IPPP2-443-606/10-5/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11.08.2010r. (data wpływu 16.08.2010r.) uzupełnionym pismem z dnia 15.11.2010r. (data wpływu 18.11.2010r., data nadania 15.11.2010r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 04.11.2010r. nr IPPP2-443-606/10-2/IZ o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości nabytej jako lokata kapitału – jest nieprawidłowe,

opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości nabytej w celu budowy domu – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 16.08.2010r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości nabytej jako lokata kapitału.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z mężem (na zasadzie wspólności majątkowej) jest właścicielem trzech nieruchomości gruntowych – nieruchomości… (dalej: „Nieruchomość 1”), nieruchomości … (dalej: „Nieruchomość 2”) oraz nieruchomości … (dalej: „Nieruchomość 3”, dalej razem: „Nieruchomości”).

„Nieruchomość 1”, o powierzchni 17.830 m2, została nabyta w 1995 r. jako inwestycja - lokata posiadanych przez Wnioskodawcę środków pieniężnych. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie miał zamiaru jej wykorzystania dla celów działalności gospodarczej. Również po dokonaniu zakupu wskazana „Nieruchomość 1” nie była wykorzystywana do prowadzenia takiej działalności.

„Nieruchomość 2” składająca się z nieruchomości o powierzchni 2700 m2 i udziału we współwłasności nieruchomości o powierzchni 4180 m2, została nabyta w 2002 r. w celu budowy domu dla syna Wnioskodawczyni. „Nieruchomość 2” powstała w wyniku podziału większej nieruchomości. Osoby, które wraz z Wnioskodawcą nabyły część pierwotnej nieruchomość, w której skład wchodziła „Nieruchomość 2”, wybudowały domy na swoich działkach powstałych w wyniku podziału. Strona odstąpiła jednak od planów budowy i od chwili nabycia nie wykorzystywała „Nieruchomości 2” do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca, jak również jego małżonek, nie prowadzą działalności gospodarczej, wskutek czego „Nieruchomości” nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Obecnie Wnioskodawca rozważa zbycie wszystkich lub części Nieruchomości.

Pismem z dnia 15.11.2010 r. (data wpływu 18.11.2010 r.) Wnioskodawca uzupełnił złożony wniosek wskazując, iż nieruchomość, w stanie faktycznym opisana jako „Nieruchomość 1”, została nabyta jako grunt rolny. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z obowiązującym wówczas Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta, miała ona przeznaczenie na funkcje techniczno - produkcyjne (TP-46). W 1999 r. burmistrz Gminy wydał w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, na wniosek osoby trzeciej, decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z którą została dopuszczona inwestycja budowlana w postaci budynku magazynowego z częścią biurową, portiernią oraz infrastrukturą techniczną. Jednym z warunków umożliwiających realizację powyższej inwestycji było wyłączenie przedmiotowej nieruchomości z produkcji rolnej. Należy podkreślić, że od momentu nabycia do dnia dzisiejszego charakter powyższej nieruchomości nie uległ zmianie i w dalszym ciągu jest to nieruchomość rolna. Obecnie, w stosunku do przedmiotowej nieruchomości nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z pismem wydanym przez Biuro Architektury i Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta , zgodnie z aktualnym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (przyjętego Uchwałą Rady z dnia 10 października 2006 r.), nieruchomość która we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej została opisana jako „Nieruchomość 1” znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem „U.20”. Obszar ten jest przeznaczony pod funkcje usługowe (lokalizowanie usług z zakresu imprez międzynarodowych) administracji, organizacji społecznych, dyspozycji i współpracy gospodarczej, obrotu finansowego, ubezpieczeń, kultury, nauki, wdrażania wyspecjalizowanych nowych technologii (parki technologiczne, instytuty badawcze, itp.) szkolnictwa, handlu, oświaty, gastronomii, hotelarstwa, turystyki, sportu, w tym dużych obiektów sportowych dla organizacji imprez międzynarodowych, transportu, łączności itp. - o charakterze międzynarodowym, krajowym i lokalnym. Dopuszcza się lokalizowanie funkcji mieszkaniowej z zaleceniem, aby udział tej funkcji kształtował się do 40% powierzchni zabudowy w terenie, niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej, małych i średnich obiektów produkcyjnych stosujących nowe technologie, funkcji uzupełniających związanych z funkcję podstawową.

