1401/PH-II/4407/14-3/07/MZ/PV-II

Pytanie podatnika:

Strona prosi o potwierdzenie, czy sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta przed dopuszczeniem tych towarów do obrotu na terenie Unii Europejskiej pozostaje poza zakresem opodatkowania polskim podatkiem od towarów i usług.

Decyzja

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 i art. 207 § 1 w związku z art. 239 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 2 pkt 1, art. 5 ust. 1, art. 22 ust. 1 pkt 1, art. 22 ust. 2 oraz ust. 3 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z siedzibą w Warszawie, na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 14.12.2006r. nr 1472/RPP1/443-752/06/KUP w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia:

- odmówić zmiany albo uchylenia w/w postanowienia organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 14.09.2006r. Strona wystąpiła w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, iż Spółka, zarejestrowana dla potrzeb podatku od towarów i usług w Rzeczypospolitej Polskiej, nabywa od holenderskiego podatnika VAT towary sprowadzone z Japonii. Towary te następnie odsprzedaje ostatecznemu nabywcy, mającemu siedzibę i zarejestrowanemu dla potrzeb podatku od towarów i usług w Polsce. Towary wydawane są bezpośrednio z magazynu w Holandii do ostatecznego odbiorcy na warunkach dostawy CIP (Polska), FOB (Holandia) oraz EXW (Holandia). Transport realizowany jest przez dostawcę lub ostatecznego odbiorcę towaru. Import towarów (dopuszczenie do obrotu na terytorium Unii Europejskiej) dokonywany jest w Polsce przez ostatecznego nabywcę na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę. Do momentu dopuszczenia towarów do obrotu na terytorium UE towary te znajdują się pod celną procedurą tranzytu. Przy tak przedstawionym stanie faktycznym Strona prosi o potwierdzenie, czy sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta przed dopuszczeniem tych towarów do obrotu na terenie Unii Europejskiej pozostaje poza zakresem opodatkowania polskim podatkiem od towarów i usług. Zdaniem Strony w przedmiotowej transakcji nie może zostać uznana za podatnika z tytułu importu towarów, gdyż cała procedura dopuszczenia towarów do obrotu na terytorium Unii Europejskiej dokonywana jest w Polsce przez polskiego kontrahenta Spółki – ostatecznego nabywcę towarów. Spółka zatem nie jest dłużnikiem, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła. W związku z powyższym, zdaniem Strony należy uznać, iż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług, to ostateczny odbiorca dokonuje importu towarów opodatkowanego podatkiem od towarów i usług w Polsce i jest z tego tytułu podatnikiem.

W stosunku zaś do transakcji poprzedzającej import towarów Strona podnosi, iż kluczowe znaczenie dla określenia miejsca jej opodatkowania, jako transakcji łańcuchowej, ma identyfikacja dostawy, której można przypisać transport. Dostawa ta oraz dostawy ją poprzedzające powinny być bowiem, zgodnie z art. 22 ust. 3 w/w ustawy opodatkowane w państwie rozpoczęcia transportu, a dostawy następujące po niej w państwie zakończenia transportu. Zatem jeżeli ostatni podmiot w transakcji łańcuchowej jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów, to należy zdaniem Strony uznać, iż właśnie ten podmiot dokonuje przywozu towarów na terytorium Polski bez względu na to, jak wyglądają ustalenia stron odnośnie transportu. Dostawie na jego rzecz należy przypisać transport, a co za tym idzie dostawa ta oraz dostawy poprzedzające ją winny zostać opodatkowane w państwie rozpoczęcia transportu. W przytoczonym stanie faktycznym zdaniem Strony nie będzie ona podatnikiem z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów importowanych w Polsce. Ustawą z dnia 21.04.2005r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadzono bowiem zwolnienie od podatku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wymienionych w art. 36 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. towarów objętych na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, między innymi procedurą tranzytu. Sprzedaż towarów pomiędzy Spółką a ostatecznym nabywcą nie może zostać uznana za lokalną dostawę, bowiem prowadziłoby to do podwójnego opodatkowania i byłoby sprzeczne z zasadą wspólnotowego systemu podatku od towarów i usług. Strona zauważa również, iż zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonaną przez podatnika, który jest jednocześnie podatnikiem z tytułu importu tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium kraju. Wobec powyższego Strona stwierdza, iż dostawą krajową byłaby dopiero dostawa dokonana przez spółkę polską (importera towarów). Natomiast dostawa dokonana przez Wnioskodawcę nie podlega polskiemu podatkowi od towarów i usług.

