Konwencja sporządzona w Hadze dnia 2 października 1973 r. o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych
Stan prawny aktualny na dzień: 19.04.2024
Dz.U.2000.2.13 - Konwencja sporządzona w Hadze dnia 2 października 1973 r. o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych
W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 października 1973 r. w Hadze została sporządzona Konwencja dotycząca uznawania i wykonywania orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych w następującym brzmieniu:
Przekład
Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych
Państwa-sygnatariusze niniejszej konwencji,
pragnąc przyjąć wspólne postanowienia regulujące wzajemne uznawanie i wykonywanie orzeczeń dotyczących obowiązków alimentacyjnych wobec osób pełnoletnich,
pragnąc dostosować te postanowienia do postanowień Konwencji z dnia 15 kwietnia 1958 r. o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w przedmiocie obowiązków alimentacyjnych w stosunku do dzieci,
postanowiły zawrzeć w tym celu konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 2 października 1973 r. w Hadze została sporządzona Konwencja dotycząca uznawania i wykonywania orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych w następującym brzmieniu:
Przekład
Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych
Państwa-sygnatariusze niniejszej konwencji,
pragnąc przyjąć wspólne postanowienia regulujące wzajemne uznawanie i wykonywanie orzeczeń dotyczących obowiązków alimentacyjnych wobec osób pełnoletnich,
pragnąc dostosować te postanowienia do postanowień Konwencji z dnia 15 kwietnia 1958 r. o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w przedmiocie obowiązków alimentacyjnych w stosunku do dzieci,
postanowiły zawrzeć w tym celu konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:
Rozdział I Zakres stosowania konwencji
1. wierzycielem alimentacyjnym i dłużnikiem alimentacyjnym lub
2. dłużnikiem alimentacyjnym a instytucją publiczną, która dochodzi zwrotu świadczeń udzielonych wierzycielowi alimentacyjnemu.
Stosuje się ją także do ugód zawartych w tym przedmiocie przed takimi organami i między tymi stronami.
Stosuje się ją także do orzeczeń lub ugód zmieniających wcześniejsze rozstrzygnięcia lub ugody pochodzące nawet z państw nie będących stronami niniejszej konwencji.
Stosuje się ją bez względu na to, czy roszczenia alimentacyjne mają charakter międzynarodowy czy wewnętrzny, i niezależnie od obywatelstwa lub miejsca stałego pobytu stron.
Rozdział II Warunki uznawania i wykonalności orzeczeń
1. zostało wydane przez organ, któremu przysługiwała jurysdykcja na podstawie art. 7 jurysdykcja organu Państwa pochodzenia, lub art. 8 uznanie jurysdykcji orzekających organów, oraz
2. nie może być już zaskarżone zwyczajnym środkiem odwoławczym w Państwie pochodzenia.
Orzeczenia tymczasowo wykonalne i środki tymczasowe podlegają uznaniu lub wykonaniu w państwie wezwanym, nawet gdy mogą być zaskarżone zwyczajnym środkiem odwoławczym, jeżeli podobne orzeczenia mogą być wydane i wykonane w tym Państwie.
1. uznania lub wykonalności orzeczenia nie da się w sposób oczywisty pogodzić z porządkiem publicznym państwa wezwanego lub
2. orzeczenie zostało uzyskane wskutek oszustwa w przedmiocie postępowania, lub
3. przed organem Państwa wezwanego toczy się wcześniej wszczęte postępowanie między tymi samymi stronami o ten sam przedmiot, lub
4. orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym między tymi samymi stronami i o ten sam przedmiot w Państwie wezwanym lub w innym Państwie, z zastrzeżeniem, że to ostatnie orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania i wykonalności w Państwie wezwanym.
1. dłużnik alimentacyjny lub wierzyciel alimentacyjny mieli miejsce stałego pobytu w Państwie pochodzenia w chwili wszczęcia postępowania lub
2. dłużnik alimentacyjny lub wierzyciel alimentacyjny byli obywatelami Państwa pochodzenia w chwili wszczęcia postępowania, lub
3. pozwany poddał się jurysdykcji tego organu bądź wyraźnie, bądź podejmując merytoryczną obronę w sprawie, nie zgłaszając zarzutów co do jurysdykcji.
