IP-PB3-423-114/07-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.08.2007 r. (data wpływu 29.08.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 29.08.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka X (dalej Spółka) nabywa od podmiotów z kraju, z UE jak również z krajów trzecich licencje na wyświetlanie programów/filmów. Umowy licencyjne zawierane są na okres dłuższy niż rok, z umów wynika, że Spółka nabywa prawo do więcej niż jednej emisji określonego programu/filmu, przeważnie do wykorzystania dwu lub trzykrotnego.

Licencje te zgodnie z art. 16 b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią wartości niematerialne i prawne podlegają amortyzacji. Odpisów amortyzacyjnych Spółka dokonuje, od wartości początkowej licencji filmowej, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym przedmiotową licencję oddano do używania, tj. od emisji filmu, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową. Spółka wprowadza do ewidencji licencję programową/filmową, na podstawie protokołu przyjęcia licencji. Data przyjęcia licencji przez Spółkę nie jest zbieżna z datą emisji, która jest momentem oddania licencji do używania. Spółka przyjęła, że datą wyznaczającą rozpoczęcie amortyzacji licencji filmowych jest data oddania do używania, tj. data emisji filmu, a nie data wprowadzenia składnika do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Spółka dla uatrakcyjnienia programu dokonuje zakupu bardzo wielu licencji, na które jest zapotrzebowanie w określonym sezonie. Często zdarza się, że uwzględniając potrzeby programowe emisja filmu nadawana jest np. pół roku od momentu zakupu. Spółka amortyzuje licencje filmowe od miesiąca, w którym wyemitowano film do końca tego miesiąca, w którym następuje wygaśniecie prawa do licencji na ten film.

Spółka posiada opinię Ministerstwa Finansów z dnia 30 marca 2001 r. dotyczącą amortyzacji podatkowej nabywanych licencji filmowych, w której wyjaśniono, iż do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji zalicza się nabyte prawa majątkowe, gdy przewidywany okres używania przekracza rok. Natomiast okresem w jakim powinny być dokonywane odpisy amortyzacyjne jest okres od miesiąca, w którym wyemitowano film do końca tego miesiąca, w którym następuje wygaśnięcia prawa do licencji na ten film.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka prawidłowo przyjmuje moment rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych licencji filmowych, tj. od miesiąca w którym wyemitowano film...

Zdaniem wnioskodawcy, na podstawie przepisu określonego w art. 16 b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nabyte licencje nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania podlegają amortyzacji, jeśli ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok oraz są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16 h ust. 1 pkt 1 w/w ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową. Natomiast art. 16 h ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi, że od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w okresie ich wykorzystania.

Spółka przyjęła, że licencje filmowe używane są sezonowo i dokonuje odpisów amortyzacyjnych od miesiąca, w którym wyemitowano film, tj. od oddania wartości do używania. Filmy wyświetlane są na antenie telewizyjnej w określonym sezonie, np. wakacyjnym, czy zimowym.

Przychód z tytułu nabywanych licencji filmowych jest generowany wówczas, gdy Spółka rozpoczyna emisję danego filmu i wówczas ponoszone są bezpośrednie koszty, w trybie art. 15 w/w ustawy, związane z osiągnięciem przychodu. Jest to zgodne z zasadą współmierności przychodów i kosztów. Amortyzacja licencji filmowych jest kosztem bezpośrednim związanym w przychodem z reklam towarzyszącym emisji filmów.

Zdaniem Spółki, metodologia jest zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, polityką rachunkowości i opinią wyrażoną w w/w piśmie Ministerstwo Finansów. Na tej podstawie moment przyjęcia wartości niematerialnej i prawnej do używania uważa się emisję programu/filmu.

Ustawodawca określając okres, w jakim podatnik może dokonywać odpisy amortyzacyjne mówi także o okresie używania licencji, i tak zgodnie z art. 16 m ust. 1 pkt 2 w/w ustawy okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od licencji na wyświetlanie filmów nie może być krótszy niż 24 miesiące. W myśl natomiast ustępu 2 tego artykułu, jeżeli wynikający z umowy okres używania licencji na wyświetlanie filmu jest krótszy niż 24 miesiące podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy.

Podsumowując zdaniem Spółki odpisy amortyzacyjne z tytułu nabytych licencji filmowych należy dokonywać od miesiąca, w którym wyemitowano film, tj. od oddania wartości do używania, zgodnie z przepisem określonym w art. 16 h ust. 1 pkt 3 w/w ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.