ILPP1/443-783/10-4/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2010 r. (data wpływu 19 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 19 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej niezabudowanej o łącznej powierzchni 4,12 ha, na którą składają się dwie działki: o powierzchni 3,14 ha i o powierzchni 0,98 położonej we wsi X, gmina Y, objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Wnioskodawca nabył ww. nieruchomość na mocy umowy sprzedaży w dniu 9 września 1998 r. Następnie w roku 1999 Zainteresowany dokupił od tego samego sprzedającego sąsiedni kawałek gruntu składający się z dwóch działek, objęty księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Nabycie własności ww. nieruchomości przez Wnioskodawcę nie nastąpiło z zamiarem jej dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca od początku zakupu, uprawiał zakupiony grunt. W dniu 8 listopada 2004 r. na wniosek Zainteresowanego dokonano przekształcenia części z zakupionego gruntu, tj. działki na tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową.

Od roku 2007 – ze względu na podeszły wiek i choroby – Wnioskodawca zaprzestał uprawniania tego gruntu i podjął decyzję o jego dalszej sprzedaży w całości.

W lipcu 2007 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną na sprzedaż całości ww. gruntu z Inwestorem hiszpańskim. W dniu 27 listopada 2007 r. Wnioskodawca sprzedał na rzecz ww. podmiotu działkę, a pozostała sprzedaż miała nastąpić do dnia 31 grudnia 2009 r. Z uwagi na fakt, iż Inwestor hiszpański odstąpił od ww. umowy przedwstępnej, Wnioskodawca aktualnie zamierza zbyć pozostałą część ww. nieruchomości w całości na rzecz jednego podmiotu lub w braku takiej możliwości częściami na rzecz różnych podmiotów. Przedmiotem sprzedaży będzie w całości grunt rolny. Decyzja o sprzedaży pojawiła się dopiero w roku 2007 wobec pogarszającego się stanu zdrowia Wnioskodawcy i jego wieku. Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż całości przeznaczonej do sprzedaży części ww. nieruchomości, jednak z uwagi na trudności na rynku nieruchomości, Wnioskodawca nie wyklucza możliwości sprzedaży tej nieruchomości w częściach.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz nie będącą podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca jest również właścicielem nieruchomości rolnej, objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy, położonej w miejscowości Z, niezabudowanej o pow. 21 ha, z czego ok. 2 do 3 ha, przeznaczono zgodnie z miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego pod budownictwo.

Ww. nieruchomość Wnioskodawca nabył w dniu 12 marca 1999 r. jako nieruchomość rolną. W roku 2002 część ww. nieruchomości, tj. 2-3 ha została w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne. Nieruchomość ta, składająca się ze stawu (o pow. około 9,5 ha) i w pozostałej części z łąki, była utrzymywana przez Wnioskodawcę w dobrej strukturze rolnej. Wnioskodawca od około roku 2007 przestał utrzymywać ww. grunt w dobrym stanie, z powodu pogarszającego się zdrowia i podeszłego wieku. Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży całości ww. nieruchomości jednorazowo. W przypadku braku możliwości jednorazowej sprzedaży, Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży w częściach ww. nieruchomości.

Dnia 7 października 2010 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, iż Wnioskodawca przedmiotowe grunty we wsi X oraz Z utrzymywał w dobrej kondycji rolniczej, tzn. kosił trawę, uprawiał je w niewielkim zakresie dla własnych potrzeb, sadził ziemniaki oraz warzywa. Ww. czynności były wykonywane przez Zainteresowanego jako emeryta, będącego na emeryturze. Od roku 2007 Wnioskodawca z powodu złego stanu zdrowia zaprzestał dokonywania nawet tych niewielkich upraw na swoje własne potrzeby. W ten sposób Wnioskodawca wskazał, iż nie prowadził działalności rolniczej o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z przedmiotowych nieruchomości. Zainteresowany nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT. Nieruchomości nie były oddawane osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych w najem, dzierżawę lub użyczenie.

Wnioskodawca nie ma zamiaru dzielić przedmiotowych nieruchomości na mniejsze działki, jak również dodatkowo uzbrajać wyodrębnionych działek. Zainteresowany podjął decyzję o sprzedaży działek gdyż potrzebuje środki pieniężne na leczenie oraz pokrycie własnego zadłużenia. Nieruchomość położona we wsi P. ma przeznaczenie wg planu zagospodarowania przestrzennego, jako grunty rolne.