Rozdział III Postępowanie w sprawach o uznanie i stwierdzenie wykonalności orzeczeń
1. poświadczony odpis zupełny orzeczenia;
2. dokument stwierdzający, że od orzeczenia nie służy już żaden zwyczajny środek odwoławczy w Państwie pochodzenia oraz, jeżeli to niezbędne, że jest ono wykonalne;
3. jeżeli orzeczenie zostało wydane zaocznie, oryginał lub uwierzytelniony odpis dokumentu stanowiącego dowód, że stronie nieobecnej należycie doręczono zawiadomienie o wszczęciu postępowania, łącznie z zawiadomieniem o istocie roszczenia, zgodnie z prawem Państwa pochodzenia;
4. w razie potrzeby, dokument stanowiący dowód przyznania w Państwie pochodzenia bezpłatnego zastępstwa procesowego lub zwolnienia od opłat i wydatków;
5. uwierzytelnione tłumaczenie wyżej wymienionych dokumentów, chyba że organ Państwa wezwanego zrezygnuje z takiego tłumaczenia.
W razie nieprzedstawienia dokumentów wyżej wymienionych lub jeżeli treść orzeczenia nie pozwala organowi Państwa wezwanego na zbadanie, czy warunki niniejszej konwencji zostały spełnione, organ ten wyznaczy termin na przedstawienie niezbędnych dokumentów.
Nie można żądać legalizacji lub innych podobnych formalności.
Rozdział IV Postanowienia uzupełniające dotyczące instytucji publicznych
1. dochodzenie zwrotu jest dopuszczalne według prawa, któremu instytucja publiczna podlega, oraz
2. istnienie obowiązku alimentacyjnego między danym wierzycielem i danym dłużnikiem przewidziane jest przez prawo wewnętrzne, wskazane jako właściwe przez prawo prywatne międzynarodowe Państwa wezwanego.
Rozdział V Ugody
Rozdział VI Postanowienia różne
Jeżeli orzeczenie zostało wydane przed wejściem w życie konwencji w stosunkach między Państwem pochodzenia i Państwem wezwanym, może być wykonane w tym ostatnim Państwie tylko w zakresie świadczeń wymagalnych po tym wejściu w życie konwencji.
1. orzeczeń i ugód dotyczących alimentów należnych za okres po zawarciu małżeństwa lub po ukończeniu dwudziestu jeden lat przez wierzyciela alimentacyjnego, chyba że dłużnik alimentacyjny jest lub był małżonkiem takiego wierzyciela;
2. orzeczeń i ugód dotyczących obowiązku alimentacyjnego:
a. między krewnymi w linii bocznej,
b. między powinowatymi;
3. orzeczeń i ugód nie przewidujących okresowego płacenia alimentów.
Umawiające się Państwo, które dokonało zastrzeżenia, nie będzie mogło żądać zastosowania niniejszej konwencji do orzeczeń lub ugód wyłączonych przez jego zastrzeżenie.
1. wszelkie powołanie się na prawo, postępowanie lub organ Państwa pochodzenia odnosi się do prawa, postępowania lub organu tej jednostki terytorialnej, w której orzeczenie zostało wydane;
2. wszelkie powołanie się na prawo, postępowanie lub organ Państwa wezwanego odnosi się do prawa, postępowania lub organu tej jednostki terytorialnej, w której żąda się uznania lub wykonania;
3. wszelkie powołanie się dokonane na podstawie pkt 1 i 2 bądź na prawo lub postępowanie Państwa pochodzenia, bądź na prawo lub postępowanie Państwa wezwanego, powinno być rozumiane jako obejmujące wszelkie stosowne przepisy i zasady prawa Umawiającego się Państwa, mające zastosowanie do jednostek terytorialnych składających się na nie;
4. wszelkie powołanie się na zamieszkanie wierzyciela alimentacyjnego lub dłużnika alimentacyjnego w Państwie pochodzenia odnosi się do jego zamieszkania w tej jednostce terytorialnej, w której orzeczenie zostało wydane.
Każde Umawiające się Państwo może w każdym czasie złożyć oświadczenie, że nie będzie stosowało jednego lub więcej z wyżej wymienionych przepisów do jednego lub więcej postanowień niniejszej konwencji.
Rozdział VII Postanowienia końcowe
Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu, a dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia zostaną złożone w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Dokument przystąpienia powinien być złożony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Przystąpienie takie staje się skuteczne tylko w stosunkach między Państwem przystępującym i tymi Umawiającymi się Państwami, które nie zgłosiły zastrzeżenia przeciwko jego przystąpieniu w ciągu dwunastu miesięcy po otrzymaniu notyfikacji wymienionej w punkcie 3 artykułu 37. Takie zastrzeżenie może być także zgłoszone po przystąpieniu przez każde Państwo członkowskie w chwili ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia konwencji. Zastrzeżenia te będą notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Następnie, w każdym czasie, takie rozciągnięcie powinno być notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Rozciągnięcie będzie skuteczne w stosunkach między Umawiającymi się Państwami, które nie zgłosiły zastrzeżeń przeciwko niemu w ciągu dwunastu miesięcy po otrzymaniu notyfikacji wymienionej w punkcie 4 art. 37 notyfikacja konwencji, a terytorium lub terytoriami, za których stosunki zagraniczne dane Państwo jest odpowiedzialne i w odniesieniu do których notyfikacja została dokonana.