Reasumując, zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie nie dokonuje ona żadnej czynności opodatkowanej polskim podatkiem od towarów i usług a jedyną czynnością podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem jest import towarów, przy czym podatnikiem jest ostateczny odbiorca.

Postanowieniem z dnia 14.12.2006r. nr 1472/RPP1/443-752/06/KUP Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe. Postanowienie to obejmuje stan faktyczny, w którym towary transportowane są w ramach formuły INCOTERMS 2000 CIP Polska. Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ pierwszej instancji stwierdził, iż dla określenia zakresu i sposobu opodatkowania przedmiotowej transakcji znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług opodatkowane tym podatkiem są czynności, które zostaną wykonane na terytorium kraju, rozumianym jako terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 pkt 1 w/w ustawy) bądź z mocy przepisów za takie zostaną uznane. W dalszej kolejności, powołując się na art. 7 ust. 8 w/w ustawy regulujący szczegółowe zasady określania miejsca świadczenia przy dostawie w transakcjach łańcuchowych, Naczelnik Urzędu stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwiema dostawami:

pomiędzy podmiotem z Holandii a Wnioskodawcą;

pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem Spółki w Polsce – ostatecznym odbiorcą.

Następnie, zgodnie z art. 22 ust. 2 i ust. 3 w/w ustawy Naczelnik Urzędu, biorąc pod uwagę fakt, iż to podmiot holenderski realizuje transport towarów (w ramach formuły INCOTERMS 2000 CIP Polska) stwierdza, iż transport ten jest przyporządkowany dostawie na rzecz Wnioskodawcy, tj. dostawie między kontrahentem z Holandii i Wnioskodawcą. W takim przypadku miejscem świadczenia (opodatkowania) będzie miejsce, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia transportu, tj. terytorium Polski.

Na przedmiotowe postanowienie Strona złożyła zażalenie wnosząc o wydanie decyzji zmieniającej zaskarżone postanowienie poprzez stwierdzenie, iż w opisanym stanie faktycznym sprzedaż towarów dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta przed dopuszczeniem tych towarów do obrotu na terenie Unii Europejskiej pozostaje poza zakresem opodatkowania polskim podatkiem od towarów i usług. Zaskarżonemu postanowieniu Strona zarzuca naruszenie art. 5 i art. 17 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług poprzez błędną ich interpretację oraz naruszenie art. 22 ust. 4 w/w ustawy poprzez niezastosowanie w analizowanym stanie faktycznym zawartej w nim dyspozycji.

Argumentując zażalenie Strona ponawia swoje stanowisko zawarte we wniosku. Spółka podnosi, iż fundamentalną zasadą podatku od towarów i usług jest zasada unikania podwójnego opodatkowania, czyli reguła jednokrotnego opodatkowania transakcji gospodarczych. Zasada ta nie dopuszcza, by ekonomiczny ciężar podatku z tytułu tej samej transakcji był ponoszony przez różne podmioty. W dalszej kolejności Strona stwierdza, iż zgodnie z art. 2 pkt 7 w/w ustawy, importem towarów jest przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. Opodatkowana jest zatem sama czynność przywozu towarów do Polski, niezależnie od tego jaki podmiot jest ich sprzedawcą. Podatnikiem z tytułu importu jest zaś, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, podmiot na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła. Podmiotem na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła jest, zdaniem Spółki, co do zasady zgłaszający. W przedmiotowej sprawie oznacza to, iż podatnikiem z tytułu importu towarów jest kontrahent Spółki. Przyjęcie założenia organu podatkowego, iż niezależnie od tego która ze stron jest podatnikiem z tytułu importu towarów, transakcja pomiędzy Spółką a jej polskim kontrahentem jest opodatkowana na terytorium Polski prowadziłoby, zdaniem wnioskodawcy, do podwójnego opodatkowania tej samej transakcji: raz jako import a drugi raz jako dostawa towarów na terytorium kraju. Dodatkowo Spółka wskazuje, iż Naczelnik Urzędu w ogóle nie odniósł się do kluczowej w analizowanej sytuacji kwestii, który z podmiotów w łańcuchu powinien być traktowany jako podatnik z tytułu importu towarów. Wskazując bowiem, że dostawa pomiędzy Spółką a jej polskim kontrahentem powinna być traktowana jako dostawa opodatkowana w Polsce, organ podatkowy w ogóle nie wspomniał czy poprzedzająca ją dostawa powinna być traktowana jako import towarów do Polski i również opodatkowana przez Spółkę.