Względem przedmiotowych nieruchomości nie wydawano wcześniej decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wyjaśnił Zainteresowany, około pięciu - sześciu lat temu sprzedał działkę budowlaną położoną we wsi X, o pow. około 10 arów. Ponadto w wyniku umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. Wnioskodawca sprzedał działkę budowlaną o pow. 0,68 ha położoną we wsi X. Kupujący odstąpił przy tym od ww. umowy przedwstępnej w pozostałym zakresie i nie zakupił drugiej działki o pow. 1,01 ha, objętej ww. umową przedwstępną we wsi X, oraz od umowy przedwstępnej sprzedaż nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącej działek o pow. 3,14 ha i o pow. 0,98 ha również położonych we wsi X, których to nieruchomości dotyczy wniosek Wnioskodawcy z dnia 16 lipca 2010 r.

Wnioskodawca przebywa od dłuższego czasu na emeryturze, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż nieruchomości rolnej niezabudowanej, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego, zwolniona jest od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) jako teren niezabudowany inny niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę...

Czy sprzedaż nieruchomości niezabudowanej, przeznaczonej w części pod zabudowę, jednorazowo w całości lub w częściach przy braku możliwości jednorazowej sprzedaży przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem VAT, na rzecz jednego podmiotu lub kilku podmiotów (sprzedaż w częściach), zostanie uznana jako działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, i w związku z tym sprzedaż taka zostanie objęta podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż gruntu rolnego niezabudowanego, w sytuacji gdy nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, na podstawie którego grunt ten przeznaczony byłby pod zabudowę nie podlega podatkowi VAT, gdyż nie stanowi gruntu zabudowanego lub przeznaczonego pod zabudowę. O takim przeznaczeniu decyduje bowiem plan zagospodarowania przestrzennego. Zatem z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega dostawa wszelkich gruntów zabudowanych i gruntów niezabudowanych, które są kwalifikowane jako tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, a o takim charakterze gruntów decyduje plan zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż gruntu w X nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i to niezależnie od tego czy będzie to sprzedaż jednorazowa czy też w częściach, ponieważ stanowi on grunt rolny niezabudowany, który nie jest przeznaczony pod zabudowę.

Jeżeli chodzi natomiast o grunt niezabudowany położony w miejscowości Z który jest przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową, to zdaniem Wnioskodawcy, skoro sprzedaż takiego gruntu następuje przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, a grunt ten nie został nabyty przez Wnioskodawcę w celu jego dalszej odsprzedaży w celach zarobkowych, to taka sprzedaż również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Natomiast ust. 2 ww. art. 15 stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, usługodawców, rolników oraz osób wykonujących wolne zawody również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. artykułu są również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przez niego nieruchomości zakupionej na majątek prywatny, bez zamiaru dalszej odsprzedaży, którą przez pierwsze lata uprawiał, a którą postanowił dopiero po latach sprzedać wobec znacznego pogorszenia jego stanu zdrowia i wieku, nie może zostać uznana jako działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Również fakt, iż sprzedaż ww. nieruchomości może zostać zrealizowana etapami nie nadaje tej sprzedaży stałego (zorganizowanego i profesjonalnego) charakteru z zamiarem ich powtarzania i kontynuowania. O jednorazowym charakterze tej czynności decydują następujące efekty:

jednorazowy zamiar sprzedaży całej nieruchomości, wynikający z faktu zgłoszenia do biura nieruchomości sprzedaży całości nieruchomości,

ewentualna realizacja sprzedaży tej nieruchomości etapami, wynika wyłącznie z braku chętnych do zakupu całości nieruchomości (przymus rynkowy),

brak zamiaru wykonywania takich czynności jak ww., wielokrotnie w sposób częstotliwy, w celach zarobkowych,

brak celu sprzedaży przy nabyciu przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości,

brak zamiaru nabycia przez Wnioskodawcę dalszych nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy skoro Zainteresowany, nabył ww. nieruchomość na własne potrzeby bez zamiaru jej odsprzedaży w celach zarobkowych, przez lata uprawiał ją jako rolnik, to nie można uznać, iż zamiarem Wnioskodawcy był już w dniu nabycia, zamiar jej sprzedaży w celach zarobkowych.

W wyroku Sądu z dnia 27 maja 1997 r. stwierdzono m. in., że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega taka sprzedaż rzeczy, która była jedynym celem uprzedniego jej nabycia.

Skoro dopiero po latach Wnioskodawca postanowił sprzedać ww. nieruchomość z powodu podeszłego wieku i pogarszającego się stanu zdrowia, to nie można Wnioskodawcy przypisać zamiaru powtarzania takich czynności w sposób częstotliwy, ciągły dla celów zarobkowych.

