IBPP1/443-949/10/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2010r. (data wpływu do tut. organu 4 października 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy na Wnioskodawcy – wydającym „BILETY WOLNEJ JAZDY”, spoczywa obowiązek podatkowy od usługi transportowej realizowanej na podstawie „BILETU WOLNEJ JAZDY” – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 4 października 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy na Wnioskodawcy – wydającym „BILETY WOLNEJ JAZDY”, spoczywa obowiązek podatkowy od usługi transportowej realizowanej na podstawie „BILETU WOLNEJ JAZDY”.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Miasto na prawach powiatu realizuje „Miejski Program Profilaktyki i Opieki nad Dzieckiem i Rodziną na lata 2010-2013” przyjęty Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 2 marca 2010r. W ramach ww. programu, Miasto m.in. wspiera rodziny wielodzietne i rodziny zastępcze, wydając tzw. karty uprawniające do korzystania na preferencyjnych warunkach z usług świadczonych nie tylko przez jednostki Gminy, ale również przez inne podmioty w różnych dziedzinach, m.in. sportu kultury, rekreacji, turystyki itp.

Karty mogą otrzymać członkowie rodzin, w których wychowuje się co najmniej troje dzieci w wieku do 18 roku życia, a w przypadku gdy się uczą – do 24 roku życia. Wydawane są one przez Urząd Miejski.

W ramach ww. programu, wprowadzono również tzw. „BILET WOLNEJ JAZDY”, który wydawany jest posiadaczowi karty na podstawie Uchwały Rady Miejskiej z dnia 12 października 2004r. w sprawie opłat za przewozy osób i bagażu pojazdami komunikacji miejskiej, zmienionej Uchwałami z dnia 14 czerwca 2005r., z dnia 29 sierpnia 2006r., z dnia 20 lutego 2007r., z dnia 1 kwietnia 2008r., z dnia 26 stycznia 2010r. oraz z dnia 29 czerwca 2010r. Wzór biletu oraz wniosku o jego wydanie zostało określone Zarządzeniem Prezydenta Miasta z dnia 17 września 2010r.

Uprawnienie do otrzymania powyższego biletu ograniczone jest do dzieci i młodzieży wychowujących się w rodzinach, w których jest co najmniej pięcioro dzieci zamieszkałych na stałe na terenie Miasta oraz do wychowanków w rodzinach zastępczych.

Aktualnie „BILET WOLNEJ JAZDY” uprawnia ww. osoby do bezpłatnych przejazdów na wszystkich liniach miejskich i podmiejskich, od dnia wydania (nie wcześniej niż od 1 września 2010r.) do dnia 30 czerwca 2011r. najpóźniej (bilet miesięczny ulgowy na wszystkie linie miejskie i podmiejskie kosztuje 49,00 zł).

„BILET WOLNEJ JAZDY” wydawany jest przez Urząd Miejski, natomiast realizatorem transportu zbiorowego jest Miejski Zakład Komunikacyjny. Jest on zakładem budżetowym Gminy otrzymującym z budżetu Miasta dotację – zgodnie z załącznikiem Nr 12 Przychody i koszty zakładów budżetowych w 2010 roku do Uchwały Rady Miejskiej z dnia 5 stycznia 2010r. Uchwała budżetowa Miasta na 2010 rok – kalkulowaną według stawki jednostkowej zgodnie z załącznikiem Nr 9 Zakres, stawki i kwoty dotacji przedmiotowych w 2010 roku do ww. Uchwały budżetowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Urzędzie Miejskim – wydającym „BILETY WOLNEJ JAZDY”, spoczywa obowiązek podatkowy z tytułu usługi transportowej realizowanej na podstawie „BILETU WOLNEJ JAZDY”...

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy nie ciąży z tytułu usługi transportowej na Urzędzie Miejskim, gdyż nie realizuje on tej usługi, a jedynie wydaje „BILETY WOLNEJ JAZDY”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Pojęcie świadczenia usług ustawodawca zdefiniował w art. 8 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot działający dla tej czynności w charakterze podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – stosownie do art. 15 ust. 2 cyt. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych (art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie gminnym).

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent miasta). W myśl art. 11a ust. 3 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o wójcie, należy przez to rozumieć także burmistrza oraz prezydenta miasta. W myśl art. 33 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o samorządzie gminnym, wójt wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy.

Jak wynika z powyższego, urząd gminy (miasta) nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy (miasta) jest aparatem pomocniczym służącym do wykonywania zadań gminy (miasta) oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy (miasta).

Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe miasta i urzędu miasta, również na gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości miasta podmiotowość urzędu miasta. Zatem urząd miasta działając w imieniu miasta realizuje zadania własne wynikające z ustawy o samorządzie gminnym.

Jak podano w opisie zdarzenia przyszłego, „BILET WOLNEJ JAZDY” wydawany jest wprawdzie przez Urząd Miejski reprezentujący Wnioskodawcę, natomiast realizatorem transportu zbiorowego jest Miejski Zakład Komunikacyjny, będący zakładem budżetowym Gminy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika więc, że Wnioskodawca reprezentowany przez Urząd Miejski, w ogóle nie świadczy usługi transportowej w ramach „Miejskiego Programu Profilaktyki i Opieki nad Dzieckiem i Rodziną na lata 2010-2013”, zatem – biorąc pod uwagę brzmienie powołanych wyżej przepisów ustawy o VAT – nie ma podstaw do uznania, by Wnioskodawca działał w charakterze podatnika dla wyżej opisanej usługi transportowej, a w konsekwencji, by ciążył na nim obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usługi transportowej, skoro to nie Wnioskodawca wykonuje tę usługę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Ponadto tut. organ informuje, że w pozostałych zakresach objętych wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.