W uzupełnieniu do złożonego wniosku Strona wskazała, iż „Nieruchomość 2” posiada charakter nieruchomości rolnej. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z decyzją Wójta Gminy , przeznaczona ona była pod zabudowę mieszkaniową (działka 31/5), oraz częściowo pod pas eksploatacyjny, drogę wewnętrzną, drogi dojazdowe (działki 31/6, 31/10 - 31/12). W roku 2003, w stosunku do części przedmiotowej nieruchomości (działka 31/5) została wydana decyzja Wójta Gminy o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z którą została na niej dopuszczona lokalizacja budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Niemniej, jak zostało wskazane w powyższej decyzji, jednym z warunków przeprowadzenia inwestycji jest uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej. Od momentu nabycia do dnia dzisiejszego charakter działki nie uległ zmianie i w dalszym ciągu jest to nieruchomość rolna.

Przedmiotowe nieruchomości nie były przedmiotem dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, oraz nie były udostępniane, odpłatnie lub nieodpłatnie, innym osobom.

Wnioskodawca przy nabyciu nieruchomości nie działał z zamiarem ich wykorzystania do działalności gospodarczej, tj. nie działał w charakterze podatnika VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, nie nabędzie owego statusu również przy zbyciu przedmiotowych nieruchomości. W ocenie Wnioskodawcy, charakter przedmiotowych nieruchomości nie ma w tym przypadku znaczenia, ponieważ kwestia ta jest nieistotna w przypadku transakcji podejmowanych przez osobę nie będącą podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zbycie Nieruchomości 1 przez Wnioskodawcę będzie podlegało opodatkowaniu VAT...

Czy zbycie Nieruchomości 2 przez Wnioskodawcę będzie podlegało opodatkowaniu VAT...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1)

W ocenie Wnioskodawcy, zbycie „Nieruchomości 1” nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT. Na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dana transakcja podlega jednak opodatkowaniu tylko wtedy, gdy jest dokonywana przez podatnika VAT działającego w takim charakterze.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami tego podatku są podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przez działalność gospodarczą zaś rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Należy zatem ustalić, czy zbywając „Nieruchomość 1” Wnioskodawca będzie wykonywał działalność gospodarczą, a konkretnie, czy będzie występował jako handlowiec lub usługodawca.

Wnioskodawca nabył Nieruchomość nie posiadając sprecyzowanego celu jej wykorzystania. Należy przy tym zauważyć, że Wnioskodawca jako taki nie prowadził w tym czasie działalności gospodarczej, nie została ona również rozpoczęta do momentu powzięcia decyzji o zbyciu przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca nie był wówczas, jak i nie jest obecnie, zarejestrowany dla celów VAT.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie było podnoszone, iż czynnikiem kluczowym dla oceny statusu danego podmiotu w ramach transakcji zbycia określonego majątku jest zamiar, jaki towarzyszył jego nabyciu. Jeżeli bowiem nabycie wynikało z zamiaru, który urzeczywistnił się w momencie zbycia, można stwierdzić, że dany podatnik działał w sposób zorganizowany, wykonując działalność handlową - nabywania rzeczy w celu ich sprzedaży z zyskiem.

Natomiast w przedmiotowym stanie faktycznym, w momencie nabycia nie istniał zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej. Można więc stwierdzić, że Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości, która wchodziła w skład jego majątku prywatnego. Podkreślić przy tym należy raz jeszcze, że Wnioskodawca nie występował jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą i podatnik VAT zarówno przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości, jak również w trakcie jej posiadania. W konsekwencji, planowana obecnie przez Wnioskodawcę sprzedaż „Nieruchomości 1”, nie powinna być uznana za transakcję podlegającą przepisom o VAT. Wynika to z faktu, iż jej sprzedawca nie będzie w tym wypadku spełniał definicji podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, przez co nie zostaną spełnione również wymogi wskazane w definicji podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT.

Teza, iż sprzedaż majątku prywatnego nie powinna być opodatkowana VAT wynika z licznych orzeczeń, zarówno Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) np. C-291/92 Dieter Armbrecht oraz krajowych sądów administracyjnych (m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 maja 2008 r., sygn. III SA/Wa 296/08).

Warto przy tym zwrócić uwagę na argumentację przedstawioną przez NSA w orzeczeniu sygn. I FSK 1249/08 z 5 marca 2009 r. „Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nabycie sprzedawanych gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności, czyli handlowych, a nie w innych celach. Działalność handlowa oznacza dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży, wskazujący na zamiar kontynuacji tej działalności. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych”.