Podobne stanowisko jest aktualnie prezentowane w orzecznictwie sądowym oraz w interpretacjach organów skarbowych. Mianowicie w wyrokach NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt l FSK 2071/08, oraz z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt l FPS 3/07, stwierdzono, że sprzedaż działek przez osoby fizyczne, nawet dokonana kilkakrotnie, nie stanowi czynności opodatkowanej dopóki nie jest czynnością wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. W ocenie NSA, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniona musi być już w zamiarze nabycia towaru, a nie w momencie sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika /AT. Jeżeli majątek został nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, to jest to majątek prywatny. Powyższe zostało potwierdzone w wielu innych wyrokach NSA / WSA. Mianowicie jednolite już stanowisko sądowe potwierdza, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty, działa w charakterze podatnika VAT jako handlowiec, wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czyli stałą (charakteryzującą się powtarzalnością czynności i chęcią kontynuacji; wyroki NSA w sprawach l SK 1629/O7, l FSK 1059/07, l FSK 253/08, l FSK 779/07, wyroki WSA w sprawach l SA/Wr 98-99/09, l SA/Gd 881/08, l SA/Sz 684/09, III SA/Gl 1334/08).

Takie stanowisko zostało również potwierdzone przez doktrynę. Mianowicie w literaturze dominuje pogląd, że jeżeli sprzedawca nabywał grunty do majątku prywatnego dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, ale nie było to jego głównym celem, to w takim przypadku co do zasady nie powinien być traktowany jako podatnik VAT. Podnosi się, że sama wyprzedaż majątku własnego nawet w częściach, nie ma charakteru podatkowego. Oceniając te kwestie, należy zwrócić uwagę przede wszystkim na okoliczności towarzyszące nabycie oraz na czas dzielący nabycie i zbycie, a także okoliczności sprzedaży i przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży, czy pozostają w majątku prywatnym, czy są użyte do działalności gospodarczej (VAT Komentarz, Lex 2009, wyd. 3). Fakt, iż podatnik wcześniej ww. działki uprawiał również nie może wskazywać, iż sprzedaż następuje w ramach działalności gospodarczej. Sprzedaż działek budowlanych nie jest bowiem działalnością rolnika (wyrok NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt I FSK 2071/08). Nie można też uznać, że sprzedaż ww. działek budowlanych jest działalnością handlową, ponieważ nie jest to działalność zawodowa profesjonalisty, a ponadto nabycie sprzedanych gruntów nie nastąpiło w celu wykonywania działalności handlowej. Również podział gruntu na mniejsze działki budowlane nie musi wskazywać zamiaru sprzedaży działek w sposób częstotliwy w celach handlowych. Może to mieć na celu tak jak w przypadku Wnioskodawcy, ułatwienie sprzedaży stanowiących jego majątek prywatny, działek.

Ww. jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, potwierdzone jest również w interpretacji organów podatkowych, mianowicie w interpretacji indywidualnej z dnia 14 stycznia 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Wobec wszystkich ww. okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, zaprezentowane stanowisko należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, stosując wykładnię językową przepisu stwierdzić można, iż działalnością gospodarczą jest działalność producenta, handlowca lub usługodawcy oraz rolnika, także wówczas gdy czynność podlegająca opodatkowaniu została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania tej czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonywanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności.

Skutkiem powyższego status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy. Dla celów ustalenia, czy dostawa działek wyczerpuje znamiona pojęcia „działalność gospodarcza” koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem podmiotu wykonującego czynności jest ich dokonywanie w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa pojęcia „zamiar”, jak i nie precyzuje pojęcia „sposób częstotliwy”, w każdym przypadku należy badać czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie). Natomiast przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły dla celów zarobkowych, czy został on nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT. I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy).