Dodatkowo przy interpretacji przepisów dotyczących miejsca świadczenia przy dostawie towarów, organ pierwszej instancji pominął ważny, zdaniem Spółki dla przedmiotowej sprawy, przepis art. 22 ust. 4 w/w ustawy. Na mocy powyższego przepisu, w opinii Spółki, dopiero dostawa dokonywana przez jej polskiego kontrahenta, mogłaby być uznawana jako dokonana na terytorium Polski. Zatem, ponieważ importem towarów jest, zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, przywóz towarów na terytorium kraju, wszelkie dostawy poprzedzające import (przywóz) powinny być traktowane jako dokonane poza terytorium Polski. W tym przypadku wyłączona jest zatem zasada ogólna wyrażona w art. 22 ust. 1-3 w/w ustawy, dotycząca miejsca świadczenia przy dostawach łańcuchowych.

Odrębną kwestią jest, zdaniem Spółki, określenie miejsca opodatkowania poszczególnych dostaw w łańcuchu. W tym zakresie, analogicznie jak we wniosku, Spółka podnosi, iż jeżeli ostatni podmiot w łańcuchu jest podmiotem dokonującym zgłoszenia celnego towarów i ciąży na nim obowiązek uiszczenia cła, przepisy uznają go za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dokonania importu niezależnie od zastosowanych przez strony warunków transportu. W konsekwencji to dostawie na rzecz importera należy przypisać transport, a co za tym idzie wszystkie wcześniejsze dostawy powinny zostać opodatkowane w państwie rozpoczęcia transportu. Zatem, jeżeli strony ustaliły, iż odprawy celnej dokonuje ostateczny odbiorca, należy uznać, iż Spółka tym samym udowodniła, iż transport powinien być przyporządkowany do dostawy pomiędzy Spółką a ostatecznym klientem. Miejscem świadczenia przy tej dostawie będzie zatem miejsce, gdzie towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki, czyli miejsce poza terytorium Polski. Ustalone przez strony warunki dostawy na podstawie reguł „Incoterms 2000” mają, zdaniem Spółki, jedynie znaczenie pomocnicze i nie mogą zaprzeczać regule wyrażonej w art. 22 ust. 1-4 w/w ustawy.

Po rozpatrzeniu przedmiotowej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Wnioskiem z dnia 14.09.2006r. Spółka wystąpiła w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa do Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z prośbą o potwierdzenie, czy przy opisanym stanie faktycznym, sprzedaż towarów dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta przed dopuszczeniem tych towarów do obrotu na terenie Unii Europejskiej pozostaje poza zakresem opodatkowania polskim podatkiem od towarów i usług. Przy tak sformułowanym pytaniu Spółka w opisie własnego stanowiska utożsamia import towarów z ich dostawą dokonaną na rzecz polskiego kontrahenta – ostatecznego nabywcy. Utożsamienie to prowadzi ostatecznie Spółkę do konkluzji, iż skoro podatnikiem z tytułu importu towarów jest ostateczny nabywca, jako podmiot na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła, to dostawa dokonywana na jego rzecz nie podlega opodatkowaniu na terytorium Polski, tylko w państwie rozpoczęcia transportu. Opierając się na takich założeniach Strona zarzuca, iż stanowisko organu prowadziłoby do podwójnego opodatkowania transakcji: raz jako import towarów przez kontrahenta Spółki a drugi raz jako dostawa towarów na terytorium Polski przez Stronę.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie może zgodzić się z tak postawionymi zarzutami, gdyż opierają sie one na błędnych założeniach. Nieprawidłowe jest, zdaniem organu odwoławczego, łączenie importu towarów z ich dostawą dokonaną przez Spółkę jako jednej transakcji. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

eksport towarów;

import towarów;

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu, określającego zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług, wynika jasno, iż odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju i import towarów są dwiema odrębnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Przez terytorium kraju należy, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 w/w ustawy, rozumieć terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy w/w ustawy nie wyłączają składu celnego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium kraju. Tym samym pomimo, iż towar jest składowany w składzie celnym i nie jest dopuszczony do obrotu na terytorium kraju, znajduje się na polskim obszarze celnym. Przepisy ustawy i rozporządzeń wykonawczych nie przewidują jednak szczególnych uregulowań w rozliczeniu transakcji dotyczących towarów znajdujących się w składzie celnym, zatem wykonane w składzie celnym czynności należy traktować jako czynności dokonane na terytorium kraju, podlegające co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych. W tym miejscu stwierdzić należy, iż w opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nie doszło do naruszenia art. 5 oraz art. 17 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie jak wskazano powyżej Strona dokonuje odpłatnej dostawy towarów na rzecz kontrahenta – podmiotu polskiego. Dostawa ta ma miejsce na terytorium Polski, zatem objęta jest opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym dla transakcji dostawy tych towarów podatnikiem podatku od towarów i usług jest Spółka jako sprzedająca te towary. W stosunku zaś do drugiej z czynności opodatkowanych jaką jest import tych towarów stanowisko Strony jest w prawidłowe, aczkolwiek kwestia tego kto jest podatnikiem z tytułu importu towarów nie było przedmiotem zaskarżonego postanowienia. Pytanie Strony dotyczyło bowiem wyłącznie kwestii związanych ze sprzedażą towarów dokonywaną na rzecz polskiego kontrahenta. W świetle powyższego bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 22 ust. 4 w/w ustawy poprzez niezastosowanie zawartej w nim dyspozycji w analizowanym stanie faktycznym, gdyż przepis ten odnosi sie do importu towarów a nie do ich dostawy.

