowane w rozdziale 2 ustawy z 4.3.1994 r., o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. Nr 43, poz. 163 ze zm.). Z ustawy tej wyraźnie wynika, że środki funduszu, w tym także pochodzące z odpisu, są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Fakt braku takiego wyodrębnionego rachunku jest wyraźnym naruszeniem przepisów ustawy z 4.3.1994 r.

Dla celów podatku dochodowego warunkiem uznania odpisu za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nie tylko dokonywanie odpisu (czynność o charakterze rachunkowym), lecz również faktyczne dokonanie wpłaty. Przesądza o tym w sposób jednoznaczny zapis powołanych wyżej artykułów; ustawodawca postanowił bowiem o odpisach i wpłatach, a nie o odpisach lub wpłatach na ten fundusz.

Brak zatem wyodrębnionego rachunku bankowego (jakkolwiek niezgodny z ustawą o funduszu świadczeń socjalnych), na którym powinny być gromadzone środki finansowe z odpisu, nie może jednak pozbawiać podatnika prawa do zaliczenia odpisu na ten fundusz do kosztów uzyskania przychodów. Istotnym tutaj jest, aby środki te zostały faktycznie wydatkowane na działalność socjalną lub na dofinansowanie obiektów socjalnych i rozliczone z funduszem w tym samym okresie sprawozdawczym, w którym dokonano zapisu. A zatem odpis i wpłata na rachunek funduszu lub ewentualnie odpis i bezpośredni wydatek, mieszczący się w kwocie odpisu, rozliczony z funduszem - dokonane w każdym czasie roku podatkowego są kosztem uzyskania przychodów.