ILPP2/443-559/10-3/ISN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu 16 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług spedycyjno-logistycznych dla kontrahentów posiadających siedziby poza terytorium Polski, zarejestrowanych w Polsce dla potrzeb podatku VAT - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 16 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług spedycyjno-logistycznych dla kontrahentów posiadających siedziby poza terytorium Polski, zarejestrowanych w Polsce dla potrzeb podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich kontrahentów kompleksowe usługi spedycyjno -logistyczne. Świadczone przez niego usługi obejmują:

1. przyjmowanie powierzonych towarów do składu celnego, składowanie ich na regałach, wydawanie klientowi kontrahenta Spółki zgodnie z zamówieniami oraz dodatkowe czynności związane z obsługą towarów m.in.: ich rozładowywanie, obsługiwanie zamówień klienta kontrahentów, oznaczanie, przepakowywanie, pakowanie i przygotowanie towarów do wydania/wysyłki, obsługiwanie procesu fakturowania i zapewnienie obiegu informacji pomiędzy Zainteresowanym, kontrahentem oraz klientem kontrahenta, któremu towary są przekazywane itp.,

2. usługi celne świadczone w charakterze przedstawiciela kontrahenta - dopełnianie formalności związanych z wprowadzaniem towarów do składu celnego,

3. usługi transportowe - m.in. przewóz towarów z miejsca ich składowania do miejsca wskazanego przez klienta kontrahenta,

4. usługi testowania sprzętu elektronicznego (w zakresie powierzonych towarów) oraz inne w zależności od potrzeb kontrahenta.

Zainteresowany wystawia swoim kontrahentom faktury na wskazane kompleksowe usługi spedycyjno-logistyczne za poszczególne okresy rozliczeniowe. Faktury wystawiane są na rzecz zagranicznych kontrahentów z siedzibą poza terytorium Polski, którzy są zarejestrowani na podatek VAT w Polsce. Zagraniczni kontrahenci zarejestrowani na podatek VAT w Polsce nie posiadają w Polsce pracowników, biura ani innych urządzeń technicznych do prowadzenia działalności w Polsce. Zagraniczni kontrahenci zostali zarejestrowani na podatek VAT w Polsce w Drugim Urzędzie Skarbowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę usług wskazanych w stanie faktycznym na rzecz kontrahentów z siedzibą poza terytorium Polski, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce również w przypadku, gdy zagraniczny kontrahent dokonał rejestracji swojego przedsiębiorstwa na podatek VAT w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usług wskazanych w stanie faktycznym na rzecz kontrahentów z siedzibą poza terytorium Polski nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, na podstawie art. 28b ustawy o VAT.

Art. 28b ustawy o VAT precyzuje ogólną zasadę dotyczącą miejsca świadczenia usług na rzecz podatników.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę (lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniami wskazanymi w ustawie). Zgodnie z definicją podatnika zawartą w art. 28a ust. 1a ustawy o VAT, podatnikami są podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą. w omawianym przypadku, kontrahenci Spółki są bezsprzecznie podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą więc jednocześnie są podatnikami, o których mowa w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. w związku z czym, w przypadku, gdy zagraniczni usługobiorcy posiadają siedzibę poza terytorium Polski, miejscem świadczenia usług Zainteresowanego jest miejsce siedziby usługobiorców. w konsekwencji, usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Wnioskodawca wskazał, iż w odniesieniu do usług wskazanych w stanie faktycznym nie znajdą zastosowania wyjątki od ogólnej reguły wskazanej w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Spółka świadczy bowiem kompleksowe usługi spedycyjno-logistyczne, a taki rodzaj usług nie został wskazany w żadnym z uregulowań szczególnych, odmiennie określającym miejsce świadczenia usług. w szczególności, usługi świadczone przez Zainteresowanego nie stanowią usług o których mowa w art. 28e ustawy o VAT, tzn. usług związanych z nieruchomościami (do tego rodzaju usług ustawodawca zalicza m.in.: usługi świadczone przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego).

Dla celów opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach kompleksowej usługi wsparcia transportu towarów od jego kontrahenta do klienta tego kontrahenta (w tym przyjęcie towarów do składu celnego, przechowywanie ich i wydawanie klientowi kontrahenta, jak również usługi dodatkowe, takie jak usługi celne lub usługi testowania sprzętu) stanowią elementy kompleksowej usługi spedycyjno-logistycznej (spedycyjno-transportowej), której miejsce opodatkowania powinno być określane na zasadach ogólnych wskazanych w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

Zainteresowany stoi na stanowisku, iż fakt rejestracji niektórych zagranicznych kontrahentów na podatek VAT w Polsce nie wpływa na określenie miejsca świadczenia wykonywanych przez niego na ich rzecz usług. Świadczenie przez Wnioskodawcę usług wskazanych w stanie faktycznym, na rzecz takich kontrahentów z siedzibą poza terytorium Polski również nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi świadczone przez Zainteresowanego byłyby wykonywane dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba, miejscem świadczenia tych usług byłoby to stałe miejsce prowadzenia działalności. w zakresie usług świadczonych przez Spółkę, zmiana miejsca opodatkowania nastąpiłaby wyłącznie w przypadku uznania, iż rejestracja zagranicznych kontrahentów na VAT w Polsce prowadzi do powstania tzw. stałego miejsca prowadzenia działalności tych kontrahentów w Polsce.

