ILPB2/436-103/10-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2010 r. (data wpływu 13 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 13 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniach 26 stycznia 2009 r. i 15 maja 2009 r. Wnioskodawca otrzymał od osoby zagranicznej z Austrii pożyczkę odpowiednio: w kwocie 50 000,00 euro oraz w kwocie 35 000,00 euro. Umowa pożyczki została zawarta w Austrii, wykonana też została w Austrii - jako miejsce spełnienia świadczenia. Po podpisaniu umowy pieniądze zostały przekazane z rachunku bankowego w Austrii na rachunek pożyczkobiorcy w banku w Polsce. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w dniu jej zawierania znajdowały się na zagranicznym rachunku pożyczkodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pożyczka udzielona za granicą Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę zagraniczną podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa ta nie podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: Ustawa o PCC). Bowiem zgodnie z art. 1 ust. 4 Ustawy PCC czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z powyższego przepisu można wywnioskować, że umowa pożyczki nie będzie podlegać opodatkowaniu PCC, jeśli łącznie spełnione zostaną dwa warunki, tj.

pieniądze stanowiące przedmiot pożyczki znajdują się w chwili zawierania umowy za granicą oraz

umowa zawarta została poza terytorium Polski.

Należy zaznaczyć, że umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenie woli. O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 Ustawy PCC, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Jeśli zatem w chwili zawierania umowy środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki znajdowały się poza terytorium Polski obowiązek podatkowy nie powstanie. Podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Warszawie w piśmie z dnia 15 stycznia 2008 r. (IPPB2/436-213/08-3/MZ oraz 9 maja 2008 r. (znak IPPB2/436-48/08-4/MZ).

Reasumując należy uznać że skoro zawarcie przez pożyczkobiorcę umowy pożyczki nastąpiło poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pieniądze będące przedmiotem tej umowy w chwili jej zawarcia znajdowały się za granicami Polski to taka pożyczka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.