IS.II/2-443/54/07

Pytanie podatnika:

Spółka za kupiła kalendarze dla swoich klientów, w których zamieściła reklamę swojej firmy (jednostkowa cena nabycia kalendarza przekroczyła 5 zł). Czy w opisanej sytuacji spółka może potraktować kalendarze, w których znajduje się reklama i informacja o spółce zakupione na potrzeby reprezentacji i reklamy jako materiały drukowane i nie naliczać VAT?

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie przepisów art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), z urzędu zmienia postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kolbuszowej z dnia 6.02.2007 r. znak: US.I-2/443-30/06 i uznaje za nieprawidłowe stanowisko strony przedstawione we wniosku z dnia 17.12.2006 r. znak: DF/13226/2006.

Podaniem z dnia 17.12.2006 r. V. S.A. wystąpiła z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kolbuszowej o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego, przedstawiając określony stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie. W wystąpieniu tym wskazano, iż spółka za kupiła kalendarze dla swoich klientów, w których zamieściła reklamę swojej firmy. Jednostkowa cena nabycia kalendarza przekroczyła 5 zł. We wniosku tym spółka postawiła pytanie, czy w opisanej sytuacji „(...) może potraktować kalendarze, w których znajduje się reklama i informacja o spółce zakupione na potrzeby reprezentacji i reklamy jako materiały drukowane i nie naliczać VAT?” W ocenie wnioskodawcy, w przypadku kalendarzy zastosowanie znajdzie przepis art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w świetle którego ich przekazanie kontrahentom będzie wyłączone spod opodatkowania.

Postanowieniem z dnia 6.02.2007 r. znak: US.I-2/443-30/06, wydanym w trybie art. 14a § 1 oraz § 4 Ordynacji podatkowej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kolbuszowej dokonał interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe. Rozstrzygnięcie to nie zostało przez stronę zaskarżone.

Dokonując oceny prawidłowości wymienionego postanowienia w trybie art. 14a § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl zapisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Przy czym zgodnie z unormowaniem art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, cytowanego przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Zauważyć należy, iż przez prezenty o małej wartości, stosownie z art. 7 ust. 4 cyt. ustawy o VAT, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1) o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;

2) których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazanego towaru nie przekracza 5 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanowiska wynika, iż według spółki przekazywane kalendarze z nadrukowaną reklamą firmy stanowią drukowany materiał reklamowy i informacyjny. W ustawie o podatku od towarów i usług brak jest definicji „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych”. Za drukowane materiały reklamowe i informacyjne bezsprzecznie należy uznać wszelkiego rodzaju ulotki, katalogi, foldery, broszury, cenniki, prospekty, itp. Podkreślić jednak należy, iż nadruki mogą być wykonane na towarach (w niniejszym przypadku na kalendarzach), które obok charakteru niewątpliwie reklamowo-informacyjnego, będą miały przede wszystkim charakter użytkowy. W ocenie tut. organu przeważające cechy użytkowe takich towarów nie pozwalają na ich kwalifikowanie do drukowanych materiałów reklamowo-informacyjnych.

Reasumując tut. organ stoi na stanowisku, iż kalendarze z nadrukiem zawierające informacje o firmie podatnika, oprócz charakteru reklamowo-informacyjnego, o którym mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, będą miały przede wszystkim charakter użytkowy. Sam fakt zamieszczenia pewnej formy reklamowej, czy też informacyjnej na kalendarzach nie daje podstaw do zakwalifikowania tychże towarów jako materiału reklamowego i informacyjnego. W konsekwencji przekazanie kalendarzy kontrahentom nie może korzystać z wyłączenia, o którym mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Przekazanie powyższych materiałów będzie bowiem co do zasady podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o ile przekazane towary nie są prezentami o małej wartości, o których mowa w przepisie art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, ujętymi w ewidencji prowadzonej przez podatnika, która pozwala na ustalenie tożsamości „obdarowanych” osób.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy w drodze decyzji z urzędu zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 tej ustawy, jeżeli rażąco narusza ono prawo. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie oczywiste, gdy rozstrzygnięcie organu I instancji jest ewidentnie sprzeczne z wyraźnym lub niebudzącym wątpliwości przepisem prawnym.

Po dokonaniu analizy przedstawionego stanu faktycznego oraz dokonując oceny prawnej zaprezentowanego przez stronę stanowiska, tut. organ stwierdza zatem, iż jest ono nieprawidłowe. Mając na uwadze fakt, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kolbuszowej w dokonanej interpretacji naruszył przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, Dyrektor tut. Izby rozstrzygnął jak w sentencji decyzji.