1.
Trybunał na posiedzeniu niejawnym wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania:
1)
na skutek cofnięcia wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej;
2)
jeżeli wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne;
3)
jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne;
4)
jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał;
5)
w przypadku zakończenia kadencji Sejmu i Senatu, w niezakończonych sprawach wszczętych na podstawie wniosku grupy posłów albo grupy senatorów, o którym mowa w art. 191 prawo złożenia wniosku o zbadanie sprawy przez Trybunał Konstytucyjny ust. 1 pkt 1 Konstytucji.
2.
Jeżeli okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1–5, ujawnią się na rozprawie, Trybunał wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.
3.
Trybunał nie umarza postępowania z przyczyny, o której mowa w ust. 1 pkt 4, jeżeli wydanie orzeczenia w postępowaniu zainicjowanym skargą konstytucyjną jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