Ustawa o VAT nie zawiera bezpośredniej definicji tego pojęcia. w tym zakresie należy odnieść się do uregulowań unijnych. Zainteresowany podkreślił, iż Rozporządzenie Rady Unii Europejskiej nr 1777/2005 daje wytyczne przy interpretowaniu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Zgodnie z tymi wytycznymi, dla celów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w danym kraju niezbędna jest stała obecność zarówno czynnika ludzkiego (personelu), biur oraz urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzania działalności. Taka interpretacja pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” dla celów podatku VAT prezentowana była również wielokrotnie przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości („ETS”). Dla przykładu, w sprawie pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84) ETS orzekł, iż dla celów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w danym miejscu, w miejscu tym powinien znajdować się na stałe personel i miejsce to powinno być wyposażone w urządzenia techniczne potrzebne do świadczenia usług.

Mając na uwadze powyższe, sama techniczna czynność rejestracji na podatek VAT w Polsce zagranicznych kontrahentów Spółki nie powoduje w żadnej mierze powstania „stałego miejsca prowadzenia działalności” tych kontrahentów w Polsce. Zagraniczni kontrahenci zarejestrowani na podatek VAT w Polsce nie posiadają bowiem w Polsce pracowników, biura ani innych urządzeń technicznych do prowadzenia działalności w Polsce.

Ponadto, kontrahenci zostali zarejestrowani na podatek VAT w Polsce w Drugim Urzędzie Skarbowym. Zgodnie z regułą określania właściwości organu podatkowego dla celów podatku VAT wskazaną w art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego jest właściwy dla podatników nieposiadających w Polsce siedziby albo stałego miejsca prowadzenia działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca świadczy na rzecz zagranicznych kontrahentów z siedzibą poza terytorium Polski, którzy są zarejestrowani dla potrzeb podatku VAT w Polsce, kompleksowe usługi spedycyjno-logistyczne, które obejmują:

1. przyjmowanie powierzonych towarów do składu celnego, składowanie ich na regałach, wydawanie klientowi kontrahenta Spółki zgodnie z zamówieniami oraz dodatkowe czynności związane z obsługą towarów m.in.: ich rozładowywanie, obsługiwanie zamówień klienta kontrahentów, oznaczanie, przepakowywanie, pakowanie i przygotowanie towarów do wydania/wysyłki, obsługiwanie procesu fakturowania i zapewnienie obiegu informacji pomiędzy Zainteresowanym, kontrahentem oraz klientem kontrahenta, któremu towary są przekazywane itp.,

2. usługi celne świadczone w charakterze przedstawiciela kontrahenta - dopełnianie formalności związanych z wprowadzaniem towarów do składu celnego,

3. usługi transportowe - m.in. przewóz towarów z miejsca ich składowania do miejsca wskazanego przez klienta kontrahenta,

4. usługi testowania sprzętu elektronicznego (w zakresie powierzonych towarów) oraz inne w zależności od potrzeb kontrahenta.

W znaczeniu słownikowym spedycja, to ogół czynności, których celem jest zorganizowanie przewozu rzeczy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia spedycja, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 794 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem.

Spedytor oprócz wysłania lub odbioru przesyłki zobowiązany jest m.in. do:

1. podejmowania czynności potrzebnych do uzyskania zwrotu nienależnie pobranych sum z tytułu przewoźnego, cła i innych należności związanych z przewozem przesyłki,

2. podejmowania czynności potrzebnych do zabezpieczenia praw dającego zlecenie lub osoby przez niego wskazanej względem przewoźnika albo innego spedytora,

3. ponoszenia odpowiedzialności za przewoźników i dalszych spedytorów, którymi posługuje się przy wykonywaniu zlecenia.

Z art. 800 ww. ustawy wynika, że spedytor może sam dokonać przewozu. w tym wypadku spedytor ma jednocześnie prawa i obowiązki przewoźnika.

W świetle powyższego, spedycją jest każda działalność gospodarcza polegająca na organizowaniu przewozu ładunków na zlecenie osoby prawnej lub fizycznej i na wykonaniu niezbędnej grupy czynności dodatkowych, wynikających ze specyfiki zlecenia.

Wskazać należy, że działalność spedycyjna obejmuje swoim zasięgiem szereg czynności, które umownie dzieli się na

* czynności wykonywane przez spedytora - nazywane spedycją właściwą,

* czynności organizowane przez spedytora, w skład których wchodzą czynności przemieszczania i czynności dodatkowe.

