§ 1.
Sąd może udzielić zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jeżeli wina sprawcy i okoliczności popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości, a jednocześnie:
1)
uiszczono w całości wymagalną należność publicznoprawną, jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie tej należności;
2)
sprawca uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony;
3)
sprawca wyraził zgodę na przepadek przedmiotów co najmniej w takim zakresie, w jakim ten przepadek jest obowiązkowy, a w razie niemożności złożenia tych przedmiotów - uiścił ich równowartość pieniężną; przepisy art. 16 czynny żal a odpowiedzialność karna skarbowa § 2 zdanie trzecie oraz art. 31 przepadek przedmiotów nie będących własnością sprawcy § 3 pkt 2 stosuje się odpowiednio;
4)
uiszczono co najmniej zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania.
§ 2.
Niedopuszczalne jest udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jeżeli:
1)
przestępstwo skarbowe zagrożone jest karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności;
2)
przestępstwo skarbowe zagrożone tylko karą grzywny popełniono w warunkach określonych w art. 37 nadzwyczajne obostrzenie kary § 1 lub art. 38 stosowanie nadzwyczajnego obostrzenia kary § 2;
3)
zgłoszono interwencję co do przedmiotu podlegającego przepadkowi, chyba że zostanie ona cofnięta przez interwenienta do czasu wniesienia aktu oskarżenia do sądu.