Natomiast NSA w orzeczeniu sygn. I FSK 1043/08 z dnia 27 października 2009 r. stwierdza: „Jeżeli bowiem - jak dowodzi składający skargę kasacyjną - materiał dowodowy zebrany w sprawie dowodzi, że już w chwili zakupu nieruchomości skarżący miał zamiar sprzedaży działek nieprzeznaczonych pod budowę domu) a więc dokonał zakupu nieruchomości z zamiarem dalszej odsprzedaży tej jej części, która nie będzie przeznaczona pod budowę domu, aby z uzyskanych środków pieniężnych sfinansować budowę tegoż domu, to wskazuje to jednoznacznie, że zakupu tego dokonywał z zamiarem nabycia gruntu na cele osobiste, a nie do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci handlu tym gruntem w formie zawodowej (profesjonalnej), czyli stałej (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowanej”.

W przedmiotowym stanie faktycznym „Nieruchomość 1” nie została nabyta w celu jej odsprzedaży w ramach zorganizowanej działalności gospodarczej. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przyszłe zbycie Nieruchomości nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

Ad. 2)

W ocenie Wnioskodawcy, zbycie „Nieruchomości 2” również nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT. Należy podkreślić, iż „Nieruchomość 2” została nabyta w celach prywatnych, Wnioskodawca nie zamierzał jej wykorzystywać (i nie wykorzystywał) w działalności gospodarczej. O istnieniu intencji wykorzystania „Nieruchomości 2” w celach osobistych świadczą okoliczności jej nabycia. Wnioskodawca wraz z kilkoma innymi osobami nabył nieruchomość, która została następnie podzielona, a na poszczególnych działkach wyodrębnionych z tej nieruchomości nabywcy wybudowali dla siebie domy. Trudno dopatrzeć się w takiej sytuacji zamiaru wykorzystania nabytego terenu w celach gospodarczych. Wnioskodawca również zamierzał wybudować dom na swojej działce, który następnie miał zostać przekazany synowi Wnioskodawcy. Warto podkreślić, iż fakt niewybudowania przez Wnioskodawcę domu na „Nieruchomości 2” nie oznacza, że działka ta została zakupiona w celach gospodarczych. Zmiany planów życiowych, podyktowane różnymi względami spowodowały zaniechanie przez Wnioskodawcę budowy domu na „Nieruchomości 2” oraz skłoniły go do sprzedaży tej działki. Wskazane okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, świadczą o tym, iż zbycie „Nieruchomości 2” nastąpi poza działalnością gospodarczą, a zatem nie będzie podlegało VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, wyrokach sądów administracyjnych oraz orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (w uzasadnieniu stanowiska na pytanie 1).

Poza argumentami przytoczonymi wcześniej, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na stwierdzenie zawarte w wyroku NSA sygn. I FPS 3/07 „(…) w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT(...)”.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, iż zbycie Nieruchomości 2 nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT, a zatem nie będzie podlegało temu podatkowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości nabytej jako lokata kapitału oraz nieruchomości nabytej w celu budowy domu uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które – mimo że czynność wykonały jednorazowo – działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia, jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca wraz z mężem nabyli w 1995 roku nieruchomość o powierzchni 17.830 m2 jako grunt rolny. Nabycie przedmiotowej nieruchomości stanowiło inwestycję – lokatę posiadanych przez Wnioskodawcę środków pieniężnych. W momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z obowiązującym wówczas Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta , miała ona przeznaczenie na funkcje techniczno - produkcyjne (TP-46). W 1999 r. burmistrz Gminy wydał w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, na wniosek osoby trzeciej, decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z którą została dopuszczona inwestycja budowlana w postaci budynku magazynowego z częścią biurową, portiernią oraz infrastrukturą techniczną. Jednym z warunków umożliwiających realizację powyższej inwestycji było wyłączenie przedmiotowej nieruchomości z produkcji rolnej. Należy podkreślić, że od momentu nabycia do dnia dzisiejszego charakter powyższej nieruchomości nie uległ zmianie i w dalszym ciągu jest to nieruchomość rolna.

Wnioskodawca zamierza zbyć ponadto nieruchomość oznaczoną we wniosku jako „Nieruchomość 2” składającą się z nieruchomości o powierzchni 2700 m2 i udziału we współwłasności nieruchomości o powierzchni 4180 m2, która została nabyta w 2002 r. w celu budowy domu dla syna Wnioskodawczyni. „Nieruchomość 2” powstała w wyniku podziału większej nieruchomości. Osoby, które wraz z Wnioskodawcą nabyły części pierwotnej nieruchomości, w której skład wchodziła „Nieruchomość 2”, wybudowały domy na swoich działkach powstałych w wyniku podziału. Wnioskodawca odstąpił jednak od planów budowy i od chwili nabycia nie wykorzystywał „Nieruchomości 2” do prowadzenia działalności gospodarczej.