Za spedycję właściwą uważa się wykonywanie następujących czynności:

* przyjmowanie zleceń spedycyjnych i udzielanie porad związanych z procesami spedycyjnymi,

* wybór środka transportu,

* zawieranie umów o przewóz,

* ubezpieczanie przesyłki,

* sporządzanie dokumentacji transportowej,

* odbiór przesyłki od nadawcy,

* przygotowanie przesyłki do przewozu,

* nadanie przesyłki na środek transportu wraz z dokumentacją transportową,

* odbiór przesyłki ze środka transportowego oraz właściwej dokumentacji,

* odprawa celna,

* przekazanie przesyłki odbiorcy.

Spedytor organizując czynności przemieszczania, staje się odpowiedzialny za wykonanie na rzecz przesyłki: dowozu, odwozu, przewozu, załadunku, wyładunku, przeładunku.

Spedycja obejmuje również czynności dodatkowe takie jak: składowanie przesyłki, podjęcie należności za dostarczoną przesyłkę, przeprowadzenie cesji praw do przesyłki, sprzedaż przesyłki.

Z kolei logistyka jest terminem opisującym proces planowania, realizowania i kontrolowania sprawnego i efektywnego ekonomicznie przepływu surowców, materiałów, wyrobów gotowych oraz odpowiedniej informacji z punktu pochodzenia do punkt konsumpcji w celu zaspokojenia wymagania klienta. Działania logistyczne mogą obejmować: obsługę klienta, prognozowanie popytu, przepływ informacji, kontrolę zapasów, czynności manipulacyjne, realizowanie zamówień, czynności reparacyjne i zaopatrywanie w części, lokalizację zakładów produkcyjnych i składów, procesy zaopatrzeniowe, pakowanie, obsługę zwrotów, gospodarowanie odpadami, transport i składowanie.

Mając na uwadze powyższe oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż Spółka świadczy na rzecz kontrahentów zagranicznych z siedzibą poza terytorium Polski, są zarejestrowani na podatek VAT w Polsce, kompleksowe usługi spedycyjno-logistyczne.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Wnioskodawca w opisie sprawy powołując definicję podatnika uregulowaną w art. 28a ust. 1a ustawy stwierdził, iż w omawianym przypadku jego kontrahenci są bezsprzecznie podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, więc jednocześnie są podatnikami, o których mowa w art. 28b ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika zatem, że kontrahenci Zainteresowanego spełniają powyższą definicję podatnika.

W oparciu o art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. u. UE l Nr 347, str. 1 ze zm.).

Główna zasada określająca miejsce świadczenia usług zawarta została w art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE. Na mocy tego przepisu, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Ponadto, w kwestii określenia, co należy uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności” wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. w wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., ETS stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. w dalszej części orzeczenia ETS określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności. Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności;

2. ciągła obecność ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki;

3. ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.

Zatem, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego koniecznych do wykonywania danej usługi. Na tej podstawie można więc domniemywać, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością.

Natomiast, w orzeczeniu C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg z dnia 2 maja 1996 r. ETS wskazał, iż stałe miejsce prowadzenia działalności to „określona minimalna skala działalności”, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który może samodzielnie świadczyć określone usługi.

Podobnie w wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV v. Inspecteur de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam z dnia 17 lipca 1997 r., w której spółka zajmowała się udostępnianiem pojazdów w formie leasingu. ETS orzekł, iż jeżeli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Tożsame wnioski można wyciągnąć z orzeczenia w sprawie C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, gdzie Trybunał powołując się na wyroki w sprawach C-168/84 i C-190/95 wskazał, iż pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza, zdaniem ETS, wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. w dalszej części orzeczenia Trybunał wskazał, iż stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy.

W oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Mając na uwadze wskazane orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.

Jak wskazał Wnioskodawca, jego kontrahenci zarejestrowani na potrzeby podatku VAT w Polsce, nie posiadają w Polsce pracowników, biura ani innych urządzeń technicznych do prowadzenia działalności w Polsce. Zagraniczni kontrahenci zostali zarejestrowani na podatek VAT w Polsce w Drugim Urzędzie Skarbowym Warszawa-Śródmieście, gdzie zgodnie z regułą określania właściwości organu podatkowego dla celów podatku VAT wskazaną w art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście jest właściwy dla podatników nieposiadających w Polsce siedziby albo stałego miejsca prowadzenia działalności.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż kontrahenci Spółki posiadający siedziby poza terytorium Polski, którzy zarejestrowani są na potrzeby podatku VAT w Polsce, nie posiadają na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia usług będących przedmiotem pytania ustalane jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Reasumując, usługi spedycyjno-logistyczne wykonywane przez Zainteresowanego dla podatników z siedzibami poza terytorium Polski, zarejestrowanych w Polsce na potrzeby podatku VAT, ale nieposiadających na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem miejscem ich świadczenia w myśl art. 28b ust. 1 ustawy, nie jest terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie miejsca świadczenia usług spedycyjno-logistycznych dla kontrahentów posiadających siedziby poza terytorium Polski, zarejestrowanych w Polsce dla potrzeb podatku VAT. Natomiast stan faktyczny w części dotyczącej miejsca świadczenia usług spedycyjno -logistycznych dla kontrahentów posiadających siedziby poza terytorium Polski został rozstrzygnięty w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2010 r. Nr ILPP2/443 -559/10-2/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.