Zastrzeżenie takie może być także zgłoszone po tym rozciągnięciu przez każde Państwo członkowskie w chwili ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia konwencji.
Zastrzeżenia te będą notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Oświadczenia te powinny być notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów i powinny wyraźnie określać jednostkę terytorialną, do której konwencja ma zastosowanie.
Inne Umawiające się Państwa mogą odmówić uznania orzeczenia w przedmiocie obowiązków alimentacyjnych, jeżeli w chwili ubiegania się o uznanie konwencja nie ma zastosowania do jednostki terytorialnej, na której orzeczenie zostało wydane.
Każde Państwo może również, w chwili notyfikacji rozciągnięcia konwencji zgodnie z art. 32 rozciągnięcie konwencji, złożyć jedno lub więcej wspomnianych zastrzeżeń, mających zastosowanie do wszystkich lub do niektórych terytoriów wymienionych w notyfikacji o rozciągnięciu.
Każde Umawiające się Państwo może w każdej chwili cofnąć swoje zastrzeżenia. Cofnięcie takie należy notyfikować Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów.
Zastrzeżenie traci moc pierwszego dnia trzeciego miesiąca kalendarzowego po notyfikacji wymienionej w ustępie poprzedzającym.
Następnie konwencja wejdzie w życie:
- w stosunku do każdego Państwa-sygnatariusza, które ratyfikuje ją, przyjmie lub zatwierdzi w terminie późniejszym, pierwszego dnia trzeciego miesiąca kalendarzowego po złożeniu jego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia;
- w stosunku do każdego Państwa przystępującego, pierwszego dnia trzeciego miesiąca kalendarzowego po upływie terminu wymienionego w art. 31 przystąpienie do konwencji,
- w stosunku do terytoriów, na które konwencja została rozciągnięta zgodnie z art. 32 rozciągnięcie konwencji, pierwszego dnia trzeciego miesiąca kalendarzowego po upływie terminu wymienionego w tym artykule.
W braku wypowiedzenia odnawia się ona milcząco na pięć lat po upływie każdych pięciu lat.
Wypowiedzenie notyfikuje się Ministerstwu Spraw Zagranicznych Niderlandów najpóźniej na sześć miesięcy przed upływem każdego okresu pięcioletniego. Wypowiedzenie może być ograniczone do niektórych terytoriów, do których konwencja ma zastosowanie.
Wypowiedzenie staje się skuteczne tylko w stosunku do Państwa, które ją złożyło. Konwencja pozostaje w mocy w stosunku do pozostałych Umawiających się Państw.
1. podpisania, ratyfikacje, przyjęcia i zatwierdzenia wymienione w artykule 30;
2. datę wejścia w życie konwencji zgodnie z art. 35 data wejścia w życie konwencji,
3. przystąpienia wymienione w art. 31 przystąpienie do konwencji, i daty, w których stają się skuteczne;
4. rozciągnięcia wymienione w art. 32 rozciągnięcie konwencji, oraz daty, w których stają się skuteczne;
5. zastrzeżenia do przystąpień i rozciągnięć, wymienione w art. 31 przystąpienie do konwencji, i art. 32 rozciągnięcie konwencji,
6. oświadczenia wymienione w art. 25 rozciągnięcie postanowień konwencji na dokumenty urzędowe uzyskane i wykonalne w Państwie pochodzenia, i art. 32 rozciągnięcie konwencji,
7. wypowiedzenia wymienione w art. 36 okres obowiązywania konwencji,
8. zastrzeżenia wymienione w art. 26 prawo nieuznawania i niewykonywania niektórych orzeczeń i ugód, i art. 34 zastrzeżenia do konwencji, oraz cofnięcia zastrzeżeń wymienione w art. 34 zastrzeżenia do konwencji,
Na dowód czego niżej podpisani, będąc należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Hadze dnia 2 października 1973 r. w jednym egzemplarzu, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, który zostanie złożony w archiwum Rządu Niderlandów i którego uwierzytelnione odpisy zostaną przesłane w drodze dyplomatycznej każdemu Państwu członkowskiemu Haskiej konferencji prawa międzynarodowego prywatnego w chwili jej dwunastej sesji.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie niezmiennie zachowywana, z zastrzeżeniem złożonym depozytariuszowi do art. 26 prawo nieuznawania i niewykonywania niektórych orzeczeń i ugód, pkt 3.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 2 listopada 1994 r.
