§ 1.
W braku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one wymienione:
1)
wartość statku i innego mienia uratowanego;
2)
umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów;
3)
osiągnięty wynik ratownictwa;
4)
charakter i stopień niebezpieczeństwa;
5)
umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia i życia;
6)
czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki;
7)
ryzyko odpowiedzialności i inne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym i ich sprzętowi;
8)
niezwłoczne świadczenie usług;
9)
szczególne przystosowanie statku ratującego i innego sprzętu do czynności ratowniczych;
10)
stan sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość.
§ 2.
Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych.
§ 3.
Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź w związku z nim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości.
