1435/PP1/443-261/2/05/AW

Pytanie podatnika:

Grunt ten nie widnieje w planie zagospodarowania przestrzennego jako przeznaczony pod zabudowę. W opinii Wnioskodawcy są to grunty pozostałe podlegające zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U.z 2005r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z wnioskiem Strony z dnia 23.11.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 24.11.2005r.) uzupełnionym pismem z dnia 13.12.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 16.12.2005r.) o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego postanawia uznać stanowisko Strony przedstawione w piśmie z dnia 13.12.2005r. dotyczące zwolnienia z podatku od towarów i usług sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, że zamierza sprzedać działkę o wymiarze 361m#178; będącą w użytkowaniu wieczystym właścicielowi pensjonatu wypoczynkowego ("na polepszenie warunków"), którego posesja przylega do posesji Strony. Przedmiotem dostawy będzie sam grunt niezabudowany. Grunt ten nie widnieje w planie zagospodarowania przestrzennego jako przeznaczony pod zabudowę.

W opinii Wnioskodawcy są to grunty pozostałe podlegające zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, do towarów zaś, zgodnie z art. 2 pkt. 6 ustawy zalicza się także grunty.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towaróww rozumieniu art. 7, w tym m. in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Prawo wieczystego użytkowania gruntu jest innym niż własność prawem rzeczowym oraz niewątpliwie wartością niematerialną i prawną. A zatem przeniesienie przez podatnika związanego z jego działalnością prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego lub niezabudowanego stanowi świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku od towarówi usług.

Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu co do zasady podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu przeznaczonego na cele rolnicze, która to czynność korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie § 8 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 97, poz. 970). Z pisma Strony, złożonego w przedmiotowej sprawie nie wynika, iż działka jest przeznaczona na cele rolnicze, wobec powyższego należy uznać, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego tego gruntu jest opodatkowana według stawki podstawowej w wysokości 22%.

W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia.

Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.

Pouczenie

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia(art. 236 Ordynacji podatkowej). Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.