Rozstrzygając zaś kwestię opodatkowania dostawy towarów stwierdzić należy, iż przepisy ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług określają miejsce dostawy towarów w przypadkach, gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez podatnika, przez nabywcę lub osobę trzecią do podmiotu, dla którego jest dokonywana dostawa. Miejscem dostawy towarów jest zatem w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują sie w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Poza powołaną wyżej generalną zasadą, zapisaną w art. 22 ust. 1 pkt 1, ustawa wprowadza również dodatkowe zasady określenia miejsca świadczenia w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy to towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy. Wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka czy transport, więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalać miejsce świadczenia w oparciu o powyższą regułę ogólną.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów dla określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów kluczowe znaczenie ma ich transport lub wysyłka. W przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie (art. 22 ust. 2 w/w ustawy o VAT).

Ustawa w przypadku transakcji łańcuchowych nakazuje przyjmować, że jeśli towar wysyła lub transportuje nabywca, który następnie dokonuje jego dostawy (pośrednik), to wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego właśnie podmiotu. Wówczas, zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, dostawę, która poprzedza wysyłkę lub transport, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu. Natomiast dostawa dokonywana przez pośrednika na rzecz ostatecznego nabywcy zachodzi w miejscu, gdzie zakończono wysyłkę lub transport towarów, chyba że zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy należy przyporządkować jego dostawie. W takim przypadku dostawa będzie dokonana w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, gdyż będziemy mieli do czynienia z dostawą poprzedzającą transport. Niemniej jednak w przedmiotowej sprawie przypadek ten nie zachodzi, gdyż w stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka wyraźnie wskazuje, iż towary transportowane są bezpośrednio z magazynu w Holandii do ostatecznego odbiorcy w Polsce na warunkach dostawy CIP (Polska). Zgodnie z zasadami określonymi przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu w formie „Międzynarodowych Reguł Wykładni Terminów Handlowych” INCOTERMS 2000 powyższa reguła oznacza, iż sprzedający organizuje transport i ponosi jego koszty do określonego miejsca przeznaczenia a ponadto przejmuje obowiązek ubezpieczenia towaru na rzecz kupującego. Zdaniem Dyrektora Izby reguły Incoterms, chociaż określają rozkład ryzyk oraz kosztów transportu, to stanowią przez to formę umowy dokonywanej przez Strony transakcji określającej warunki transportu. Zatem jeżeli warunki transportu poprzez przyjęcie jednej z reguł Incoterms zostaną przez strony ustalone to drugi w kolejności podmiot w łańcuchu, w przedmiotowym przypadku Spółka, nie ma podstaw do udowadniania, iż transport ten należy przyporządkować dostawie dokonanej właśnie przez niego. Tym bardziej, iż w przepisie art. 22 ust. 2 mowa jest o sytuacji gdy towary transportuje nabywca, który następnie dokonuje jego dostawy. W przedmiotowej sprawie, jako element stanu faktycznego Strona wskazała, iż towary transportuje pierwszy sprzedawca, tj. podmiot holenderski. Oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie towar nie jest transportowany przez nabywcę, który następnie dokonuje jego dostawy, czyli przez Spółkę ale przez pierwszy w łańcuchu podmiot holenderski, zatem to dostawie dokonanej przez niego na rzecz Strony należy ten transport przypisać. Dostawę zaś dokonywaną przez Spółkę na rzecz ostatecznego odbiorcy towarów – podatnika z Polski- jako dostawę następującą po transporcie towarów, zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 2 w/w ustawy, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia transportu tych towarów. Zakończenie transportu towarów następuje w przedmiotowej sprawie w polskim składzie celnym, który jak wskazano powyżej uznawany jest za terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Biorąc powyższe pod uwagę postanowiono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. W przypadku uznania jej za niezgodną z prawem, Stronie służy na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) prawo do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.