Opisane powyżej „Nieruchomości” nie były przedmiotem dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, oraz nie były udostępniane, odpłatnie lub nieodpłatnie, innym osobom.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, iż nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym, nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca twierdzi, iż dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swojego majątku prywatnego. Jednakże z treści wniosku jednoznacznie wynika, iż zakupu dokonano celem inwestycji środków pieniężnych. Wskazuje na to fakt, iż w stosunkowo krótkim okresie czasu zakupiono nieruchomości gruntowe o znacznej powierzchni, przy czym pierwsza została nabyta jako lokata kapitału, natomiast druga z zamysłem budowy domu. Zaznaczyć należy, iż nie poczyniono jednoznacznych kroków w celu podjęcia budowy na „Nieruchomości 2”, a powierzchnia działki budowlanej wskazuje na możliwość dokonania jej podziału. Zatem stwierdzić należy, iż Wnioskodawca na przestrzeni kilku lat systematycznie gromadził grunty, które zamierza zbyć.

Nie można zatem stwierdzić, iż zakupu powyższych nieruchomości dokonano na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Zatem wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż nabył on przedmiotowe nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich do celów zarobkowych, co w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi działalność gospodarczą.

Co do zasady stawka podatku VAT wynosi 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Wprawdzie ustawodawca przewidział dla niektórych towarów czy usług stawki obniżone lub zwolnione z opodatkowania, jednakże dostawa nieruchomości, o których mowa we wniosku nie mogłaby korzystać z jakiegokolwiek zwolnienia od podatku VAT, bowiem w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ww. ustawy, zwolnienia podmiotowego określonego w ust. 1 i 9 tegoż artykułu (tj. ze względu na wartość sprzedaży niższą niż 100.000 zł), nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zatem nawet w przypadku, gdy wartość sprzedaży wymienionych gruntów byłaby niższa niż 100.000 zł, istnieje obowiązek opodatkowania tej transakcji.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, jak ma to miejsce w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

W myśl art. 14 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wójt, burmistrz lub prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzania planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Odnosząc się do ewidencji gruntów i budynków zauważyć należy, iż dokument ten stanowi jedynie urzędowy zbiór informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Wobec powyższego w przedmiotowej sytuacji stwierdzić należy, iż przedmiotem zbycia są nieruchomości gruntowe, z których jedna przeznaczona jest pod funkcje usługowe, przy czym dopuszcza się zabudowę mieszkaniową, natomiast druga jest działką budowlaną.

Oznacza to, że w stosunku do sprzedaży tych nieruchomości nie zachodzi żadna przesłanka pozwalająca na zastosowanie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Zatem ich dostawa będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości oznaczonej we wniosku jako „Nieruchomość 1” oraz „Nieruchomości 2”, nie może korzystać ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ zwolnieniem tym objęta jest tylko dostawa terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane i przeznaczone pod zabudowę. Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku a zatem Wnioskodawca tj. sprzedający w odniesieniu do powyższej transakcji, będzie występować w charakterze podatnika podatku VAT.

Odnosząc się do powołanego orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 października 1994 r. C-291/92 (Finanzamt Ülzen vs Dieter Armbrecht) wskazać należy, iż – stosownie do powyższej analizy – dostawa działek przeznaczonych na cele usługowe oraz pod zabudowę nie wiąże się z majątkiem osobistym Wnioskodawcy lecz z prowadzoną działalnością gospodarczą. W konsekwencji orzeczenie nie ma zastosowania w sprawie i nie może stanowić o rozstrzygnięciu tut. Organu.

W wyroku WSA w Warszawie z 6 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 296/08, Sąd zauważył, iż w sytuacji, gdy z okoliczności wynika, że nabycie gruntów miało charakter lokaty kapitału (nawet długotrwałej), wskazującej na chęć zbycia w przyszłości zakupionych gruntów, ich sprzedaż w tych okolicznościach również wskazuje na handlowy zorganizowany charakter, co czyni sprzedawcę podatnikiem podatku VAT. A zatem orzeczenie to w pełni odzwierciedla stanowisko zajęte przez tut. Organ w przedmiotowej interpretacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując roli orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy wskazanego przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej opodatkowania transakcji sprzedaży „Nieruchomości 1” nabytej jako lokata kapitału (pytanie nr 1 przedmiotowego wniosku) oraz opodatkowania transakcji zbycia „Nieruchomości 2” nabytej w celu budowy domu(pytanie nr 2). Rozstrzygnięcie dotyczące „Nieruchomości 3” nabytej w drodze darowizny (pytanie nr 3) zostało ujęte w odrębnej interpretacji.

Nadmienia się, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W związku z powyższym niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy.

Natomiast jeżeli drugi z małżonków zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz wniesienia odrębnej opłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.