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z kolei dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawierają danych o „przeznaczeniu” danego gruntu, co jest warunkiem decydującym o zwolnieniu od podatku w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a jedynie obejmują dane dotyczące ich aktualnego wykorzystania – art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. z 2005 r. Dz. U. Nr 240, poz. 2027 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej niezabudowanej o łącznej powierzchni 4,12 ha, na którą składają się dwie działki: o powierzchni 3,14 ha i o powierzchni 0,98 ha położonej we wsi X. Nabycie przedmiotowych działek nastąpiło w dniu 9 września 1998 r. Następnie w roku 1999 Zainteresowany dokupił od tego samego sprzedającego sąsiedni kawałek gruntu składający się z dwóch działek. Zainteresowany jest także właścicielem nieruchomości rolnej położonej w miejscowości Z o powierzchni 21 ha z czego od 2 do 3 ha zostało przeznaczonych pod zabudowę. Tą nieruchomość Zainteresowany nabył w dniu 12 marca 1999 r. Wnioskodawca przedmiotowe grunty utrzymywał w dobrej kondycji rolniczej, tzn. kosił trawę, uprawiał ją w niewielkim zakresie dla własnych potrzeb, sadził ziemniaki oraz warzywa. Zainteresowany jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącą podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie prowadzi działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy oraz nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy. Wnioskodawca nie ma zamiaru dzielić przedmiotowych nieruchomości na mniejsze działki, jak również dodatkowo uzbrajać wyodrębnionych działek, jednakże Zainteresowany nie wyklucza sprzedaży ww. nieruchomości w częściach. Zainteresowany podjął decyzję o sprzedaży działek gdyż potrzebuje środki pieniężne na leczenie oraz pokrycie własnego zadłużenia. Nieruchomość położona we wsi X ma przeznaczenie wg planu zagospodarowania przestrzennego, jako grunty rolne. Natomiast nieruchomość położona w miejscowości Z w części przeznaczona jest pod budownictwo mieszkaniowe. Jak wyjaśnił Zainteresowany, około pięciu - sześciu lat temu sprzedał działkę budowlaną położoną we wsi X, o pow. około 10 arów. Ponadto w wyniku umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r., Wnioskodawca sprzedał działkę budowlaną o pow. 0,68 ha położoną we wsi X. Kupujący odstąpił przy tym od umowy przedwstępnej w pozostałym zakresie i nie zakupił drugiej działki o pow. 1,01 ha, objętej ww. umową przedwstępną we wsi X oraz od umowy przedwstępnej sprzedaż nieruchomości z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącej działek o pow. 3,14 ha i o pow. 0,98 ha również położonych we wsi X.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie dostawa działek położonych we wsi X, a także działki gruntu położonej w miejscowości Z podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż w opisanym stanie sprawy dokonując zbycia ww. działek Zainteresowany wystąpi w roli podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą.

Powyższe wynika z faktu, iż, Wnioskodawca dokonując w latach poprzednich zbycia dwóch działek gruntu, tj. działki o powierzchni około 10 arów oraz działki o powierzchni 0,68 ha, położonych w X, a także podejmując starania sprzedaży działek oraz zakładając w przyszłości sprzedaż kolejnych działek, występuje w roli handlowca dokonującego dostaw w sposób zorganizowany, z zamiarem wykonywania tych sprzedaży w sposób częstotliwy.

W tym miejscu należy wskazać, iż z opisu zawartego we wniosku nie wynika, iż przedmiotowe nieruchomości zostały nabyte wyłącznie na cele osobiste Wnioskodawcy. Co prawda Zainteresowany wskazał, iż nabycie nieruchomości nie nastąpiło z zamiarem jej dalszej odsprzedaży, jednocześnie jednak nie wskazał żadnej przyczyny, która uzasadniałaby nabycie tak dużego areału gruntu wyłącznie na cele osobiste – zwłaszcza wobec faktu, iż nabycia dokonywano sukcesywnie na przestrzeni dwóch lat, a większa część nieruchomości nie była w żaden sposób wykorzystywana – również pod uprawy.

W tych okolicznościach Wnioskodawca wypełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, uznające czynności Zainteresowanego za działalność gospodarczą. To z kolei przesądza o tym, że Wnioskodawca winien takie czynności opodatkować, gdyż de facto jest z tytułu takich czynności – stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikiem podatku VAT. Ponadto – stosownie do zapisów art. 2 pkt 6 ustawy – grunty uznawane są za towary, których odpłatna dostawa jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy jednakże zauważyć, iż z uwagi na treść powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, część nieruchomości objętej wnioskiem będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Przedmiotowe zwolnienie będzie jednak obejmowało wyłącznie te grunty niezabudowane, które nie stanowią gruntów budowlanych, bądź przeznaczonych pod zabudowę. Przy czym dla ustalenia charakteru gruntu Wnioskodawca powinien wziąć pod uwagę przeznaczenie gruntu wynikające z planu zagospodarowania przestrzennego. Brak takiego planu dla części nieruchomości – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – nie przesądza o uznaniu, iż jest to grunt, którego dostawa korzysta ze zwolnienia od podatku.

W takim przypadku bowiem należy brać pod uwagę decyzje o warunkach zabudowy lub zapisy wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a dopiero w sytuacji ich braku zapisy wynikające z ewidencji gruntów.

Reasumując, Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działek położonych we wsi X oraz gruntu położonego w miejscowości Z wystąpi w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż sprzedaż nieruchomości, w części dotyczącej gruntów niezabudowanych innych niż budowlane, bądź przeznaczone pod zabudowę będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, natomiast w pozostałej części opodatkowana będzie podstawową, 22% stawką podatku.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.